จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 39

บทที่ 39 เชิญนายออกไป

บรรยากาศในที่เกิดเหตุกระอักกระอ่วนถึงขีดสุด เป็นครั้งแรกของติงจ้งที่เดิมพันเช่นนี้กับผู้เยาว์

ติงจ้งถามกลับ "เช่นนั้นถ้านายทำไม่สำเร็จเล่า? "

เจียงชื่อตอบอย่างมั่นใจ "ถ้าผมทำไม่สำเร็จ ก็จะหย่ากับเมิ่งเหยน นับจากนี้ไปไม่เหยียบเข้าตระกูลติงอีกแม้สักครึ่งก้าว"

"ดี! จำคำที่นายพูดเอาไว้"

"แน่นอน"

ติงจ้งถามอีก "เช่นนั้นนายเตรียมจะทำสำเร็จในกี่วัน? "

เจียงชื่อยื่นนิ้วออกมาสองนิ้ว "เวลาสองวัน เพียงพอแล้ว"

ทุกคนสบตากันและกันรอบหนึ่ง ในดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดึงเงินลงทุนอีกทั้งยังให้ตระกูลฉางขอขมาสำนึกผิด ทั้งหมดนี้ต้องการเวลาเพียงสองวัน?

เหอะๆ เกรงว่าจะมีแค่เทพเซียนเท่านั้นที่ทำได้

เจียงชื่อเดินไปที่ด้านหน้าติงเมิ่งเหยน พูดน้ำเสียงอ่อนโยน "ตอนนี้พวกเรากลับบ้านกันก่อนเถอะ"

เขาจับจูงมือของติงเมิ่งเหยน ทั้งสองคนออกจากห้องประชุมไป

……

ในระหว่างทางกลับ ติงเมิ่งเหยนยังคงอยู่ในสภาพตื่นตระหนก ไม่ได้ก้าวออกมาจากความตกตะลึงโดยสิ้นเชิง

จากนั้นครู่หนึ่ง เธอมองไปยังเจียงชื่อแล้วพูดขึ้น "ครั้งนี้นายดูเหมือนจะโกรธมาก"

ใช่แล้ว ครั้งนี้เจียงชื่อไม่เพียงแต่ทำให้ฉางจ้ายชูนและคนอื่นๆ ทรมานเหมือนตายไปครึ่งหนึ่ง ยิ่งกว่านั้นคือโกรธติงจ้ง นี่ไม่เหมือนกับการแสดงออกที่สงบใจเย็นเช่นปกติของเขา

มีเพียงคำอธิบายเดียวเท่านั้น : เจียงชื่อใส่ใจติงเมิ่งเหยนอย่างมากจริงๆ

ใส่ใจมากไปจนเกิดปัญหา

แม้จะเป็นเจียงชื่อเทพแห่งสงครามที่มีประสบการณ์มากมาย เมื่อหญิงสาวอันเป็นที่รักประสบกับการดูถูกเหยียดหยาม ก็แสดงออกไม่สงบเยือกเย็นได้

เจียงชื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ได้พูดอะไรให้มากความอีก

ติงเมิ่งเหยนถอนหายใจ "ที่จริงแล้วฉันรู้ว่าเพื่อฉันแล้วนายถึงทำเรื่องพวกนั้น ฉันซาบซึ้งมาก แล้วก็ดีใจมาก แต่ว่าเจียงชื่อ ที่ฉันอยากพูดก็คือ นายควรเป็นผู้ใหญ่และหนักแน่นกว่านี้ถึงจะถูก วันนี้การกระทำทุกอย่างของนายออกจะเกินกว่าเหตุไปสักหน่อย ดังนั้นจึงนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ ตอนนี้นายไม่เพียงแต่จะต้องเผชิญหน้ากับการตอบโต้ของตระกูลฉาง ทั้งยังต้องเจอกับการกลั่นแกล้งของคุณปู่อีก เฮ้อ..."

เจียงชื่อยิ้มเล็กน้อย ราวกับไม่ได้เอาเรื่องพวกนี้มาใส่ใจ

สีหน้าติงเมิ่งเหยนกลับเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้มทุกข์ใจ "วันนี้เรื่องที่นายรับปากคุณปู่ถ้าทำไม่สำเร็จ เช่นนั้นก็ต้องหย่ากับฉันจริงๆ หรือ? "

ผ่านการใกล้ชิดหลายวันมานี้ จริงๆ แล้วติงเมิ่งเหยนใจเกิดความรู้สึกดีกับเจียงชื่อแล้ว

ถึงแม้เจียงชื่อไม่มีเงิน แม้กระทั่งการงานที่มั่นคงก็ยังไม่มี แต่ผู้ชายคนนี้ห่วงใยเธอมาก เพื่อเธอแล้วไม่สนใจสิ่งใด ยินดีล่วงเกินใครก็ตาม

ผู้ชายเช่นนี้ คุ้มค่าให้พึ่งพา

ติงเมิ่งเหยนใช้ชีวิตเป็นม่ายมาห้าปี ไม่ง่ายเลยที่ได้รับความรักที่เป็นของตนเอง แต่กลับจะต้องสูญเสียไปอีกครั้งอย่างรวดเร็วเช่นนี้หรือ?

เธอไม่ยินยอม จิตใจฟุ้งซ่านกับเรื่องนี้

เจียงชื่อกลับยิ้มอย่างร้ายกาจมองที่เธอ "เธอดูท่าทางเหมือนกับไม่ต้องการให้ฉันจากไปมาก หรือว่า...หลงรักฉันโดยสมบูรณ์แล้ว? "

ติงเมิ่งเหยนแก้มแดงปลั่ง ตอบอย่างโกรธเคือง "คนเขากลุ้มใจแทบไม่ไหวกับเรื่องของนาย นายยังมีอารมณ์มาล้อเล่นอีก? ฉันไม่สนใจนายแล้ว"

เจียงชื่อฟังแล้วก็หัวเราะเสียงดัง มองนอกหน้าต่างต่อไป

ติงเมิ่งเหยนส่งเสียงเหอะอย่างเย็นชา ทำปากยู่ ต่อว่าอยู่ในใจ : เจียงชื่อนายตาซื่อบื่อ บอกว่าไม่สนใจนายก็ไม่สนใจนายจริงๆ? นายไม่รู้จักปลอบฉันหรือไง? ตาซื่อบื่อ ตาซื่อบื่อ ตาซื่อบื่อ!

เธอเหยียบคันเร่งลงไป ทำให้เจียงชื่อเซไปครั้งหนึ่ง เกือบจะชนกับกระจกรถ

ไม่ถึงเวลาครึ่งชั่วโมง ทั้งสองกลับมาถึงบ้าน