จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 461

หยางเมิ่นหยุนเดินเข้ามาพูดขอร้อง "เถียนจีนายอย่าโวยวายอีกเลย เจียงชื่อมีฝีมือทางการแพทย์เก่งกาจมาก นายลืมแล้วเหรอว่าโรคของพ่อฉันก็ได้เขาเป็นคนรักษาจนหาย ในเมื่อเขาให้นายกินของบำรุงน้อยลง แสดงว่าเขาต้องมีเหตุผลของเขาแน่"

"เถียนจี นายเชื่อฟังหน่อย อย่าดื้อเลย"

เถียนจีพูดด้วยความไม่พอใจว่า "ฝีมือทางการแพทย์ของเขาดีแค่ไหนผมไม่รู้ แต่ที่ผมรู้ หัวใจของเขาสกปรกมาก"

เถียนจีพลางพูด พลางก็กัดของบำรุงเข้าไปคำใหญ่ เคี้ยวอยู่ในปาก

เขาพลางเคี้ยวพลางพูดว่า "คุณหลิน บางทีเจียงชื่ออาจจะเข้าใจการรักษาทางการแพทย์มาก แต่หัวใจเขาสกปรกเกินไป แกล้งพูดอะไรที่ตรงกันข้าม ก็เพราะไม่อยากให้ผมหายดี หวังอยากจะให้ผมตาย"

"คุณว่า ผมจะเชื่อใจคนอย่างนี้ได้ยังไง"

"ถ้าหากผมเชื่อเขา ผมก็ต้องกลายเป็นคนโง่น่ะสิ"

เจียงชื่อเอือมระอาใจมาก

ถ้าหากเขาต้องการจะให้เถียนจีตายจริงๆละก็ ทำไมต้องใช้วิธีการที่ต่ำช้าอย่างนี้ด้วย

เขาก็แค่ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น มองดูอยู่ห่างๆ ก็สามารถทำให้เถียนจีตายได้แล้ว

ทำดีไม่ได้ดี

เจียงชื่อเองก็เป็นครั้งแรกที่มีความรู้สึกเช่นนี้

หยางจุนเทียนเดินเข้ามา เอ่ยอย่างประชดประชันว่า "เมิ่นหยุน คุณก็อย่าเอาแต่ช่วยเจียงชื่อพูดอยู่เลย คนที่ไม่รู้อะไร คงคิดว่าพวกคุณสองคนมีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดากัน "

หยางเมิ่นหยุนอึ้งไป

เธอพูดอย่างโกรธๆว่า "หยางจุนเทียน นายพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง"

"เฮอะๆ ไม่ได้หมายความว่าไง แค่รักษาตัวเองให้พ้นจากเรื่องยุ่งยาก ผู้หญิงก็ต้องมีความสำรวมของผู้หญิงบ้าง"

"หยางจุนเทียน"

เพราะว่าก่อนหน้านี้หยางเมิ่นหยุนกับเจียงชื่อใกล้ชิดกันเกินไป บวกกับช่วงนี้เธอเอาแต่พูดจาแทนเจียงชื่ออยู่บ่อยๆ ด้วยเหตุนี้หยางจุนเทียนจึงรู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก

ความคิดของเขานั้นง่ายดายมาก ด้วยการกระตุ้นเชิงรุกเช่นนี้ ทำให้หยางเมิ่นหยุนกลับใจ

แต่การกระทำที่คิดว่าฉลาดกลับกลายเป็นการโชว์ความโง่