จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 396

ขณะที่รถแล่นไปถึงครึ่งทาง เจียนจือซังเหลือบมองที่กระจกหลังและเห็นรถเฟอร์รารี่กำลังไล่ตามมาอย่าติดๆ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น

"เหอะๆ ไอ้หมาบ้า"

"กล้าไล่ตามมาได้ไง? ไม่ดูสภาพตัวเอง"

จากนั้นเขาเหยียบคันเร่งอย่างหนัก ความเร็วก็เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน และทิ้งรถเฟอร์รารี่ไว้ข้างหลัง

เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นถึงนักขับ F1 มืออาชีพ แต่นักขับที่เจียนจือซังกับเจียงชื่อต่างเคยพบเจอกันมานั้นระดับมันต่างจากครั้งนี้ ซึ่งบนเส้นทางตรงนั้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเจียนจือซังเลย

แม้กระทั่งการเข้าโค้งเขาแทบจะเข้าใกล้คำว่าสมบูรณ์แบบแล้ว

รวมไปถึงสมรรถนะระดับสุดยอดของรถลัมโบร์กีนี จึงทำให้เจียนจือซังทิ้งห่างมาตลอดทั้งทาง และดูเหมือนว่าไม่มีวี่แววว่าจะตามทัน

ด้านหลังรถ

หลินเจียหรงส่ายหัวอย่างไม่หยุด "หมอเทวดาเจียง ช่างมันเถอะครับ? ถึงแม้ว่าทักษะทางการแพทย์ของคุณจะดีมาก แต่มันไม่เกี่ยวกับการขับรถนะครับ เพราะเขาเป็นถึงนักขับมืออาชีพนะ ปล่อยเขาไปเถอะครับ?"

ในด้านหนึ่ง หลินเจียหรงรู้ว่าเจียงชื่อไม่มีทางแข่งกับคนอื่นเขาได้

แต่ในอีกด้านหลินเจียหรงยิ่งกลัวว่าเจียงชื่อจะใจร้อนแล้วทำอะไรไม่คิด

เพราะในตอนนี้พวกเขากำลังเร่งความเร็วอยู่บนถนนทางด่วน และถ้าหากเกิดความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยในการเคลื่อนไหวที่เร็วขนาดนี้ เชื่อว่าผลลัพธ์มันจะน่ากลัวจนไม่กล้าคิด

รถชนจนพังยับหรือเสียชีวิต นั่นเป็นเพียงเรื่องที่อาจเกิดขึ้นได้ในชั่วพริบตาเท่านั้น

ดังนั้นหลินเจียหรงจึงกลัวมาก เขาอดไม่ได้ที่จะขึ้นไปคว้าพวงมาลัยแล้วบังคับให้เจียงชื่อหยุดรถ

แต่เขาไม่กล้าทำอย่างนั้น

เพราะถ้าหากแตะต้องพวงมาลัยเพียงเล็กน้อย อุบัติเหตุก็อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ

สถานการณ์ยังคงเป็นเหมือนเดิม และระยะห่างระหว่างรถทั้งสองคันแทบไม่เปลี่ยนแปลง

เจียนจือซังที่ขับนำอยู่ก็ค่อนข้างแปลกใจ

ความจริงเขาใช้ทักษะการแข่งรถ F1 มามากแล้ว ถ้าหากเป็นคนขับทั่วไปคงทิ้งห่างจนไม่เห็นไฟท้ายกันแล้วด้วยซ้ำ

แต่เจียงชื่อกลับตามมาอย่างไม่เลิกรา แสดงว่าเขาก็มีทักษะการขับรถในระดับหนึ่งเหมือนกัน