จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 392

นี่มันทัศนคติของการขอความช่วยเหลือจากคนอื่นหรือ?

เจียงชื่อหัวเราะในใจ สถานการณ์มันไปถึงไหนแล้ว ยังทำตัวกร่างขนาดนี้อีก?

เขาลุกขึ้นมาจับมือของติงเมิ่งเหยนแล้วเตรียมจะเดินออกไป แต่การเคลื่อนไหวนี้ทำให้ติงจ้งทั้งสามรู้สึกตกใจมาก เล่นตลกอะไรกัน? เธอปล่อยให้พวกเขายืนรอตั้งสามชั่วโมงแล้ว แต่เธอตื่นขึ้นมาแล้วจะเดินหนีแบบนี้ได้ไง?

"เจียงชื่อ แกคิดจะทำอะไร?" ติงจ้งพูดอย่างเสียงดัง

เจียงชื่อตอบเบาๆ ว่า "ไม่รู้ทำไม จู่ๆ ห้องนี้ก็มีกลิ่นเหม็นขึ้น ก็ไม่รู้เพราะใครทำตัวไร้มารยาทหรือเปล่านะ"

นี่มันหลอกด่ากันชัดๆ

บอกว่าคำพูดของเรามันเหม็นเหมือนกลิ่นตดเหรอ?

ติงจ้งโกรธแค้นในใจมาก เขาอดไม่ได้ที่จะหั่นเจียงชื่อเป็นชิ้นๆ ไปเลย แต่สถานการณ์ตอนนี้คือเขาต้องก้มหัวให้คนอื่น ดังนั้นจึงทำอะไรไม่ได้

อดทนไว้ก่อน เรื่องอื่นไว้ค่อยว่ากันวันหลัง

ติงจ้งถอนหายใจยาวๆ แล้วพูดว่า "พอทีเจียงชื่อ แกหยุดหาเรื่องกันได้แล้ว ขอแค่เมิ่งเหยนยอมโทรหาเจ้าบ้าน 30 ครัวเรือนนั้น บอกพวกเขาว่าแผนโครงการพัฒนาของเราไม่มีการเปลี่ยนแปลง ให้พวกเขาย้ายออกตามเวลาที่กำหนดก็พอ"

ติงเมิ่งเหยนยังคงอยู่ในความสับสน

"เรื่องมันจบไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมต้องให้โทรอีก?"

เจียงชื่อถึงกับหัวเราะออกมา "ก็เพราะมีคนวาดงูเติมขาไง ทั้งๆ ที่ได้ลายเซ็นมาแล้ว และเราก็เริ่มงานได้ตามกำหนด แต่ดันไปโทรบอกเจ้าบ้านว่าจะเปลี่ยนแปลงแผนการพัฒนา สงสัยทำให้คนในพื้นที่โกรธสิท่า ผมว่าบางคนถึงขั้นอยากยกเลิกการลงนามของโครงการนี้แล้วมากกว่านะ?"

เป็นไปตามที่พูดจริงๆ!

ติงจ้งสีหน้าเย็นชา "เมิ่งเหยน เหล่าเจ้าบ้านบอกว่าจะรับสายของเธอแค่คนเดียว เธอก็โทรๆ ไปละกัน มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก"

ด้วยเหตุนี้ ติงเมิ่งเหยนถึงได้รู้รายละเอียดที่แท้จริง

คิดจะเอาเปรียบคนอื่น แต่สุดท้ายเสียฮูหยินเสียซ้ำขุนศึก ไม่เพียงแต่โกงคนอื่นไม่ได้ แถมยังทำให้กลุ่มคนในพื้นที่ไม่พอใจ หนำซ้ำยังจะเสียลายเซ็นลงนามของพวกเขาไปอีกด้วย

เหอะๆ ยังมีหน้ามาขอให้ช่วยอีกเหรอ?