จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 40

บทที่ 40 รายชื่อ

ติงเมิ่งเหยนกับซูฉินเตรียมจะเกลี้ยกล่อมในเวลาเดียวกัน แต่กลับถูกติงฉี่ซานหยุดไว้

"พวกเธอก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ให้เวลาเขาสองวันก็เป็นการยอมอ่อนข้อที่สุดของฉันแล้ว พวกเธอพูดมากอีกประโยคหนึ่ง พรุ่งนี้ก็ไปหย่าให้ฉันซะ"

คำพูดมาถึงขั้นนี้ ก็ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว

เจียงชื่อลุกขึ้นยืน เดินไปทางประตูอย่างนิ่งสงบ ติงเมิ่งเหยนลุกขึ้นตามไปทันที

ทั้งสองคนมาถึงนอกห้อง

ติงเมิ่งเหยนพูดเสียงสะอึกสะอื้น "เจียงชื่อ คุณพ่อของฉันโกรธไปชั่วขณะถึงได้พูดคำเหล่านั้น นายอย่าเก็บเอาไปใส่ใจให้มาก"

เจียงชื่อพยักหน้า "ฉันรู้"

"นายก็อย่าไปสนใจเรื่องการเดิมพันมากเกินไป แม้ว่าจะทำไม่สำเร็จ พวกเรายังสามารถขอโทษต่อคุณปู่ได้ ขอร้องการให้อภัยจากท่าน ไม่ใช่ว่าจำเป็นต้องหย่าร้าง"

เจียงชื่อยิ้ม "ลูกผู้ชายอกสามศอก พูดอะไรแล้วจะไม่รักษาคำพูดได้อย่างไรกัน? "

"นาย...จะไปจากฉันจริงๆ หรือ? "

เงียบไปสักพัก

เจียงชื่อใช้แววตามุ่งมั่นจ้องไปที่ติงเมิ่งเหยน "ฉันสัญญากับเธอด้วยชีวิต จะไม่จากเธอไปอย่างแน่นอน ยังคงเป็นคำถามนั้น เมิ่งเหยน เธอเชื่อใจฉันไหม? "

ติงเมิ่งเหยนกัดริมฝีปาก หยักหน้าอย่างหนักแน่น

"งั้นสองวันถัดไป ก็จะได้รู้ผล"

พูดไป เจียงชื่อก็ควักกระดาษแผ่นหนึ่งจากในกระเป๋าเสื้อออกมายัดไว้ในมือติงเมิ่งเหยน ไม่ได้พูดอะไรก็หมุนกายจากไป

ติงเมิ่งเหยนมองไปที่เงาหลังที่จากไปของเจียงชื่อ ไม่อาจสงบนิ่งได้อยู่นาน

กลับถึงห้องนอน เธอเปิดกระดาษแผ่นนั้นที่เจียงชื่อทิ้งไว้ให้ บนนั้นเขียนไว้หนึ่งบรรทัด : รีบเขียนจดหมายเชิญให้สิบบริษัทใหญ่ในรายชื่อทันที เชิญพวกเขาเข้าร่วมประชุมโครงการเงินลงทุน กำหนดเวลาเป็นสองวันหลังจากนี้

รายชื่อ ก็คือรายชื่อบริษัทคู่ค้าที่เตรียมจะดึงเงินลงทุนด้วยฉบับนั้นที่คุณปู่ติงจ้งมอบออกมา

ติงเมิ่งเหยนรับรายชื่อออกมาพลิกทันที เขียนจดหมายเชิญให้พวกเขาทีละคน

……

ในเวลาเดียวกันนั้น ภายในคฤหาสน์หรูหลังหนึ่ง บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารเลิศรส

ติงเฟิงเฉิง ติงจื่อยวี่ ถังแหวนโม่ทั้งสามคนนั่งอยู่รอบโต๊ะ รับประทานอาหารเย็นกันอย่างมีความสุข

ติงเฟิงเฉิงเคี้ยวเนื้อวัวไปก็พูดไปด้วยว่า "เจียงชื่อที่สมควรตายคนนั้น ปล่อยให้มันอวดดีมานานขนาดนี้ ในที่สุดก็หาโอกาสจัดการมันให้ตายได้แล้ว! "

ถังแหวนโม่แค่นเสียงเหยียดหยามเสียงหนึ่ง

เขายังคงจำได้ว่าครั้งที่แล้วเรื่องพิธีรับช่วงตำแหน่งผู้บริหารระดับสูง ครั้งนั้นเจียงชื่อทำให้เขาอับอายไปถึงบ้าน โกรธจนไม่ออกจากบ้านไปหลายวัน บัญชีนี้ในที่สุดก็มีโอกาสชำระแล้ว

ติงจื่อยวี่มีความไม่แน่ใจเล็กน้อยเอ่ยขึ้น "แต่ว่าดูการแสดงออกในที่ประชุมวันนี้ ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเจียงชื่อดูเหมือนจะมีความมั่นใจกันล่ะ? ไม่ใช่ว่าเกิดความผิดพลาดอะไรหรอกนะ? "

"เกิดความผิดพลาดอะไร? "ติงเฟิงเฉิงกระหยิ่มยิ้มย่องพูดขึ้น "พี่หญิงใหญ่ไม่ใช่ว่าพี่ไม่ชัดเจนถึงสถานการณ์ปัจจุบันของตระกูลติง นับตั้งแต่หลังจากได้โครงการของกรมโยธาธิการและผังเมืองมาแล้ว ตระกูลติงก็กลายเป็นศัตรูของทั้งเมือง ทุกคนเฝ้าภาวนาให้ตระกูลติงปล่อยไก่ ไม่มีบริษัทใหญ่บริษัทไหนยินดีช่วยเหลือตระกูลติงเลยสักนิด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องให้เงินลงทุนเลย เจียงชื่อคนนั้นหนึ่งไม่มีเงิน สองไม่มีคน จะพูดชักชวนให้บริษัทที่มีเจตนาร้ายเหล่านั้นยอมนำเงินมาลงทุนทางตระกูลติงอย่างไร? "

ถังแหวนโม่ก็กล่าวตอบ "จุดนี้ฉันเห็นด้วยกับเฟิงเฉิง อีกทั้งเจียงชื่อยังไร้ยางอายคิดจะให้คนตระกูลฉางมาขอโทษ เหอะๆ เป็นคนปัญญาอ่อนคิดเพ้อฝันจริงๆ ถึงแม้จะเป็นฉัน พยายามอย่างสุดความสามารถก็ทำได้เพียงให้ตระกูลฉางทำเรื่องใหญ่ให้เป็นเรื่องเล็ก เรื่องเล็กแล้วก็จบกันไป ฝืนใจไม่ไปสืบสาวเรื่องเจ็บหนักของฉางจ้ายชูน เจียงชื่อคนนั้นมีความสามารถอะไร ไม่เพียงแค่ทำให้คนเขาลืมความแค้นทิ้งไป ทั้งยังสามารถทำให้คนเขามาขอโทษถึงหน้าประตู? เขาเป็นเทพเซียนหรือปีศาจ? "

ทั้งสองเรื่องนี้ ไม่ว่าเรื่องไหนก็ยากราวกับปีนขึ้นฟ้า คิดจะทำให้สำเร็จในเวลาเดียวกัน ความน่าจะเป็นแทบจะเป็นศูนย์

ยิ่งไปกว่านั้น เจียงชื่อคนนั้นยังอวดอ้างคำโตว่าใช้เพียงเวลาสองวัน

ถังแหวนโม่กล่าวน้ำเสียงหนักแน่นว่า "ฉันกล้ารับรอง เจียงชื่อไม่มีทางทำหน้าที่สำเร็จ ที่ต้องการเวลาสองวัน นั่นก็เพื่อที่จะซื้อตั๋วหลบหนี พวกนายรอดูเถอะ สองวันถัดจากนี้ เจ้าโง่เง่านี่จะต้องหายไปอย่างไร้ร่องรอยแน่นอน"

ติงเฟิงเฉิงรีบร้อนพูดขึ้น "พี่เขย พี่ปล่อยให้เขาหนีไปไม่ได้นะ! "