จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 360

เส้นประสาทในการปกป้องตัวเองของซีเหมินจุ้นได้หยุดทำงานลง ในตอนนี้ไม่ว่าเจียงชื่อจะถามอะไรเขาก็ตอบตามนั้น

ในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง เขาก็อธิบายทุกอย่างที่เขารู้ รวมทั้งเหตุผลที่ซุนจ้ายเย้นทำไมถึงมาช่วยซุนหย่งเจินจัดการเรื่องนี้

เจียงชื่อนั่งอยู่เงียบๆ และความตื่นเต้นฉายแววในดวงตาของเขา

ในฐานะผู้ติดตามของเจียงชื่อมาโดยตลอด มู่หยางอีก็เข้าใจอารมณ์ของเจียงชื่อเป็นอย่างดี เขาจึงยิ้มถามว่า "ลูกพี่ครับ ลูกพี่กระหายความท้าทายอีกแล้วเหรอครับ?"

เจียงชื่อแสร้งไอเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร

มู่หยางอีจึงพูดต่อ "ลูกพี่ครับ ให้ผมส่งคนไปจับผู้หญิงที่ชื่อเสี่ยวเตี๋ยมาไหมครับ ถ้ามีเสี่ยวเตี๋ย ซุนจ้ายเย้นก็จะไม่ช่วยซุนหย่งเจินอีก ลูกพี่ยังสามารถคิดบัญชีกับมันได้ด้วย มันเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยนะครับ"

เจียงชื่อครุ่นคิดอยู่สักพัก

"ส่งคนไปหาเสี่ยวเตี๋ยก็ดีเหมือนกัน แต่อย่าใช้วิธีนี้เป็นเครื่องมือคุกคามคนอื่นเลย จะให้ผมทำตัวเหมือนซุนหย่งเจินได้ยังไง?"

มู่หยางอีจึงถามต่อ "แล้วลูกพี่คิดว่าจะจัดการยังไงครับ?"

มุมปากของเจียงชื่อยกขึ้นเล็กน้อย "รู้จักเรื่องราวของขงเบ้งที่จัดการกับเจียงเหวยในสามก๊กไหม?"

มู่หยางอีได้แต่หน้าแดงอย่างทำตัวไม่ถูก

เขาเป็นชายชาติทหารคนหนึ่งที่ไม่ค่อยเปิดอ่านหนังสือเลย

เจียงชื่อกลอกตาแล้วพูดต่อ "ว่างๆ หาหนังสือมาอ่านด้วยนะ อย่าดื่มแต่เหล้าแล้วใช้กำลังต่อสู้ไปวันๆ ขงเบ้งรู้ว่าเจียงเหวยนั้นมีฝีมือมาก เขาจึงวางแผนเอาชนะเจียงเหวย สุดท้ายทำให้เจียงเหวยยอมทำตามอัครมหาเสนาบดีอย่างขงเบ้งทุกอย่าง และยังกลายเป็นเสาหลักของชาวสู่ฮั่นอีกด้วย"

"ซุนจ้ายเย้นเป็นคนมีพรสวรรค์ ถ้าใช้เสี่ยวเตี๋ยเป็นตัวประกันมันจะทำให้เราไร้จรรยาบรรณ"

"สิ่งที่ผมต้องการคือการเอาชนะเขาให้รู้แล้วรู้รอด เขาจะได้ยอมแพ้และยอมมาเป็นคนของเราอย่างเต็มใจ!"

มู่หยางอีพยักหน้าตอบ "กระผมเข้าใจแล้วครับ"

"เอาล่ะ พวกคุณลงไปได้แล้ว"

"ครับ"

หลังจากทุกคนออกไป เจียงชื่อลุกขึ้นยืนแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความคาดหวังที่เต็มไปในหัวใจของเขา

เขาคาดหวังในการเผชิญหน้ากับซุนจ้ายเย้นอีกครั้ง