จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 409

สองคนจับมือกัน จู้หมิงพูดว่า "สรุป ตามข้อตกลงในตอนแรก ฉันแพ้แล้ว เรื่องนี้ก็ถือว่าแล้วกันไป เจียงชื่อ เจอกันคราวหน้า ในการแข่งขันจักรยานเสือภูเขา ถึงตอนนั้นคนที่แข่งกับนายไม่ใช่ฉันแล้ว แต่เป็นผู้ชายคนนั้น นายมีแต่จะแพ้เท่านั้น"

เจียงชื่อยิ้ม "ขอโทษที ชีวิตนี้ฉันเขียนคำว่า "แพ้" ไม่เป็น"

ทั้งสองคนล้วนบ้าระห่ำ

จู้หมิงยิ้มอย่างชอบใจ "เขียนคำว่า "แพ้" ไม่เป็นเหรอ คิดไม่ถึงเลยว่านายเป็นคนไม่รู้หนังสือ ว่างๆ ก็ไปซื้อพจนานุกรมมาใช้ซะล่ะ"

เขาโบกมือ แล้วหันหลังจากไป

ขณะที่ผ่านหยางจุนเทียน จู้หมิงก็ส่งเสียงเยาะ "หึ น่าแปลกจริงๆ คนบางคนมีความสามารถต่ำเตี้ยเรี่ยดินแต่กลับได้เป็นกัปตันได้ไง ถ้ารู้ตัวก็ไสหัวออกไปแต่เนิ่นๆ หลีกทางให้ยอดฝีมือที่แท้จริงเขาเถอะ"

คำพูดเหล่านี้ทำให้หยางจุนเทียนกัดฟันกรอด

ความโกรธเพิ่มพูนสะสม

การแข่งขันคืนนี้ เจียงชื่อแย่งซีน และทั้งการเยาะเย้ยดูถูกเหน็บแนมจึงล้วนตกใส่ตัวหยางจุนเทียน

หนึ่งท้องฟ้าหนึ่งพื้นดิน

ถ้าทำได้ หยางจุนเทียนปรารถนาจะฉีกเจียงชื่อเป็นชิ้นๆ!

จบการแข่งขัน ทีมรถลัมโบร์กีนี ทยอยกันจากไป หยางเมิ่นหยุนวิ่งเข้าไปอย่างดีใจ พูดกับเจียงชื่ออย่างตื่นเต้น

มองดูผู้หญิงที่รักพูดคุยกับผู้ชายคนอื่นอย่างมีความสุข ความริษยาของหยางจุนเทียนยิ่งเอ่อล้น

ความโกรธกับความริษยา ผสมผสานปนเป

หยางจุนเทียนกวักมือเรียกเถียนจีที่อยู่ข้างๆ

"กัปตัน มีอะไรครับ" เถียนจีถามอย่างระมัดระวัง รู้ว่าตอนนี้หยางจุนเทียนอารมณ์ไม่ดี ไม่ควรขัดใจง่ายๆ

หยางจุนเทียนกระซิบว่า "หาคนมาจำนวนหนึ่ง ไปซ้อมไอ้เวรนั่นให้ฉัน!"

ไอ้เวร แน่นอนว่าหมายถึงเจียงชื่อ

เถียนจีพยักหน้า หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเตรียมจะโทรออก

หยางจุนเทียนเสริมอีกว่า "อย่าโทรเรียกคนของตัวเอง จ้างคนนอกทำเรื่องนี้ จะให้คุณหลินกับเมิ่นหยุนรู้ไม่ได้"

"ครับ ผมเข้าใจ"