จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 447

ขณะลับตาคน ติงจ้งก็ฉีกยิ้มมุมปาก เขามั่นใจว่าติงเมิ่งเหยนนั้นก็แค่กำลังใช้วิธี 'ถ่วงเวลา'อยู่เท่านั้น

ทุกคนเดินเข้าไปที่ล็อบบี้ นั่งพักผ่อนบนโซฟา มีผู้ช่วยที่คอยเสิร์ฟน้ำชาและของว่างโดยเฉพาะ ระหว่างคนในบ้านเดียวกันไม่มีอะไรต้องคุย ต่างคนต่างกิน ไม่มีการสนทนากันเลยสักนิด

เวลายังคงเดินไปเรื่อยๆ

ในที่สุด หลังจากที่ผ่านการรอมาอย่างยาวนาน ผู้ช่วยก็เดินเข้ามาบอกว่า "กรรมการทุกท่าน เหล็กได้ส่งมาถึงแล้ว จะให้ส่งไปที่สถานที่ก่อสร้างเดี๋ยวนี้เลยหรือเปล่า"

ส่งมาแล้วจริงๆด้วย

ติงจ้งดีดตัวลุกขึ้นยืนทันที "ไม่รีบ ให้ฉันดูสินค้าก่อน"

เขาก็กระวนกระวายใจขึ้นมาบ้างแล้ว เห็นที ติงเมิ่งเหยนไม่เหมือนกำลังใช้วิธี 'ถ่วงเวลา' แต่ไม่ว่าเขาจะคิดยังไงก็คิดไม่ออก ติงเมิ่งเหยนทำภารกิจให้สำเร็จได้ยังไงกัน

เห็นๆกันอยู่ว่าความเป็นไปได้ที่จะทำภารกิจให้สำเร็จนั้นเป็น '0'หล่อนทำได้อย่างไร

ดูแล้วถึงจะรู้

คนที่เหลือต่างก็ลุกขึ้นเดินตามติงจ้งไปตรงหน้ารถบรรทุกขนาดใหญ่ เห็นเพียงรถบรรทุกหลายสิบคันจอดเรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบ บนรถบรรทุกทุกคันมีเหล็กบรรจุเต็มไปหมด

ติงจ้งให้คนไปเปิดไฟสถานที่ให้สว่าง จากนั้นก็ลงมือตรวจสินค้าเองว่าผ่านมาตรฐานหรือไม่

"ต้องมีของด้อยคุณภาพแน่"

"สต๊อกของไอ้หนวดเซานั้นมีไม่พอ เมิ่งเหยนต้องใช้ของเกรดต่ำมาขายผ้าเอาหน้ารอดแน่"

มีความคิดเช่นนี้อยู่ในใจ ติงจ้งเริ่มจากรถบรรทุกคันแรก เริ่มทำการตรวจสอบอย่างจริงจัง

เหล็กในรถบรรทุกคันที่หนึ่ง ผ่าน

คันที่สอง ผ่าน

คันที่สาม ก็ยังคงผ่าน

คันที่สี่ ......

ทำการตรวจสอบรถบรรทุกเช่นนี้คันแล้วคันเล่าต่อเนื่องกัน ติงจ้งยิ่งตรวจสอบก็ยิ่งรู้สึกตกใจ ทำไมเหล็กบนรถบรรทุกทุกคันจึงผ่านเกณฑ์มาตรฐานได้

เขาเริ่มจากการตรวจจากรถบรรทุกคันหน้าไล่ไปด้านหลัง จากนั้นก็ไล่ตรวจจากคันข้างหลังมาข้างหน้า สุดท้ายก็เป็นการสุ่มตรวจ

ไม่ว่าเขาจะเลือกใช้วิธีการตรวจสอบแบบไหน สุดท้ายก็ได้ข้อสรุปออกมาว่า ผ่าน