จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 463

ยังคงลังเลอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า ลู่ยี่เดินออกมาจากห้องผ่าตัด

หยางจุนเทียนเดินเข้าไปถามอย่างร้อนใจว่า "หมอลู่ เพื่อนผมเขาเป็นยังไงบ้าง"

ลู่ยี่ก้มหน้าต่ำ ยากจะเปิดปากพูดออกมา

เขากระแอมไอหนึ่งเสียง ไม่ตอบแต่กลับถามขึ้นว่า "คือว่า เจียงชื่อคนนั้นตอนนี้เขาอยู่ไหน"

"เจียงชื่อ หมอลู่ คุณถามถึงเจียงชื่อทำไม"

"นายแค่บอกกับฉันว่าเขาอยู่ไหนก็พอแล้ว"

"เออ......เจียงชื่อยังอยู่ที่สนามฝึกซ้อม"

"ได้ ฉันรู้แล้ว"

ลู่ยี่ไม่พูดอะไรอีก ออกไปจากโรงพยาบาลทันที ทั้งที่ยังคงสวมชุดกาวน์สีขาวตรงไปขับรถมุ่งไปยังสนามฝึกซ้อม

ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที เขาก็มาถึงสนามฝึกซ้อม

"เจียงชื่อ"

ลู่ยี่วิ่งเข้ามาด้วยความรีบร้อนลนลาน พูดกับเจียงชื่อว่า "เจียงชื่อ เถียนจีจะตายอยู่แล้ว ทำไมนายยังนั่งนิ่งอยู่ที่นี่ได้"

เจียงชื่อถามเสียงเรียบๆว่า "เถียนจีจะตายแล้ว หมอลู่ในฐานะที่คุณเป็นหมอเจ้าของไข้ ก็สมควรเป็นคุณที่ทำการรักษาไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่อยู่ที่โรงพยาบาล กลับวิ่งมาหาผมที่นี่ทำไม "

"เจียงชื่อ"

ลู่ยี่มองไปรอบๆ เขยิบเข้าไปพูดเสียงเบาที่ข้างหูของเขา "เรื่องก่อนหน้านี้นายเองก็น่าจะรู้ดี โรคของเถียนจีฉันรักษาไม่ได้ มีเพียงนายเท่านั้นที่จะรักษาเขาได้"

"ฉะนั้น เจียงชื่อ นายต้องไปกับฉัน ถ้าหากช้ากว่านี้ คงต้องตายแน่ๆ "

เจียงชื่อโบกมือไปมา "ไม่ได้"

"ไม่ได้？"

"อืม ด้วยสถานการณ์ของผมในตอนนี้ หยางจุนเทียนคงไม่ให้ผมทำการรักษาเถียนจีแน่"

ลู่ยี่ร้อนใจ "พวกเขาเป็นเพื่อนที่รักกันมาก ทำไมจะไม่ให้นายรักษาล่ะ"

"เอาเป็นว่า แค่ให้หยางจุนเทียนมาหาผม ถ้าไม่อย่างนั้น ผมไม่มีทางไปโรงพยาบาลแน่"

"นี่......"

ลู่ยี่ส่ายหน้า กัดฟันเดินจากไป กลับไปหาหยางจุนเทียน