จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 220

ติงเฟิงเฉิงนึกว่าเขาได้ยินผิดไป เลยไอออกมา

“นาย เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ？”

เจียงชื่อดึงผ้าห่มลง “ฉันบอกว่า ให้นายพาคุณพ่อมาหาฉันด้วยตัวท่านเอง”

ติงเฟิงเฉิงนั้นโกรธเป็นอย่างมาก “เจียงชื่อ นายกล้ามากนะ！ยังจะให้ท่านปู่ติงมาหาด้วยตัวเองอีก？เหอะเหอะ ถือเป็นการให้หน้าแกงั้นเหรอ？วันนี้ฉันจะฆ่าแกให้ตายเลย！”

ขณะที่เขาคิดอยากจะกระโจนไป เจียงชื่อก็ได้หยิบกล่องแว่นขึ้นมา พร้อมกับโยนออกไป

กล่องแว่นกระแทกกับเข่าของติงเฟิงเฉิง ความเจ็บปวดทำให้เขาต้องคุกเข่าลงกับพื้น

เจียงชื่อพูดด้วยใบหน้าที่เขินอายว่า “โย้ ทำไมคุกเข่าลงแบบนั้นล่ะ？ฉันไม่ต้องการหรอกนะ”

“เจียงชื่อ ฉันคุกเข่าบ้านแกน่ะสิ！”

ติงเฟิงเฉิงยังคงสร้างปัญหา จนติงเมิ่งเหยนต้องลากเขาออกไป

ทั้งสองมาที่ห้องนั่งเล่น

“เมิ่งเหยน ปล่อย ฉันต้องคุยกับมันให้รู้เรื่อง！”

เมิ่งเหยนถอนหายใจ “พี่รอง ไม่มีทาง อารมณ์ของเจียงชื่อฉันรู้จักดี เรื่องที่เขาได้ตัดสินใจไปแล้วมันจะไม่มีวันเปลี่ยน ถ้าพี่ต้องการให้เจียงชื่อไปช่วยแข่งกับทีมรถฟาส ต้องการปกป้องแผ่นจารึกของตระกูลติง ก็พาท่านปู่ติงมาที่นี่ด้วยตัวเอง ไม่อย่างงั้น จะพูดอะไรอีกก็ไม่มีประโยชน์”

“นี่...”

ติงเฟิงเฉิงอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถ้าไม่ไปเชิญปู่มาล่ะก็ เขาก็ต้องแพ้อย่างแน่นอน ถ้าไม่มีแผ่นจารึกของตระกูลติง เขาก็คงเป็นได้แค่คนบาปเท่านั้น！

แต่ถ้าไปเชิญมา แล้วจะพูดยังไงกันล่ะ？

“ไม่เป็นไร”

“ไม่เป็นไร！”

“เจียงชื่อ ฉันล่ะเชื่อแกจริงๆ”