จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 448

คำถามนี้ถามขึ้นอย่างกะทันหัน ทำเอาติงจ้งเกือบจะตอบสนองไม่ทัน

นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

สีหน้าของติงจ้งก็เย็นชาลง เขารู้ ติงเมิ่งเหยนคงจะรู้ถึงแผนการของเขาแล้ว และยังหาทางแก้ไขได้อีกด้วย

ถ้าหากเป็นอย่างนี้จริง ถ้าอย่างนั้นการวางแผนในครั้งนี้ของติงจ้งก็เหลวไม่เป็นท่า

ไม่เพียงแต่จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างติงเมิ่งเหยนแย่ลง ยังไม่สามารถกำจัดหล่อนออกไปได้ ถ้าพูดกันตามหลักการต่อสู้ นี่คือวิธีการที่ล้มเหลว

ติงจ้งยังคงแข็งใจฝืนเค้นยิ้มออกมา

"หลานพูดอะไรออกมา หลานทำภารกิจสำเร็จ ปู่ก็ต้องดีใจสิ จะรู้สึกผิดหวังได้ยังไง"

ต่อหน้าคำพูดตามมารยาท ยังไงก็ต้องพูด

ส่วนจะเชื่อหรือไม่ นั่นก็เป็นเรื่องของติงเมิ่งเหยนแล้ว

"ในเมื่อคุณปู่ดีใจ นั่นเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว"

"หนูเหนื่อยมาก อยากจะกลับบ้านไปพักผ่อนก่อน คุณปู่ ลาก่อน "

ติงเมิ่งเหยนไม่พูดมากอะไรอีก หมุนตัวไปด้วยท่าทีเย็นชา ไปจากสถานที่แห่งนี้พร้อมกับเจียงชื่อ ในเมื่อติงจ้งเลือกที่จะไม่ฉีกหน้ากัน ถ้าอย่างนั้นติงเมิ่งเหยนก็ไม่จำเป็นต้องกลัดกลุ้มต่อไป

มองเงาหลังของทั้งสองคนที่เดินออกไป ติงจื่อยวี่เดินเข้ามาพูดว่า "คุณปู่ ฟังน้ำเสียงของเมิ่งเหยนแล้ว เหมือนพบอะไรเข้าแล้ว"

ติงจ้งพยักหน้า

"แม้ว่าหัวใจของเมิ่งเหยนจะไร้เดียงสา แต่เป็นคนไม่โง่ ยิ่งมีเจียงชื่อคอยช่วยเหลืออยู่เงียบๆ"

"ครั้งนี้พวกเราลงมือโจ่งแจ้งเกินไป ไม่อยากให้รู้ก็ทำได้ยาก"

ติงจื่อยวี่พูดอย่างกังวลว่า "แล้ววันหน้าจะทำยังไง เมิ่งเหยนคงจะพุ่งเป้ามาที่หนูแน่"

ติงจ้งยิ้มเย็น

"พุ่งเป้ามา หล่อนจะพุ่งเป้ามาทำไม"

"ขอเพียงหล่อนอยู่ในบริษัทแล้วมีข้อบกพร่องใดๆเกิดขึ้นก็ตาม ฉันสามารถไล่หล่อนออกได้ทุกเมื่อ"

"อีกอย่าง เมิ่งเหยนก็แค่พนักงานคนหนึ่งเท่านั้น ความเป็นความตายของหล่อนก็ยังอยู่ในกำมือฉัน วันนี้หนีพ้นไปได้ วันหน้าก็ไม่แน่"

"เพียงแต่......"