จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 23

บทที่ 23สัญญาไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับท่าน

“ไร้มารยาท!!!”

ติงจ้งตบเก้าอี้แล้วพูดเสียงดัง ไม่เคยมีคนใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับเขามาก่อน ถึงแม้ว่าจะเป็นถังแหวนโม่ที่มียศสูงก็ยังต้องเกรงใจเขา เจียงชื่อไอ่ลูกเขยแบบเขากล้าสงสัยในตัวเขา มันบ้าไปแล้วจริงๆ!

“เจียงชื่อ นายนี่คิดว่าตัวเองเป็นใครกันแน่?”

“ตระกูลติงเรา ยังไม่มีที่ๆให้นายพูดได้!”

เจียงชื่อไม่ได้โกรธ แต่กลับพูดกับติงเมิ่งเหยนด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ: “เธอเข้าไปได้แล้ว”

ติงจ้งยิ้มเย้น: “ได้ ไปสิ ให้ฉันดูสิว่าเรื่องที่ผู้ชายทำไม่ได้ผู้หญิงจะทำได้ได้ยังไง? แต่ว่าจำไว้ให้ดีนะ งานครั้งนี้เป็นการกระทำของเธอเอง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลเรา!”

ติงเมิ่งเหยนอึดอัดมาก ถูกหนีบไว้ตรงกลางรู้สึกไม่ดี

เธอถอนหายใจ แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนั้น

ติงเฟิงเฉิงพูดอย่างได้ใจ: “คุณปู่ ผมกล้าท้าเงย ว่าไม่ถึง10วิก็ถูกไล่ออกมาแล้ว”

ติงจ้งพูดอย่างเยือกเย็น: “งั้นก็เป็นเพราะเธอหาเรื่องเอง อยู่กับขยะ มันจะดีได้ยังไง?”

ทางด้านนั้น ติงเมิ่งเหยนเดินเข้าไปในห้อง

ท่านรองกรมโยธาธิการ—กัวช่างเห็นติงเมิ่งเหยน ในสายตาฉายแววความตื่นเต้น คนที่รอมาถึงแล้ว

ไม่รอให้ติงเมิ่งเหยนพูด กัวช่างก็พูดขึ้น: “ไม่ทราบว่าคุณเป็นลูกสาวของตระกูลติงที่อยู่เขตเก่าซูหัง—ติงเมิ่งเหยนใช่ไหม?”

ติงเมิ่งเหยนยอบแบบระวัง: “ใช่ค่ะ ฉันเอง”

กัวช่วงยิ้มออกมา: “คุณหนูติง นี่ถือสัญญาที่เกี่ยวข้องกับการประมูลในครั้งนี้ คุณดูก่อน ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ก็เซ็นชื่อตรงหน้าสุดท้ายก็ได้แล้ว”

ติงเมิ่งเหยนทำหน้างง

ราบรื่นขนาดนี้?

เธอยังไม่ได้พูดอะไรเลย โปรแกรมที่เพิ่งคิดขึ้นมายังไม่ได้พูดเลย ฝ่ายตรงข้ามก็เอาสัญญาออกมาวางไว้บนโต๊ะแล้ว แค่ให้เธอพยักหน้าแล้วเซ็นก็ได้แล้ว

ทั้งหมดเหมือนกับกำลังฝันอยู่

ติงเมิงเกยนเปิดสัญญาดู ไม่มีปัญหาอะไร ก็จับปากกาเซ็นชื่อ

ทั้งหมด2ฉบับ

“สัญญาเก็บไว้ที่ผม1ฉบับ อีก1ฉบับก็ให้คุณ” กัวช่างยื่นสัญญาให้ติงเมิ่งเหยน1ฉบับ

ติงเมิ่งเหยนถาม: “ท่านรองคะ คุณไม่ถามถึงโปรแกรมของฉันเลยหรอ และลักษณะของบริษัทฉัน?”

“ไม่ต้อง มีคนให้ผมดูแล้ว ดีมาก การสร้างครั้งนี้ให้คุณจัดการ ผมวางใจมาก”

มีคนยื่นแล้ว?

ใคร?

ในสมองของติงเมิงเฉิงมีชื่อของคนๆหนึ่งออกมาก็คือ:เจียงชื่อ

“งั้น ขอบคุณนะคะ”

เธอหยิบสัญญาแล้วเดินออกมา ท่าทางของเธอยังงุนงงอยู่ ทั้งหมดนี้มาอย่างง่ายดายเกินไป ดูเหมือนไม่ใช่ความจริง

ติงเฟิงเฉิงมองนาฬิกา “เห้อ คิดผิดไป ใช้เวลาตั้ง30วินาที แต่ว่า ยังไงก็ถูกไล่ออกมาเหมือนกัน?ฮ่าๆๆ”

ติงจ้งเห็นท่าทางของติงเมิ่งเหยน ก็นึกว่าเธอรับไม่ได้ที่ถูกไล่ออกมาถึงแสดงสีหน้าแบบนั้น

“หึ ยังไงผู้หญิงก็คือผู้หญิง แค่เจอนิดหน่อยก็รับไม่ได้แล้ว”

เขามองไปที่เจียงชื่อ “นี่ก็คือผลที่นายจะให้ฉันดูหรอ? ไม่ทราบว่า ติงเมิ่งเหยนทำได้เป็นไงบ้าง?”

เจียงชื่อยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไร

ในตอนนั้น ติงเมิ่งเหยนเดินมา