จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 462

เจียงชื่อรู้สึกระอาใจอย่างยิ่ง

เขามีใจหวังดี อยากจะช่วยรักษาอาการป่วยของเถียนจีโดยไม่ถือสาเรื่องที่ผ่านมา สุดท้ายกลับตกอยู่ในสภาพอย่างนี้ น่าขันสิ้นดี

พูดตามตรง ชีวิตคนนั้นสำคัญมาก

อีกอย่างหนึ่งชีวิตนี้ยังเกี่ยวข้องกับทีมรถด้วย

เพื่อเป็นการตอบแทนความเชื่อใจของคุณหลิน เจียงชื่อคิดไว้แล้วว่าจะไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะพูดอย่างไร จะช่วยชีวิตเถียนจีให้ได้ แต่ดูสภาพการณ์ตอนนี้แล้ว จะสามารถช่วยชีวิตของเถียนจีให้รอดได้หรือเปล่า นั่นก็ไม่แน่แล้ว

ถ้าเป็นภัยพิบัติธรรมชาติอาจรอดได้ แต่เป็นภัยที่สร้างขึ้นเองนั้นรอดยาก

ในเมื่อนี่เป็นสิ่งที่พวกเขาเลือก เจียงชื่อก็ไม่จำเป็นต้องทำตัวเป็นคนดีอย่างนี่ตลอดไป

เขาหมุนตัวนั่งลง ไม่พูดจา เพียงแค่พาดสองมือเอาไว้บนพนักเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ นั่งไขว่ห้าง มองท้องฟ้าอย่างเงียบๆ เหมือนกับกำลังรออะไรอยู่

ถ้าหากมาได้เร็วหน่อย อาจจะยังช่วยได้ทัน

ถ้าหากมาช้าละก็ อาจจะ......

"เห้อ......"

เจียงชื่อไม่อยากคิดแล้ว ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามชะตากรรม

อีกฝั่งหนึ่ง

หยางจุนเทียนรีบขับรถส่งเถียนจีไปที่โรงพยาบาลทันที เหมือนครั้งที่แล้ว ครั้งนี้ยังคงตามลู่ยี่มาทำการผ่าตัดเพื่อรักษา

หลังจากที่เห็นคนไข้แล้ว หัวใจของลู่ยี่ก็กระตุกทีหนึ่ง รู้สึกไม่ค่อยสบายใจอยู่บ้าง

เขามองไปรอบๆ ถามขึ้นมาว่า "แค่พวกนายสองคนเหรอ"

หยางจุนเทียนพยักหน้า "ใช่แค่เราสองคน "

"ฉันจำได้ครั้งที่แล้วคนที่มากับพวกนายครั้งก่อน ยังมีผู้ชายอีกคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ ทำไม ครั้งนี้เขาไม่มาด้วย"

หยางจุนเทียนอธิบายว่า "คุณหมายถึงเจียงชื่อเหรอ ครั้งที่แล้วเขามาก่อกวนที่นี่ไม่ใช่เหรอ พูดจาไร้มารยาทกับคุณ เกือบจะทำให้การผ่าตัดทำไม่สำเร็จ ฉะนั้นครั้งนี้ผมเลยไม่ได้ให้เขามาด้วย จะได้ไม่เพิ่มความวุ่นวายอีก"

"อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง"