จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 385

"ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนคุณปู่ด้วยนะคะ"

ในที่สุด ติงเมิ่งเหยนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วหันเดินออกจากห้องประชุมไป

ติงจ้งยังคงถือข้อเสนอโครงการและมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นไปได้ แต่ความจริงก็คือความจริง เขาจึงได้แต่จำใจยอมรับ!

ดวงอาทิตย์กำลังตกดิน

ติงเมิ่งเหยนขับรถกลับบ้านคนเดียว วันนี้เจียงชื่อไม่ได้ไปทำงาน เขาเก็บกวาดข้าวของอยู่ในบ้านและรอภรรยาของเขากลับมา

ทันทีที่เข้าไปในบ้าน ใบหน้าของติงเมิ่งเหยนก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอฮัมเพลงอยู่ในปากเบาๆ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าวันนี้เธออารมณ์ดีมาก และดีกว่าสองวันที่ผ่านมานี้มาก

จากนั้นเธอเริ่มพูดก่อนว่า "เจียงชื่อ คุณลองทายดูสิว่าวันนี้ฉันทำงานเป็นยังไงบ้าง?"

สีหน้าสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่เจอสิ่งดีๆ แล้วต้องการแบ่งปันความสุขให้กับคนอื่น ซึ่งทำให้เจียงชื่อมองแล้วมีความสุขมาก

เจียงชื่อจึงแกล้งขมวดคิ้วถาม "คุณถูกคนอื่นไล่กลับมาเหรอ?"

"เชอะ! คุณนั่นแหละถูกไล่กลับมา!" ติงเมิ่งเหยนนั่งลงบนโซฟาแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า "ฉันได้ลายเซ็นทั้งหมดแล้วนะ ตอนนี้หมู่บ้านตี้เหาสามารถเริ่มการรื้อถอนได้ทุกเมื่อแล้วล่ะ เจียงชื่อ หลุมฝังศพที่สัญญากับคุณว่าจะสร้างให้น้องชายคุณตอนนี้ได้เริ่มต้นขึ้นแล้วนะ เป็นไง จะขอบคุณฉันยังไงดี?"

เมื่อเห็นติงเมิ่งเหยนพูดอย่างได้ใจ เจียงชื่อก็แอบขำในใจ

ก็ดีเหมือนกันนะ

เขานั่งลงข้างติงเมิ่งเหยนแล้วกุมมือเธอไว้ "เมิ่งเหยน สัญญากับผมนะว่าคุณจะมีความสุขแบบนี้ทุกวัน"

มุมปากของติงเมิ่งเหยนโค้งขึ้นและเอนกายลงแล้วซบไปที่อกของเจียงชื่อ

......

ณ ออฟฟิศผู้บริหารในอาคารสำนักงานตระกูลติง

ติงจ้งถือข้อเสนอโครงการในมือและตรวจสอบซ้ำแล้วซ้ำอีก เขาไม่สามารถหาข้อบกพร่องได้ ไม่มีตำหนิเลยแม้แต่ข้อเดียว!

เขาจึงได้แต่ถอนหายใจพูด "เฮ้อ คงจะเป็นฟ้าลิขิตสินะ สิ่งที่พวกเธอทุกคนทำไม่ได้ แต่เมิ่งเหยนกลับทำได้ในครั้งเดียว ถึงแม้จะไม่ค่อยเต็มใจมากนัก แต่ถึงอย่างไรแล้วก็ถือว่าเราผ่านอุปสรรคที่ยากที่สุดไปได้ อย่างน้อยก็เป็นผลดีโดยรวมต่อโครงการของเขา"