จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 464

"เขาจะให้ฉันไปขอร้องเจียงชื่อ"

"หึหึ ไม่มีทาง"

"เถียนจี อย่าโทษที่พี่ใหญ่อย่างฉันใจโหดเหี้ยม แม้ต้องให้นายตาย ฉันก็ไม่มีทางให้เจียงชื่อมาช่วยนาย"

"ฉันคิดว่า นายเองก็คงไม่หวังให้เจียงชื่อมาช่วยชีวิต ใช่ไหม"

หัวใจของหยางจุนเทียน ได้โหดเหี้ยมอำมหิตมาถึงจุดที่แน่นอนแล้ว

อะไรคือความรักระหว่างเพื่อน

ล้วนเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ

เขายินดีจะสละชีวิตเพื่อนตัวเอง แต่จะไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีเพื่อไปขอร้องให้เจียงชื่อช่วยเหลือ

อีกฝั่งหนึ่ง ที่สนามฝึกซ้อม

เจียงชื่อยังคงพิงอยู่กับพนักเก้าอี้ ไขว่ห้าง เงยหน้ามองท้องฟ้าที่สว่างสดใส

คำนวณเวลาแล้ว น่าจะไม่พอ

เขาถอนหายใจยาวๆหนึ่งเสียง

"เห้อ หยางจุนเทียนหนอหยางจุนเทียน นายยินดีจะเสียสละชีวิตของเถียนจีแต่ไม่ยอมมาหาฉันเพื่อขอความช่วยเหลือ"

"ควรจะพูดว่านายมันหยิ่งยโสดี หรือควรจะพูดว่านายมันโหดเหี้ยมดี"

เจียงชื่อยืนขึ้น เดินไปที่รถของตนเอง

หยางเมิ่นหยุนเดินเข้ามาขวางและถามขึ้นว่า "เจียงชื่อ เมื่อกี้เหมือนฉันจะเห็นหมอลู่มาหานาย ทำไมมีเรื่องอะไรเหรอ"

เจียงชื่อยิ้มขมแล้วก็ถอนหายใจอีก

"รักษาคน"

"หมอลู่เชิญนายไปรักษาคนไข้เหรอ"

"จะว่าไปเรื่องมันยาว ขึ้นรถเถอะ "

เจียงชื่อขับรถพาหยางเมิ่นหยุนไปที่โรงพยาบาล

เข้าไปในโรงพยาบาล ไปถึงหน้าห้องผ่าตัด

เจียงชื่อเตรียมจะเดินเข้าไปข้างใน หยางจุนเทียนก็มาข้างทางเขาเอาไว้ "นายคิดจะทำอะไร ฉันเรียกนายมาหรือยังไง ที่นี่ไม่ต้อนรับนาย นายไสหัวไปเลยนะ ได้ยินหรือเปล่า "

เจียงชื่อไม่ได้พูดอะไร หยางเมิ่นหยุนพูดอย่างตำหนิว่า "หยางจุนเทียน นายรักษามารยาทหน่อย"