จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 427

เถ้าแก่เจ้าของร้านยิ้มและพูดว่า "ปรมาจารย์หู หากคุณต้องการที่จะซื้อมันในราคาสามหมื่นล่ะก็ ผมจะยกกองนั้นให้ทั้งหมดเลย ตกลงไหม?"

หูเจิ้งชิงทำสายตามองบน กองขยะนั่นจะมีค่าอะไรกันเล่า

เจียงชื่อยิ้มพร้อมกับส่ายหัว เขาวางโสมไว้บนมือของชายกลางคนก่อนจะพูดเบาๆ ออกมาว่า "นี่คือโสมป่าที่ดีที่สุดที่มีอายุยืนยาวกว่าพันปี นำมันกลับไปช่วยชีวิตพ่อของคุณซะ"

"...."

ทุกคนต่างตกตะลึง

อายุยืนยาวกว่าพันปี?

เป็นโสมป่าที่ดีที่สุด?

นี่เขากำลังสร้างเรื่องตลกระดับชาติอะไรกัน?

เถ้าแก่เจ้าของร้านนั้นแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง แต่เมื่อเห็นท่าทางของหูเจิ้งชิงที่ดูร้อนใจและดูไม่โต้แย้งกลับ นั่นทำให้รู้ว่าเรื่องนี้อาจจะมีความจริงอยู่กว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์เลยก็ว่าได้

ดวงสายตาของหูเจิ้งชิง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพลาด

เถ้าแก่เจ้าของร้านนั้นถึงกับตะลึง หากสิ่งที่เจียงชื่อพูดเป็นความจริงล่ะก็ มูลค่าของโสมนี้ก็คือ..

ขออภัย มันไม่สามารถคิดคำนวณออกมาเป็นตัวเลขได้

โสมคุณภาพเยี่ยมดังกล่าวหายากในหมู่คนและเป็นของมีราคา หากมีคนที่ต้องการมันจริงๆ ล่ะก็ ไม่ว่าราคาแค่ไหนเขาก็ยินดีที่จะซื้อมัน

เป็นไปได้ตั้งแต่หลายร้อยล้านไปจนถึงพันล้าน

หัวใจของเถ้าแก่เจ้าของร้านนั้นแหลกสลาย เขาสุ่มแจกโสมป่าอันประเมินค่าไม่ได้เป็นขยะและมอบมันให้กับคนอื่นไป?

ไม่ได้

ไม่ได้เด็ดขาด!

เขาไม่สนใจภาพลักษณ์ของเขา พลิกตัวจากเคาน์เตอร์มาและเอื้อมมือไปหยิบโสมป่า

ชายวัยกลางคนที่มีสายตาและมือที่ว่องไวก็ได้หลบไปทันที

เขาไม่โง่ โสมนี้มีมูลค่าสูงแค่ไหน ถึงเขาจะไม่รู้ราคาตลาดแต่ก็พอรู้ว่าไม่ใช่หนึ่งล้านห้าแสนหยวนอย่างแน่นอนและสิ่งที่สำคัญที่สุดเลยก็คือโสมนี้สามารถรักษาอาการป่วยของพ่อให้หายขาดได้

"เอามาให้ฉัน ฉันไม่ขายแล้ว!"

"ฉันจะคืนเงินหนึ่งล้านห้าให้นาย นายเอาโสมป่าคืนมาให้ฉันซะ!"

ชายวัยกลางคนถอยกลับอย่างรวดเร็วพร้อมกับปกป้องโสมป่าอย่างสุดชีวิต