จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 32

บทที่ 32 คิดบัญชี

หลังจากส่งซูสวนกลับบ้าน เจียงชื่อก็รีบกินข้าวแล้วเข้านอน

เช้าวันรุ่งขึ้น เจียงชื่อตื่นนอนและออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ แล้วรีบไปยังเลขที่166ถนนเจียเวยร้านอาหารยวนยาง

เมื่อผลักประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงเจ้าของร้านพูด: “รับอะไรดีครับ?”

“ลุงเฉิง ผมเอง”

“คุณชายใหญ่?”

ร้านนี้เป็นร้านที่เฉิงไห่เปิดเอง ตั้งแต่หลังจากออกจากบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง คนมีอายุคนนึงอย่างเฉิงไห่ก็ไม่มีฝีมือด้านอื่น ฝีมือทำอาหารได้ไม่เลว จึงนำเงินที่สะสมไว้หลายปีมาเปิดร้านอาหารเล็กๆ

เพิ่งเปิดได้ไม่ถึงสามวัน

เฉิงไห่รีบจัดแจงที่นั่งให้เจียงชื่อ และเสิร์ฟออเดิร์ฟให้สองสามอย่าง พร้อมเบียร์ทั้งลัง

เขารินเบียร์ให้เจียงชื่อหนึ่งแก้ว

“คุณชายใหญ่ ทำไมวันนี้ถึงว่างแวะมาได้?”

เจียงชื่อมองไปรอบๆ “ลุงเฉิง ร้านนี้ลุงทำได้ไม่เลวนี่”

“ไม่เลวอะไรกัน ก็แค่ที่ไว้กินข้าว”

เจียงชื่อดื่มเบียร์ไปหนึ่งอึก จากนั้นวางแก้วลง แล้วพูดด้วยท่าทีจริงจังมากๆ : “ลุงเฉิง ความสามารถอย่างลุงต้องมาเปิดร้านอาหารที่นี่ เสียดายความสามารถนะ”

เฉิงไห่หัวเราะ “ฉันอายุปูนนี้แล้ว ไม่อยากเข้าไปอยู่ในวงธุรกิจแล้ว เหนื่อย”

“แต่ว่า บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งขาดลุงไม่ได้”

เฉิงไห่ถอนหายใจ “ตอนนี้บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งเป็นของเหอเย่าหลง ฉันถูกไล่ออกแล้ว จะขาดฉันไม่ได้ได้ยังไงกัน?”

เจียงชื่อพูดอย่างจริงจัง: “วันนี้ผมมาหาลุง ก็เพื่อจะพูดเรื่องนี้ ผมมีแผนจะหุบบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งกลับคืนมา แล้วเปิดกิจการใหม่ แต่ในบริษัทด้านการจัดการ และการพัฒนาผมนั้นเป็นคนนอก ผมต้องการคนเข้ามาช่วยผม ลุงเฉิง ลุงเป็นคนที่มีความสามารถในด้านนี้ดีเยี่ยมที่สุด และก็เป็นคนที่ผมเชื่อใจที่สุด ผมหวังว่าลุงจะกลับไปช่วยผม”

เฉิงไห่โบกมือ “ฉันแก่แล้ว ไม่อยากทำแล้ว ให้พูดอีกอย่าง จะหุบบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งกลับมาได้ยังไง? อย่างน้อยก็ต้องใช้เงินจำนอง1.2พันล้านเป็นหนี้ก้อนโตเลยนะ ถอยกลับไปหมื่นก้าวแล้วมอง ถึงแม้ว่าเหอเย่าหลง ไม่ต้องการบริษัทเทียนติ่ง มีแพลนขาย ถึงยังไงก็คงไม่ขายให้หรอก คุณชายใหญ่กับเหอเย่าหลงมีความแค้นที่ลึกซึ้งต่อกันขนาดนั้น”

เจียงชื่อกินถั่วลิสงไปเมล็ดนึง เคี้ยวอยู่ครู่

“ลุงวางใจ ผมมีวิธีของผม”

“พ่อผมเป็นคนสร้างบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งขึ้นมา ด้วยน้ำพักน้ำแรงของพ่อ และน้องชายของผมก็ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่าง รวมไปถึงความรู้สึก มันเป็นของตระกูลเจียงของพวกเรา ผมจะไม่ยอมให้บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งตกอยู่ในกำมือของคนอื่น”

“ผมพูดไว้ในที่นี้ ภายในหนึ่งเดือน ผมจะเอาบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งกลับมาให้ได้!”

เฉิงไห่มองไปที่สายตาของเจียงชื่อ รู้ว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น

“คุณชายใหญ่ คุณเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนเป็นกล้าหาญมากยิ่งขึ้น”

“แบบนี้ดีมาก”

เฉิงไห่ดื่มเบียร์ไปหนึ่งอึก “งั้นผมก็ตกลง ขอแค่คุณชายใหญ่สามารถเอาบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งกลับมาได้ ผมตาแก่คนนี้จะช่วยคุณทุกเมื่อ!”

“ลุงเฉิง ลุงพูดแบบนี้ผมก็วางใจแล้ว”

ทั้งสองเติมเบียร์ในแก้วจนเต็ม ชนแก้ว แล้วดื่มด้วยกัน

ขณะนั้น มีผู้หญิงแต่งตัวดีคนนึงเดินบิดซ้ายบิดขวาเข้ามา “ไอ้ตาแก่เฉิง มานี่”

เมื่อเฉิงไห่เห็นเธอ ก็รีบร้อนลุกขึ้นแล้วเดินไป

“พี่ฮัว มีอะไรเหรอ?”

‘พี่ฮัว’ ชื่อนี้ ดูแล้วอายุไม่น่าเกินสี่สิบ ดูจากอายุไม่มีทางที่เฉิงไห่จะเรียกว่า ‘พี่’ ได้ แต่ว่าทุกคนในนี้เรียกเธอแบบนั้น เพราะงั้นเฉิงไห่จึงให้เกียรติเรียกเธอว่า ‘พี่ฮัว’ เช่นกัน

ถึงแม้พี่ฮัวจะดูมีอายุหน่อยๆ แต่ว่ารูปร่างเธอดีมากๆ ส่วนที่ควรผอมนั้นผอม ส่วนที่ควรโตนั้นโต เป็นสุดยอดรูปร่างที่ทำให้ผู้ชายที่ได้เห็นนั้นน้ำลายไหลได้เลย