จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 465

ที่ประตูห้องผ่าตัด หยางจุนเทียนที่หัวคาอยู่ตรงช่องว่างระหว่างเก้าอี้ไม่ง่ายเลยกว่าจะ'ดึง'หัวตัวเองออกมาได้ พบเข้ากับเถียนจีที่เพิ่งจะหายดีและหยางเมิ่นหยุนกำลังเดินมาพอดี

"เถียนจี นาย ......หายดีแล้ว？"

เถียนจีที่เดิมทีทำตามคำสั่งของหยางจุนเทียนอย่างเชื่อฟัง ตอนนี้เห็นหยางจุนเทียนเข้า สีหน้าและแววตาต่างก็เต็มไปด้วยความรังเกียจ แม้กระทั่งมีท่าทีเหมือนอยากจะเข้าไปตบหน้าเขาสักสองฉาด

หยางจุนเทียนถูกมองด้วยสายตาแบบนี้ก็รู้สึกไม่สบายใจ

เถียนจีพูดด้วยเสียงที่แหบแห้งว่า "หยางจุนเทียน ฉันหายแล้ว ทำให้นายไม่พอใจใช่ไหม"

หยางจุนเทียนอึ้งไป จากนั้นก็เค้นรอยยิ้มออกมาและพูดว่า "จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกันนะ นายหายดีแล้ว ฉันก็ต้องดีใจสิ ทำไมต้องไม่พอใจด้วยล่ะ"

"เพื่อน？"

"หึหึ"

เถียนจีพูดอย่างตำหนิ "ฉันรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว นายยังจะแสร้งทำอะไรอีก"

"ความจริง นายรู้ความจริงเรื่องอะไร "หยางจุนเทียนมองหยางเมิ่นหยุนแวบหนึ่ง ในใจมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง พูดว่า "เถียนจี นายอย่าไปฟังคนอื่นเขาพูดเหลวไหล เพื่อให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของเราแตกหัก"

"ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนห่าเหวอะไร"

เถียนจีชี้หน้าหยางจุนเทียน "แม่งเอ๊ยแกยอมเห็นฉันตายไปต่อหน้า แต่ไม่ยอมให้เจียงชื่อยื่นมือเข้ามาช่วยชีวิตฉัน ถ้าหากไม่ใช่เพราะเจียงชื่อยืนยันจะช่วย ฉันคงตายไปแล้ว"

"ยังจะพูดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนอีกเหรอ"

"นี่นายทำกับเพื่อนรักอย่างนี้เหรอ"

หยางจุนเทียนเป็นใบ้ไร้คำพูด เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าหยางเมิ่นหยุนจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เถียนจีฟัง ยิ่งคิดไม่ถึงว่าเถียนจีจะเชื่ออย่างสนิทใจด้วย

เขายิ่งรังเกียจเจียงชื่อ ยิ่งอยากจะกีดกันเจียงชื่อ ก็ยิ่งเหมือนถูกเจียงชื่อเล่นงาน

เขาไม่ชอบใจจริงๆ

ในเมื่อเรื่องราวถูกเปิดเผยออกมาแล้ว หยางจุนเทียนก็ไม่คิดจะปิดบังอะไรอีก พูดออกไปตรงๆว่า "ฉันไม่ให้เจียงชื่อช่วยนาย แล้วยังไง นายก็แค่สมาชิกธรรมดาคนหนึ่ง ชีวิตไร้ค่าแค่ชีวิตเดียว นายจะทำอะไรฉันได้ "

ในที่สุดหางจิ้งจอกก็โผล่ออกมาแล้ว