จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 22

บทที่ 22ผู้หญิงไม่ยอมเคราและคิ้ว

ติงเฟิงเฉิงกำลังเตรียมตัว หันไปเห็นเจียงชื่อ ติงเมิ่งเหยนก็อยู่ ก็หัวเราะออกมา

“ฉันดูไม่ผิดใช่ไหม? พวกเธอ2คนมาทำอะไรที่นี่? มาชมวิวหรอ?”

เจียงชื่อมองไป “นายมาทำอะไร พวกฉันก็มาทำอะไร”

“ฮ่าๆๆ พวกเธอก็มาร่วมงานนี้? น่าตลกจัง ทำไมถึงมาได้?”

“เจียงชื่อ หรือว่าอยากจะใช้แม่ทัพคนนั้นช่วย?”

“ฉันจะบอกนานนะ งานประมูลไม่ใช่งานรำลึก ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น!”

ติงจ้งยกมือขึ้น: “ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่ว่ายังไงเมิ่งเหยนก็คือคนของตระกูลติง เธอมาร่วมงานก็ไม่ได้ทำให้ตระกูลติงเสียหายอะไร มีคนเพิ่ม1คนก็มีพลังขึ้น1”

“ปู่ครับ ผมแค่กลัวว่าจะสร้างปัญหามากกว่า”

ติงจ้งขมวดคิ้ว เหมือนกำลังคิดอะไร พูดกับเมิ่งเหยน: “เฟิงเฉิงพูดถูก เมิ่งเหยนกลับไปก่อนเถอะ ตระกูลติงมีฉันกับเฟิงเฉิงก็พอแล้ว ถ้าเกินว่าท่านรองเห็นผู้หญิงเป็นคนมา อยากจะคิดว่าตระกูลติงเราไม่ได้ตั้งใจงั้นก็จะแย่เลย”

ในใจของติงเมิ่งเหยนเศร้า ผู้หญิงมางานแปลว่าไม่มีความตั้งใจหรอ?

นี้มันเป็นเหตุผลอะไรกัน?

เจียงชื่อยิ้มแล้วพูด: “ถ้าคุณปู่คิดว่าเมิ่งเหยนมาแล้วจะทำให้ตระกูลติงเสียผลประโยชน์ งั้นเมิ่งเหยนมาเพื่อบริษัทของตัวเอง ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับพวกคุณอยู่แล้ว”

“ห๊ะ?” ติงเฟิงเฉิงยิ้ม : “บริษัทย่อย? ไอ้โรงงานเล็กๆที่มีคนไม่ถึงแม้แต่20คน คนโง่เท่านั้นแหละที่จะมอบงานนี้ให้เธอ! กลับไปเถอะ ยัยโง่”

ติงจ้งยกมือขึ้น แสดงให้เขาเงียบ

“ในเมื่อพวกเธอยืนยันที่จะยอมขายหน้า งั้นฉันก็ไม่สนใจแล้ว แต่จำคำที่นายพูดไว้ การมาลองเมิ่งเหยนมาเพื่อโรงงานย่อยของตระกูลติงเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบริษัทหลัง และตระกูลติง”

“สัญญา”

จานนั้น ทั้ง2ฝ่ายก็ไม่คุยกันเลย

ติงเมิงเฉิงกังวลมาก กล่าวโทษเจียงชื่อ: “นายบ้าไปแล้วหรอ? บริษัทนั้นเป็นแค่บริษัทเล็กๆที่ตอนนั้นคุณปู่ให้พ่อไว้ ไม่มีคนไม่มีอะไรเลย ก็แค่บริษัทที่รอล้ม เพราะว่าพ่อรู้สึกว่าไม่มีความเจริญอะไร ก็เลยเลือกที่จะไปทำงานที่สำนักงานการประปา เอาบริษัทนั้นให้ฉันทำอะไรก็ทำ”

“บริษัทบ้านๆนี่นะ อย่าว่ากรมโยธาธิการ แม้แต่กรมอะไรก็คงไม่มองหรอก จะบอกนายนะ บริษัทนั้นไม่ต่างอะไรกับบริษัทกระเป๋าหรอก ตอนนี้ยังไม่มีงานสักชิ้นที่ทำเสร็จเลย ก็แค่ใช้รอใช้หุ้นของตระกูลติงก็เท่านั้นแหละ”

“นายให้ฉันใช้บริษัทแบบนี้ในการร่วมเสนอราคา นี่ไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม?”

เจีนงชือไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าใช้สายตาที่แน่วแน่มองติงเมิ่งเหยน

“เชื่อผมสิ”

“ถึงแม้บริษัทนั้นจะใช้งานไม่ได้ แต่ผมดูออก เธอเก่ง”

“แต่เพราะว่าเธอเป็นผู้หญิง อยู่ในตระกูลติง เธอไม่เคยถูกใช้งานเลย คุณปู่ก็มักจะเลือกแต่ติงเฟิงเฉิง ความสามารถของเธอจึงไม่ได้ใช้มันออกมา”

“แค่ได้งานนี้ เธอก็จะได้ทำงาน ทำให้ตระกูลติง ทำให้คุณปู่เห็นความสามารถของเธอ!”

ติงเมิ่งเหยนดีใจมาก

นี้เป็นปมนึงในใจของเธอ ทั้งๆที่เป็นคนมีความสามารถ แต่เพราะว่าเป็นผู้หญิง ก็เลยไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบของคุณปู่”

ถ้าครั้งนี้สำเร็จจริงๆ เธอก็อาจจะใช้โอกาสครั้งนี้ ทำให้บริษัทนี้ใหญ่ขึ้น ทำให้ใหญ่กว่าของบริษัทหลัก

แต่ปัญหาคือ เป็นไปได้ไหม?

นอกจากว่าท่านรองกัวช่างจะบ้าไปแล้ว ไม่อยากนั้นทั้งหมดนี้ก็เป็นแค่เรื่องที่คิดไปเอง

ติงเมิงเฉินพูดอย่างขอบคุณ: เจียงชื่อ ขอบคุณนายนะ ที่นายชวยฉันคิดถึงขนาดนี้ ฉันพอใจแล้ว ไม่ว่าวันนี้จะสำเร็จไหม ฉันก็ดีใจ”

เจียงชื่อพูดอย่างหนักแน่: “เชื่อผมสิ และก็เชื่อในตัวเธอ ทุกอย่างต้องสำเร็จแน่นอน”