จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 456

เจียงชื่อไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี ทั้งที่ตนเองเป็นฝ่ายที่ได้รับบาดเจ็บด้วยซ้ำ

เป็นเถียนจีขับรถอยากจะขับชนเขาให้ตาย ผลสุดท้ายทำร้ายคนอื่นกลับทำร้ายตัวเองแทน ถึงมาตกอยู่ในสภาพแบบตอนนี้ได้

เจียงชื่อไม่ได้ไปตำหนิเถียนจี ถึงขั้นสามารถเสนอตัวช่วยรักษา เขาก็ถือว่าไม่เลวมากแล้ว ผลปรากฏว่ายังมาโดนกล่าวหาด้วยชื่อเสียงฉาวโฉ่ว่า'เสแสร้งทำเป็นเห็นอกเห็นใจ'อีก

ไม่รู้จะอธิบายเหตุผลไปถึงไหนกัน

หยางจุนเทียนอิจฉาริษยาเจียงชื่อเข้าแล้วจริงๆ ฝีมือการขับรถ ฝีมือการแพทย์ เขาสู้เจียงชื่อไม่ได้สักอย่าง แม้แต่เมื่อสักครู่ที่หลินเมิ่นหยุนเจออันตราย ก็เป็นเจียงชื่อยื่นมือเข้าช่วย

มีผู้ชายแบบนี้อยู่ด้วย ดูขึ้นมาหยางจุนเทียนก็เหมือนเป็นคนโง่

แน่นอนว่าเขาไม่สบายใจ

และอิจฉาด้วย

ดังนั้นเขายินยอมให้เถียนจีตาย แต่ไม่ยอมรับปากให้เจียงชื่อช่วยชีวิตเขา

ความสัมพันธ์ของเพื่อนพ้องอะไรกัน หึๆ!

หยางจุนเทียนอุ้มเถียนจีขึ้นรถอีกคันหนึ่งไปแล้ว จากนั้นขับรถด้วยตนเองมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลเกรดดีที่ใกล้ที่สุด หลินเมิ่นหยุนก็ขับรถพาเจียงชื่อตามเข้าไปเช่นกัน

พอมาถึงโรงพยาบาล หยางจุนเทียนพาเถียนจีมาส่งที่ห้องฉุกเฉิน

แพทย์ประจำบ้านเป็นผู้ชายที่ดูเหมือนค่อนข้างอายุน้อยคนหนึ่ง บนป้ายพนักงานเขียนชื่อของเขาเอาไว้ว่า:ลู่ยี่

ช่วงเวลานี้เดิมคือเวลาพักกลางวันทานข้าวของหมอ ลู่ยี่เตรียมตัวถอดเสื้อกาวน์ ออกไปหาอะไรกินดีๆ สักมื้อ ผลปรากฏว่าดันส่งคนไข้เข้ามาในเวลานี้ ทำให้เขาไปทานข้าวไม่สำเร็จ แอบรู้สึกไม่พอใจอยู่หน่อย

"หมอครับ ขอให้หมอช่วยเพื่อนของผมด้วยครับ" หยางจุนเทียนพูดขึ้น

"รู้แล้วๆ มาตอนไหนไม่มา ต้องมาตอนนี้ด้วย? วุ่นวายเสียจริง" บนหน้าของลู่ยี่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ทุกคนไม่สะดวกพูดอะไร โดยเฉพาะยังอยากปรารถนาให้หมอช่วยชีวิตคน

ลู่ยี่มองเถียนจีที่ส่งเข้ามาทีหนึ่ง พูดจาแบบเรื่องไม่หนักหนาอะไร "อืม ดูเหมือนเสียเลือดไปค่อนข้างมาก แต่ในความเป็นจริงเพียงแค่ปากแผลเปิดอ้าในด้านหลัง เลยเป็นลมสลบไปเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรต้องกังวล"

เจียงชื่อขมวดคิ้วแล้ว