จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 466

"ผมผิดไปแล้ว "

"พี่ใหญ่เจียง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พี่จะเป็นพี่ใหญ่ของผม ชีวิตผมมอบให้พี่ ผมยินดีจะบุกน้ำลุยไฟเพื่อพี่ จะไม่ปฏิเสธเด็ดขาด"

ผ่านเรื่องราวเหล่านี้ ในที่สุดเถียนจีก็แจ่มแจ้งแล้วว่าใครดีใครชั่วใครที่มีบุญคุณความแค้น

อะไรคือคนดี อะไรคือคนชั่ว ยังสามารถแยกแยะออกได้ชัดเจน

เจียงชื่อยิ้มเล็กน้อยพยักหน้า "ก็ดี ตอนนี้ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากจะให้นายไปทำ"

"พี่ใหญ่เจียง เชิญพี่พูดมาได้เลย"

"อืม ......หลังจากกลับไปแล้วนายต้องนอนพักผ่อนดีๆ อาบแดดบ้าง อย่ากินอะไรเรื่อยเปื่อยอีก โดยเฉพาะของบำรุงอะไรนั่นไม่ต้องกินแล้ว"

เถียนจีดวงตาแดงก่ำ

ถ้าหากเขาฟังคำแนะนำของเจียงชื่อตั้งแต่แรก แล้วจะได้รับความทรมานเหมือนวันนี้ได้อย่างไร

เขาพยักหน้าอย่างแรง แสดงให้เห็นว่ารับทราบแล้ว

ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ ทันใดนั้น มือถือของเจียงชื่อก็ดังขึ้น

คนที่โทรศัพท์เข้ามาก็คือมู่หยางอี

ถ้าไม่มีเรื่องสลักสำคัญอะไร มู่หยางอีไม่มีทางโทรศัพท์ให้กับเจียงชื่อ ตอนนี้มีสายโทรเข้ามาแล้ว แสดงว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น

เจียงชื่อเดินไปอีกฟาก

"ฮัลโหล"

"ลูกพี่ ครั้งก่อนที่ลูกพี่ให้ผมหา'เสี่ยวเตี๋ย'คนนั้น ผมหาเจอแล้ว"

เสี่ยวเตี๋ย น้องชายของซุนหย่งเจินผู้เป็นประธานกรรมการบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าของซุนจ้ายเย้น ผู้หญิงที่เขาแคร์มากที่สุด เพราะผู้หญิงคนนี้เขาถึงกับยอมสละตำแหน่งเจ้าบ้าน แม้กระทั่งแตกหักกับพ่อของเขา

และเพราะการมีตัวตนอยู่ของเสี่ยวเตี๋ย ซุนจ้ายเย้นจึงได้ถูกซุนหย่งเจินบีบบังคับครั้งแล้วครั้งเล่า

เจียงชื่อชื่นชอบคนมีความสามารถ

เขาอยากจะเก็บซุนจ้ายเย้นมาเป็นลูกน้อง และเสี่ยวเตี๋ย ก็คือปัจจัยหนึ่งที่สำคัญมาก