จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 428

เจียงชื่อกล่าวอย่างประหลาดใจ "ผมก็มอบโสมให้ไปแล้วนี่ ยังจะต้องการให้ทำอะไรอีกงั้นเหรอ?"

ชายวัยกลางคนร้องไห้และพูดว่า "ฉันมีโสมก็จริงแต่ฉันเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้น ไม่รู้ว่าต้องใช้มันอย่างไร กลัวว่าจะเป็นการทำลายของมีค่าชิ้นนี้แทนน่ะสิ เนื่องจากคุณเห็นมูลค่าของมันได้อย่างรวดเร็ว คุณจะต้องมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมเป็นแน่ ได้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะ"

เจียงชื่อมองไปที่ติงเมิ่งเหยนที่อยู่ในรถอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

หากเขาอยู่ที่นี่เพียงคนเดียวก็คงไม่ต้องพูดอะไร เขาคงรีบเข้าไปช่วยเหลือผู้คนอย่างแน่นอน

แต่การอยู่ร่วมกันกับภรรยา เดิมทีที่มาก็เพื่อต้องการจะซื้อเหล็ก ไม่ได้มาเพื่อช่วยเหลือคนแต่อย่างใด ดังนั้นเขาจึงกลัวว่าจะทำให้ติงเมิ่งเหยนนั้นไม่พอใจเอาได้

ใครจะไปรู้ว่าติงเมิ่งเหยนจะพูดอย่างโกรธเคืองออกมา "เจียงชื่อ นี่นายยังมีความเป็นคนอยู่ไหมเนี่ย?ผู้คนกำลังขอร้องนายอยู่นะ ช่วยสักหน่อยจะเป็นอะไรไป"

เจียงชื่อยิ้มอย่างขมขื่น

เฮ้อ ภรรยาของตนนี่นะ ไม่รู้จะพูดยังไงเลยจริงๆ

ดีก็ดีเยี่ยม รูปร่างก็งดงาม จิตใจยังประเสริฐอีกต่างหาก

แต่ความคิดไม่ค่อยจะยืดหยุ่นสักเท่าไหร่

ที่เจียงชื่อต้องพะว้าพะวังอยู่นี่มันก็เป็นเพราะเธอไม่ใช่หรือยังไงกัน?

"ขึ้นรถเถอะ"

เจียงชื่อนำชายวัยกลางคนขึ้นรถและพาเขากลับบ้าน

จากการแนะนำตัวของชายวัยกลางคน เขาชื่อหวงลี่เหยียน อาศัยอยู่ในเขตชานเมือง

ภายใต้การนำทางของหวงลี่เหยียน เจียงชื่อก็ได้ขับรถไปตามทางเพื่อไปที่บ้านของเขา แต่ขับออกมายังไม่ทันถึงยี่สิบนาที เขาก็เห็นลำต้นของค้นไม้ขนาดใหญ่พาดอยู่ตรงถนนด้านหน้าพวกเขา

มีชายกลุ่มใหญ่สวมเสื้อสีดำเข้ม มีรูปพระอาทิตย์ปักอยู่บนเสื้อผ้าของชายเหล่านั้น ถนนข้างหน้าได้ถูกปิดกั้นเอาไว้

ในฐานะคนในท้องถิ่น หวงลี่เหยียนรู้ดีว่าพวกเขานั้นเป็นใคร

"นี่เป็นคนขององค์กรหยุนหยาง!"

"เถ้าแก่เจ้าของร้านนั้นเป็นหนึ่งในผู้ที่ทำงานขององค์กรหยุนหยาง เขาถูกทุบตีมา คนเบื้องบนขององค์กรหยุนหยางคงจะไม่ปล่อยพวกเราไปอย่างแน่นอน"

"แย่แล้ว แย่แล้ว"

มือไม้ของหวงลี่เหยียนนั้นอ่อนไปหมด การรุกรานองค์กรหยุนหยางก็เท่ากับการรุกรานองค์กรเหยียนหวางตี้ด้วยเช่นกัน