จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 46

บทที่46 พอได้แล้ว

ฉางคุนเหงื่อตกเรื่อย ๆ ในใจภาวนาอยู่ตลอดขอให้ติงเมิ่งเหยนอย่ามีความต้องการอะไรที่เกินไป

ติงเมิ่งเหยนเพียงแค่พูดว่า:"ฉันจะลงโทษ…...พวกคุณทุกคน ส่งอาหารเช้าให้คุณลุงคุณป้าคนงานสุขาภิบาลฟรีทุกเช้า"

เอ่อ…..

ฉางคุนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก นี่ถือว่าลงโทษเหรอ? นี่ควรจะเป็นงานการกุศลไม่ใช่เหรอ?

สำหรับตระกูลฉางแล้วนี้มันไม่ใช่ปัญหาเลย ในทางกลับกันมันยังสามารถกอบกู้ชื่อเสียงให้กับตระกูลฉางด้วยกิจกรรมดังกล่าวอีกด้วย ยินดีทำอย่างยิ่งเลย

เขาโล่งใจ กราบติงเมิ่งเหยน3ครั้ง:"คุณติง คุณเป็นคนใจกว้างจริง ๆ ผมขอให้คุณมีสุขวาสนาท่วมท้นดุจทะเล อายุยืนยาวดั่งขุนเขา ไม่แก่ดั่งต้นสน ! "

ติงเมิ่งเหยนฟังแล้วขนลุกซู่:"ค่ะ ๆ ฉันได้ลงโทษพวกคุณไปแล้ว พวกคุณลุกขึ้นเถอะค่ะ แยกย้ายกันได้เลยค่ะ"

"รับทราบ !"

ฉางคุนลุกขึ้นมองไปหาทุกคนแล้วโบกมือ:"ลุกขึ้นมาได้ ไปเตรียมอาหารกับผม ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ต้องไปส่งอาหารเช้าให้กับคนงานสุขาภิบาลทุกวัน !"

เขาพาทุกคนออกไป ตอนที่กำลังเดินผ่านติงจ้ง ฉางคุนพูดอย่างดูถูก:"ประธานติง ในฐานะที่คุณเป็นเจ้าบ้าน แล้วยังเป็นปู่ของคุณติง ปล่อยให้หลานสาวอยู่ในความอันตรายอย่างไร้ยางอาย เพื่อผลประโยชน์ที่เล็กน้อยของคุณ คนแบบคุณ พูดได้สองคำ——ขยะ ! "

พูดจบ เขาหันหลังออกไปเลย

ติงจ้งที่โดนด่าซะเละนิ่งอยู่ที่เดิม ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ทำไมเขาเอาอกเอาใจฉางคุนมาตลอด สุดท้ายกลับกลายเป็นเป้าหมายการถูกเหยียดหยามได้ล่ะ? เจ้าบ้านนี้เป็นได้น่าขายหน้ามาก

ติงเมิ่งเหยนเดินเข้ามาแล้วพูดว่า:"คุณปู่คะ เรื่องของวันนี้ปู่ก็เห็นแล้ว ดึงการลงทุนมาได้ คนของตระกูลฉางก็มาขอโทษแล้ว ดังนั้นเจียงชื่อคงจะไม่ต้องออกจากตระกูลติงแล้วสินะคะ?"

เรื่องก็ทำสำเร็จหมดแล้ว เจียงชื่อไม่ต้องออกไปแน่นอน

ติงจ้งอดกลั้นความโกรธแล้วพยักหน้า

ในที่สุดติงเมิ่งเหยนก็ยิ้มออกมาได้ ความเจ็บปวดทั้งหมดที่ถูกระงับไว้ในใจถูกปลดปล่อยออกมาหมดแล้ว พูดกับเจียงชื่อว่า:"ดีจังเลย ในที่สุดนายก็ไม่ต้องออกไปจากฉัน…...เอ่อ…...ตระกูลติงแล้ว"

เจียงชื่อมองรอยยิ้มที่ใสซื่อบริสุทธิ์ของติงเมิ่งเหยน ก็รู้สึกดีขึ้นเยอะ ความพยายามที่ผ่านมาถือว่าคุ้มค่า

ขอแค่ติงเมิ่งเหยนมีความสุข ทุกเรื่องที่เขาทำก็จะมีคุณค่า

แต่แล้ว เรื่องมันยังไม่จบ

เจียงชื่อเดินเข้ามาพูดอย่างช้า ๆ :"คุณปู่ติง จากที่ดูแล้ว การพนันครั้งนี้ผมชนะแล้วสินะ?"

ติงจ้งทำเสียงหึ :"ใช่ นายชนะแล้ว นายอยู่ในตระกูลติงต่อไปได้"

"แล้ว?"

"แล้วอะไร?"

เจียงชื่อยิ้ม :"คุณปู่ติงอย่าแกล้งโง่เลย ตอนพนันตอนนั้นคุณเคยบอกไว้ว่า ถ้าเกิดผมทำได้ งั้นคุณก็จะรับใช้ผม ขอโทษผม ! "

สถานการณ์อึดอัดทันที

ติงจ้งรู้ว่ามีเรื่องนี้ กลับไม่พูดถึงตลอด คิดว่าทำเป็นไม่รู้แล้วผ่านไปก็ได้แล้ว สุดท้ายเจียงชื่อกลับไม่คิดจะปล่อยเขาไปเลย

ในเมื่อได้กำหนดข้อตกลงการพนันแล้ว และมีคนเห็นมากขนาดนั้น คงจะปฏิเสธไม่ได้

แต่ถ้าขอโทษแล้ว ติงจ้งจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ?

ติงจ้งกัดฟัน ตอบก็ไม่ใช่ ไม่ตอบก็ไม่ใช่

จากนั้น ติงเฟิงเฉิงพูดขึ้น:"เห้ย พอได้แล้ว อย่าได้คืบจะเอาศอก นายจะให้คุณปู่มารับใช้นาย นายมีสิทธิ์เหรอ?"

เจียงชื่อพูด :"ในเมื่อผมชนะการพนันแล้ว ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ล่ะ?"

ติงจื่อยวี่พูดว่า:"ต้องมีช่องว่างเผื่อเหลือเผื่อขาดเอาไว้บ้าง อย่าทำสิ่งที่เกินพอดี คุณปู่ให้นายอยู่ในตระกูลติงต่อไปได้ไม่ไช่เหรอ? ทำไมต้องทำตามข้อตกลงการพนันด้วยล่ะ?"

"คุณปู่ติงให้ผมอยู่ในตระกูลติง? ขอโทษนะ เป็นเพราะว่าผมใช้ความสามารถของตัวเองทำให้ตัวเองอยู่ได้ต่างหาก ! "