จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 467

คืนนั้นตอนกลับไปถึงบ้าน เจียงชื่อบอกกับติงเมิ่งเหยนว่าจะไม่อยู่บ้านหลายวัน ออกไปทำงานที่หนานเฉิง

ส่วนจะไปกี่วันนั้น ยังไม่แน่นอน

ติงเมิ่งเหยนทำปากยื่น ไม่พอใจมาก

เพราะมันหมายถึงพวกเขาจะไม่ได้เจอหน้ากันและกันเป็นระยะเวลาหนึ่ง ต้องอดทนต่อความเจ็บปวดจากการคิดถึงกัน

จากการที่อยู่ร่วมกันในช่วงที่ผ่านมา ติงเมิ่งเหยนได้เกิดความรู้สึกพึ่งพาอาศัยในตัวเจียงชื่อแล้ว รู้สึกเสียดายที่ต้องห่างกัน โดยเฉพาะต้องห่างกันเป็นเวลานานอย่างนี้ ยิ่งทำให้ยากที่จะรับได้

"คุณต้องไปจริงๆเหรอ"ติงเมิ่งเหยนถามอย่างเสียดาย

เจียงชื่อจนใจ

ถ้าหากเลือกได้ เขาก็ไม่อยากจะห่างจากติงเมิ่งเหยน แต่สถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างนี้ ถ้าหากไม่ไปที่หนานเฉิงสักครั้งละก็ จะช่วยเหลือเสี่ยวเตี๋ยออกมาได้ยังไง

"เมิ่งเหยน ผมรับปากคุณ จะกลับมาให้เร็วที่สุด"

"หึ"

แม้ว่าเจียงชื่อจะพูดแบบนี้ แต่ติงเมิ่งเหยนก็ยังไม่ดีใจอยู่ดี

ช่วงเข้านอนตอนกลางคืน ติงเมิ่งเหยนจงใจนอนตะแคงหันหลังให้เจียงชื่อ แบะปาก ไม่สนว่าเจียงชื่อจะปลอบใจเธอยังไง เธอก็ไม่รู้สึกดีใจ

เป็นผู้หญิง เธอก็มีนิสัยเฉพาะตัวผู้หญิงอยู่เล็กน้อยเหมือนกัน

เจียงชื่อกำลังคิดว่าจะใช้วิธีไหนทำให้ติงเมิ่งเหยนมีความสุข ทันใดนั้น เสียงเรียกเข้าทางโทรศัพท์สายหนึ่งก็ทำลายความสงบยามค่ำคืน

กริ้ง กริ้ง

กริ้ง กริ้ง

ดึกขนาดนี้แล้ว ใครโทรมานะ

เจียงชื่อหยิบมือถือมาดู เป็นซินยุ่นที่โทรเข้ามา

ติงเมิ่งเหยนที่เห็นชื่อบนหน้าจอมือถือ ก็พูดเสียงเครียดว่า " ดีจังเลยนะเจียงชื่อ ดึกขนาดนี้แล้ว ยังมีผู้หญิงโทรหาคุณอีก บอกมา ซินยุ่นคนนี้เป็นใคร"

เออ ......

เจียงชื่อรู้สึกพูดไม่ออก จะให้อธิบายยังไงดี