จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 450

หยางจุนเทียนสีหน้าเปลี่ยนไป "เจียงชื่อนายพูดอย่างนี้หมายความว่าไง เห็นนายกลับมาอย่างปลอดภัยไม่เป็นอะไร ฉันก็ต้องดีใจกับนายอยู่แล้ว จะไม่พอใจได้ยังไง นายอย่าคิดมากไปเลย"

"เป็นอย่างนั้นจริงเหรอ"

เจียงชื่อยิ้ม และไม่คิดจะเปิดโปงละครฉากนี้ของหยางจุนเทียน

แต่ว่า ยิ่งเป็นอย่างนี้ ก็ยิ่งทำให้ใจของหยางจุนเทียนอยู่ไม่เป็นสุข

อีกอย่างตอนนี้หลินเมิ่นหยุนยังมาทำ'เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้'เธอดึงข้อมือของเจียงชื่อเอาไว้ เอ่ยอย่างตื่นเต้นว่า "ดีมากเลยที่นายกลับมาได้ ฉันมีปัญหาทักษะข้อหนึ่งที่เป็นปัญหาแก้ไม่ได้สักที นายรีบมาช่วยสอนฉันที "

เห็นมือของหลินเมิ่นหยุนที่จับข้อมือของเจียงชื่อเอาไว้ หยางจุนเทียนก็รู้สึกหึงหวงมาก

ไฟแค้นในใจก็ยิ่งโหมกระหน่ำลุกโชนขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่

ลูกน้องเถียนจีเห็นอย่างนี้ ก็พูดอย่างเยาะเย้ยประชดประชันว่า "คุณหลิน ถ้าคุณมีปัญหาก็ถามหัวหน้าทีมโดยตรงเลย ด้วยทักษะของหัวหน้าทีมยังไม่สามารถช่วยคุณได้อีกเหรอ คุณไปถามสมาชิกใหม่ที่เพิ่งจะเข้าทีมมาได้ไม่กี่วัน เขาจะไปรู้อะไร "

หลินเมิ่นหยุนแบะปาก "สมาชิกใหม่อะไร นายลืมไปแล้วเหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะความสามารถที่โดดเด่นของเขา ครั้งที่แล้วพวกเราคงแพ้ราบคาบ"

เถียนจียิ้มเย็น "แมวตาบอดเจอหนูตายเพราะโชคเข้าข้าง มีอะไรน่าดีใจไม่ทราบ หลายวันมานี้หัวหน้าทีมของเราฝึกซ้อมอย่างหนัก และฝึกทักษะที่ยากทักษะหนึ่งได้จนสำเร็จ ถ้าหากต้องแข่งกับทีมรถลัมโบร์กีนีอีก ไม่มีทางแพ้แน่นอน"

เมื่อเห็นว่ายิ่งทะเลาะก็ยิ่งรุนแรงขึ้น หยางจุนเทียนจึงพูดตัดบทไปว่า "เมิ่นหยุน ไม่สู้ให้ผมดูสิว่าคุณเจอกับปัญหาอะไร"

"ได้"

หลินเมิ่นหยุนขึ้นไปนั่งบนรถ เข้าสู่ลู่แข่ง

รถคันอื่นต่างก็หลบให้ หลินเมิ่นหยุนเหยียบคันเร่งลงไป ทำทุกอย่างอย่างช่ำชอง เริ่มแรกยังปกติมาก แต่พอเข้าโค้งปัญหาก็โผล่ออกมาให้เห็น

หลังจากวิ่งครบหนึ่งรอบ หลินเมิ่นหยุนก็ขับออกจากลู่แข่งและจอดรถ

เธอเดินลงมาจากรถพูดว่า "ฉันคิดว่า ฉันคงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พวกนายน่าจะเห็นปัญหาที่เกิดขึ้นแล้วสินะ"

หยางจุนเทียนพยักหน้า