จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 389

ติงจื่อยวี่ยิ้มตอบ "คุณปู่ชมหนูเกินไปแล้วค่ะ"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอก แต่ก็เสียดายนะที่เธอเป็นผู้หญิง ไม่อย่างนั้นสำแหน่งหัวหน้าครอบครัวก็คงต้องส่งต่อให้เธอแล้ว เฮ้อ เฟิงเฉิงก็เทียบกับเธอในทุกๆ ด้านไม่ได้จริงๆ ให้ปู่คอยเป็นห่วงอยู่ตลอด"

"คุณปู่คะ เฟิงเฉิงเขาก็แค่ทำอะไรมักจะใจร้อนไปหน่อย ความจริงแล้วเขาไม่ได้แย่เลยนะ"

ติงจ้งถอนหายใจ "เขาน่ะเหรอ ถ้านิ่งเหมือนหลานได้แค่ครึ่งเดียวก็สุดยอดแล้วล่ะ"

ในอีกด้านหนึ่ง

ติงเมิ่งเหยนกลับมาที่ออฟฟิศด้วยความโกรธ เธอโยนแผนพัฒนาลงบนพื้นแล้วกระทืบด้วยรองเท้าส้นสูงของเธอจนเป็นรูหลายๆ รู

ที่ผ่านมาไม่เคยมีครั้งไหนทำให้เธออึดอัดใจแบบนี้มาก่อนเลย!

เมื่อก่อนเคยมีคนนอกรังแกเธอก็แล้วไป แต่เดี๋ยวนี้คนในครอบครัวยังรังแกเธอและยังรวมหัวกันรังแกเธออีกด้วย ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ

น้ำตากำลังจะร่วงลงมา

เจียงชื่อรีบเข้าไปกอดเธอไว้ "ไม่ต้องร้องนะ มันจะทำให้พวกเขาได้ใจมากกว่า"

ติงเมิ่งเหยนปาดน้ำตาแล้วพูดอย่างเศร้าใจ "แต่คุณปู่เขารังแกฉันเกินไปแล้วนะ ใครเขาจะทำกันแบบนี้? ฉันไม่อยากอยู่บ้านนี้แล้ว"

"เจียงชื่อ หรือว่าช่างมันไปเลย?"

"ฉันคืนหุ้น 10% ให้คุณปู่แล้วไปหางานที่มั่นคงทำเหมือนพ่อฉันดีไหม?"

เจียงชื่อยิ้มอย่างขมขื่นแล้วปล่อยให้เธอนั่งลง "คุณน่ะ แค่โกรธอยู่แล้วคิดฟุ้งซ่านไปเท่านั้น ถือหุ้น 10% ในตระกูลติงมันหมายถึงอะไรคุณรู้ไหม? คุณไม่ต้องทำอะไรเลย ในทุกๆ ปีคุณก็จะได้เงินปันผลหนึ่งหรือสองล้านแล้ว เรื่องอะไรถึงไม่เอาล่ะ?"

"แต่ฉันอยู่แล้วไม่สบายจริงๆ นะ!"

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า พวกเขาดิ้นได้ไม่นานหรอก"

"หมายความว่ายังไง?"

เจียงชื่อยิ้มพูดอย่างมีนัยว่า "อย่างที่ผมพูด เจ้าบ้านเหล่านั้นไม่มีวันยินยอมกับการเปลี่ยนแผนพัฒนาหรอก ถ้าเจ้าบ้านไม่เห็นด้วย ต่อให้คุณปู่พวกเขาจะมีอำนาจแค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี"