จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 292

หลังจากที่ผ่าน ‘ความทุกข์ทรมาน‘ ไปในที่สุดทั้งสองก็กลับไปที่หมู่บ้านอพาร์ทเม้นหมิงเยี่ยนหมายเลข 33

การเดินทางไปมิลานครั้งนี้ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาใกล้ชิดและซับซ้อนมากขึ้น

ก่อนที่จะลงจากรถ ซูสวนหยิบสร้อยคอหยกที่เจียงชื่อเลือกให้เธอออกมา เก็บเข้าไปในกล่อง ซ่อนไว้กับตัว นี่อาจเป็นของขวัญที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอ

ผู้ชายคนนั้น เธอไม่ได้ถูกลิขิตไว้

อย่างน้อย ก็สามารถเก็บของขวัญของเขาไว้ได้

และเอาไว้เป็นต่างหน้า

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในบ้านทีละคน ขณะนี้ ภายในบ้านมีกลิ่นหอมโชยตลบอบอวล บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารดีๆอย่างประณีต แค่มองก็น้ำลายไหลแล้ว

ติงเมิ่งเหยนมาต้อนรับ

“ไม่ใช่ว่าลงจากเครื่องบินตั้งนานแล้วเหรอ? ทำไมคุณถึงมาช้าอย่างนี้?” ติงเมิ่งเหยนถาม

“เห้อ อย่าพูดเลย เรา……”

ซูสวนแค่อยากจะพูดความจริง แต่ถูกเจียงชื่อขัดจังหวะ “เราบังเอิญเจอคนขับที่ไม่รู้จักทาง พาเราวนรอบใหญ่เลย จึงมาสายน่ะ”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ไม่ต้องยืนอยู่หน้าประตูแล้ว รีบเข้ามานั่งสิ มากินข้าวด้วยกัน”

ติงเมิ่งเหยนให้ซูสวน เจียงชื่อนั่งลง

ติงฉี่ซานและซูฉินต่างก็มานั่ง ทั้งครอบครัวนั่งกินข้าวด้วยกันอย่างครึกครื้น ต่างคนต่างแย่งกันพูด คุยไปเรื่อยเปื่อย

อย่างมีความสุข

หลังจากที่ทานอาหารเย็นแล้ว ติงฉี่ซานดูทีวีกับซูฉิน

ติงเมิ่งเหยนถามขึ้นมาว่า “เสี่ยวซู เจียงชื่อไม่ได้ทำร้ายเธอที่มิลานใช่ไหม?”

สีหน้าท่าทางของเจียงชื่อกลายเป็นความกังวลทันที

ซูสวนยิ้มและกล่าวว่า “ไม่ได้ทำอะไรค่ะ พี่เขยเป็นคนซื่อสัตย์ ไม่เพียงแค่ไม่ลงมืออะไรกับฉัน แถมยังปกป้องฉันได้อย่างดีอีกด้วย พวกเรานอนในห้องเดียวกัน พี่เขยก็ยืนกรานไม่ขึ้นมานอนบนเตียง

ห๊ะ???

ติงเมิ่งเหยนสีหน้าเปลี่ยนทันที “พวกคุณนอนในห้องเดียวกันเหรอ?”