จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 430

ไอ้บอดสงนั้นอยู่ในวงการต่อสู้มาเป็นเวลานาน พบเจอคนที่เก่งกาจมาก็ไม่น้อย แต่ยังไม่เคยพบเจอใครที่เก่งกาจแบบเจียงชื่อมาก่อน มันสามารถใช้คำว่า'วิปริต'มาอธิบายให้เห็นภาพได้เลย

หนึ่งคนสู้กับ...ห้าหกสิบคน?

ประเด็นที่สำคัญเลยก็คือทั้งห้าหกสิบคนนี้ล้วนแต่มีอาวุธทั้งนั้น ไม่ต้องพูดถึงคนธรรมดาเลย แม้แต่ไทสันมาเองก็ยังจบเห่

ชายที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นคนหรือผีกันแน่?แข็งแกร่งอย่างไร้ซึ่งเหตุผล

มันเหมือนกับสิ่งที่เจียงชื่อกล่าวในตอนต้น

สามนาทีก็สามารถจัดการทุกอย่างได้

อันที่จริงใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีด้วยซ้ำ คนห้าหกสิบคนที่ไอ้บอดสงนั้นนำมาต่างนอนจมกองเลือดไปแล้ว พวกเขาส่วนใหญ่นั้นมือเท้าขาดกันหมด ชีวิตนี้ถูกกำหนดให้เป็นคนพิการไปตลอดแล้ว

การต่อสู้กับเจียงชื่อนั้นบอกได้คำเดียวว่า อนาถ!

เจียงชื่อถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก อีกทั้งยังรู้สึกสดชื่นเป็นอย่างมาก เป็นความสุขที่ได้ปลดปล่อยออกมาหลังจากถูกรั้งเป็นเวลานาน

นับตั้งแต่ที่ออกจากเวสเตอร์แลนด์ ความปรารถนาในการต่อสู้ของเขานั้นถูกรั้งเอาไว้

วันนี้ การต่อสู้อย่างต่อเนื่องทำให้เขาสามารถระบายมันออกได้ พลังงานที่ถูกระงับในร่างกายของเขาถูกปลดปล่อยออกมาในระดับสูง

คำว่าความสุขนี้จะไปเพียงพอที่จะอธิบายความรู้สึกนี้ได้อย่างไรกัน?

เขาวางมีดในมือของเขาจากนั้นหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกง จุดไฟและสูบมัน

ค่อยเงยหน้ามองพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน เจียงชื่อพ่นควันออกมายาวๆ ลอยล่องขึ้นไปในอากาศ

เวลานั้นดูเหมือนจะหยุดลง

นี่เป็นครั้งแรกในหลายๆ ปีที่ไอ้บอดสงนั้นเฝ้าดูชายอีกคนสูบบุหรี่อย่างเงียบๆ เขาไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ทั้งสิ้น

ความรู้สึกเหมือนโดนครูประจำชั้นลงโทษตอนเด็กๆ

ท้ายที่สุด บุหรี่ก็ถูกสูบไปจนหมดมวน

เจียงชื่อค่อยๆ เดินไปหาไอ้บอดสง 'เจตนาฆ่า'ในดวงตาของเขานั้นจางลงไปอย่างมาก แต่ถึงกระนั้น ในขณะที่จ้องมองไปที่ไอ้บอดสงนั้น ก็ยังทำให้ไอ้บอดสงนั้นตกใจกลัวจนขาอ่อนปวกเปียกลงไปคุกเข่ากับพื้น