จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 449

กลับถึงบ้าน

สองสามีภรรยาติงฉี่ซานกับซูฉินได้เตรียมอาหารไว้เต็มโต๊ะ ต้อนรับติงเมิ่งเหยน เจียงชื่อที่กลับจากข้างนอก พร้อมกันนั้นก็เป็นการฉลองที่พวกเขาทำภารกิจของตระกูลได้สำเร็จ

คนแก่ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่าภารกิจครั้งนี้มีความอันตรายอย่างยิ่ง

ยิ่งไม่รู้ว่าติงจ้งนั้นโหดร้ายแค่ไหน

ติงเมิ่งเหยนเกรงว่าผู้ใหญ่ทั้งสองจะเป็นห่วง จึงไม่ได้พูดอะไร เค้นรอยยิ้มออกมา กินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย แต่ในใจยังคงเศร้าไม่หาย

ในที่สุด ก็กินข้าวเสร็จแล้ว อาบน้ำเสร็จ เธอนอนลงบนที่นอน

"ชื่อ คุณกอดฉันหน่อยได้ไหม"

เจียงชื่อนอนอยู่ข้างกายของติงเมิ่งเหยน ยื่นมือออกไปกอดติงเมิ่งเหยน วินาทีนี้ เธอร้องไห้เหมือนเด็กสามขวบ อารมณ์ที่ถูกกดทับไว้ในใจวินาทีนี้ได้ถูกปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น

"พวกเขาเป็นญาติของฉันแท้ๆ ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย"

นี่เป็นผู้หญิงที่แสนดี ไม่มีทางที่จะเข้าใจอะไรที่เรียกกันว่าหัวใจคนอันตราย บางเวลาไม่ใช่เพราะว่าคุณทำผิดอะไรไป แต่เป็นเพราะว่าคุณทำถูกต้องเกินไป ทำให้คนอื่นดูเหมือนเป็นคนโง่

ทำดีเกินไป ก็อาจจะถูกคนอื่นอิจฉาริษยาได้

เจียงชื่อตบที่หลังของติงเมิ่งเหยนเบาๆ ไม่พูดอะไรสักคำ

ในที่ลับตาคน เขาเอามือถือออกมาส่งข้อความให้กับมู่หยางอีฉบับหนึ่ง ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ให้จับตาดูทุกการเคลื่อนไหวของติงจ้ง ติงจื่อยวี่ ติงเฟิงเฉิงทั้งสามคนอย่างเข้มงวด พบพิรุธอะไรให้รีบรายงานทันที

สถานการณ์ในครอบครัวยิ่งอยู่ก็ยิ่งแย่ลง ไม่สามารถจะปล่อยให้คนพวกนั้นกระทำเหิมเกริมได้อีก

เมื่อก่อนแค่ทะเลาะกันเล็กน้อยก็แล้วไป แต่ผ่านเรื่องราวที่หลงหยันหยวนในครั้งนี้ เจียงชื่อไม่สามารถนั่งรอความตายต่อไปได้อีก

กล้าลงมือกับติงเมิ่งเหยน ไม่ว่าแกจะเป็นใคร เจียงชื่อไม่มีทางปล่อยไปแน่

วันต่อมา

เพราะว่าติงเมิ่งเหยนเหน็ดเหนื่อยมาหลายวัน นอนหลับเป็นตาย