จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 481

เมื่อเห็นว่าเจียงชื่อไม่มีวี่แววว่าจะยอมจำนน ข้าวหลามตัดสามก็ไม่อยากรออีกต่อไป เขาจึงโบกมือเพื่อออกคำสั่งให้ลูกน้อง และลูกน้องของเขาก็กระโจนเข้าใส่เจียงชื่อทันที

เนื่องจากเคยเห็นการต่อสู้ระหว่างเจียงชื่อกับพิทบูล กลุ่มลูกน้องของเขาจึงไม่กล้าประมาท

ลูกน้องทั้งสองโจมตีทั้งหน้าและหลังพร้อมกัน คนหนึ่งถือดาบสั้น อีกคนถือขวาน ซึ่งดูจากท่าทางแล้วร้ายกาจกันทั้งคู่

ในขณะที่พวกเขากำลังจะประชิดตัวเจียงชื่อ ทั้งสองก็ได้ยินเสียงซูบๆ ดังขึ้น

จากนั้นลูกธนูสองดอกพุ่งมาจากทางอากาศ

สึบ~~

สึบ~~

ทันใดนั้น ลูกธนูก็ยิงโดนแขนของชายทั้งสองคนนั้นเกือบพร้อมกัน

อาวุธของพวกเขาก็ได้หล่นร่วงลงบนพื้น ทั้งสองคุกเข่าลงด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับเสียงกรีดร้องอย่างทรมาน และน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

โจมตีด้วยธนูหรือ?

ลูกน้องที่เหลือก็ตกตะลึง ทำไมยังมีการซุ่มโจมตีอีกหรือ?

ทุกคนเงยหน้าหาเป้าหมาย จากนั้นเสียงธนูก็ดังขึ้นอีก และลูกธนูหลายดอกถูกยิงออกมาอีกครั้ง ทำให้ลูกน้องที่เหลือถูกยิงจนบาดเจ็บทุกคน

ทุกคนบาดเจ็บ แต่ไม่ถึงกับเสียชีวิต

ช่วยคน แต่ไม่คิดจะฆ่าคน

นักธนูผู้นี้ไม่เพียงแต่มีทักษะการยิงธนูที่ยอดเยี่ยม แต่ยังมีจิตใจที่เมฆตาอีกด้วย

"พี่ใหญ่ พวกเขามีกำลังเสริมด้วยเหรอครับ?"

"เอาไงดีครับ?"

ลูกน้องหลายๆ คนมองไปที่ข้าวหลามตัดสามและรอคำสั่งจากเขา

ข้าวหลามตัดสามเองก็ตื่นตระหนกมาก เมื่อกี้ลูกธนูยิงมาตั้งหลายดอก แต่เขายังไม่รู้เลยว่าศัตรูยิงมาจากทิศทางไหน แม้แต่รูปลักษณ์ของศัตรูเขายังมองไม่เห็นด้วยซ้ำ

ช่างเป็นเทพยิงธนูจริงๆ

จากนั้นเขาเงยหน้าขึ้นและมองรอบๆ แล้วตะโกนบอกว่า "ถ้าแน่จริงก็ออกมาสู้กับกูสิ อย่ามัวแต่ซ่อนตัวอย่างคนขี้ขลาด!"

ไม่ทันขาดคำ ก็มีเสียงมาจากพุ่งหญ้าในระยะไกลดังขึ้น จากนั้นชายร่างใหญ่คนหนึ่งเดินออกมาด้วยใบหน้าที่คล้ายกับถูกมีดบาด มือของเขาถือคันธนูและมีลูกธนูแบกอยู่ด้านหลัง