จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 393

ในยามพลบค่ำ ณ ริมแม่น้ำสายเล็กแห่งหนึ่ง

ติงเมิ่งเหยนยังไม่ได้กลับบ้าน และแบตโทรศัพท์ก็ไม่ได้หมดจริง แต่เธอไม่อยากเห็นใบหน้าอันน่าเกลียดของคนเหล่านั้นมากกว่า

เธอกับเจียงชื่อเดินไปตามริมแม่น้ำ มองดูแสงแดดสาดส่องไปทั่วแม่น้ำและประกายระยิบระยับอย่างสวยงาม

"เจียงชื่อ เมื่อกี้คุณเห็นสีหน้าของคุณปู่ไหม? เขาโกรธจนหน้าแดงไปถึงคอเลย เหมือนกับกาต้มน้ำที่เดือดจนแดงไปทั้งกาเลยล่ะ"

เจียงชื่อยิ้มพูด "คุณกลายเป็นคนนิสัยเสียแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เมื่อก่อนยังให้ผม 'สุภาพ' กับคุณปู่อยู่ตลอดเลยไม่ใช่เหรอ?"

ติงเมิ่งเหยนถอนหายใจ "ก็ใช่น่ะสิ แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังเป็นปู่ของฉัน เป็นปู่แท้ๆ ของฉันด้วย แต่เรื่องในวันนี้ฉันโกรธจริงๆ นะ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าบ้าน 30 ครัวเรือนนั้น 'ช่วย' ฉัน ตอนนี้ฉันคงไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ติงเมิ่งเหยนก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น

"อันที่จริงแล้วฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ นะ"

"เจียงชื่อ ทำไมคนอื่นไปแล้วถูกไล่กลับกันหมด แต่ฉันไปแค่ครั้งเดียว อีกอย่างยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยด้วยซ้ำ พวกเขาก็ยอมเซ็นชื่อกันหมดเลย คุณว่ามันหมายความว่ายังไง?"

เจียงชื่อกลอกตา "เพราะว่า......คุณสวยธรรมชาติไง ทันทีที่ปรากฏตัวคุณก็จะเปล่งประกาย คุณคงทำให้พวกเขารู้สึกน่าทึ่งมั้ง? นางฟ้ามาทั้งที จะไม่ให้คนใจอ่อนได้ยังไงล่ะ"

ติงเมิ่งเหยนยื่นนิ้วชิ้ออกไปจิ้มที่ศีรษะของเจียงชื่อ "คุณนะคุณ วันๆ เอาแต่พูดเรื่องไร้สาระ หลอกให้ฉันดีใจไม่ว่า"

เธอมองไปที่เจียงชื่อ จากนั้นรอยยิ้มค่อยๆ ปรากฏขึ้น

"คุณยิ้มอะไร?" เจียงชื่อถาม

"เพราะคุณไง"

"ผม?"

"อื้ม" ติงเมิ่งเหยนสองมือไขว้หลังแล้วมองไปยังแม่น้ำที่ไกลสุดลูกหูลูกตา "จำช่วงที่คุณเพิ่งกลับมาจากเวสเตอร์แลนด์ได้ไหม คุณเงียบขรึม ไม่พูดไม่ยิ้ม ตอนนั้นฉันกลัวคุณจริงๆ นะ ฉันรู้สึกว่าคุณเหมือนเป็นคนชอบความรุนแรงยังไงไม่รู้"

"แต่วันนี้ฉันรู้สึกว่า......"

"ชื่อ คุณช่างพูดช่างจาและชอบยิ้มมากขึ้น บางครั้งยังชอบพูดเรื่องไร้สาระเหมือนเมื่อกี้อีกด้วย"

"เรื่องพวกนี้ถ้าเป็นเมื่อสองสามเดือนก่อนมันไม่คาดคิดจริงๆ เลย"

จริงด้วยเหมือนกัน มีใครจะคาดคิดว่านักฆ่าอย่างเทพแห่งสงครามชูร่าจะกลายเป็น 'ผู้ชายอบอุ่น' ไปได้?