จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 483

ข้าวหลามตัดสามดีใจมากที่เห็นพี่ใหญ่มาถึงแล้ว เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปหาพี่ใหญ่และตะโกนพูดทั้งน้ำตาว่า "พี่ใหญ่ต้องคิดบัญชีแทนผมนะครับ ไอ้สารเลวพวกนั้นแหละที่ทำร้ายลูกน้องผม!"

แต่ซานเชียวไม่ได้ชอบขี้หน้าเขา

ถูกรังแกแล้วยังทำตัวเหมือนเป็นเรื่องที่น่ายกย่อง ตะโกนเสียงดังทำไมกัน?

"พอได้แล้ว เองหลบไป"

"เรื่องของเอง เดี๋ยวพี่ใหญ่จะแก้แค้นให้!"

ระหว่างที่สูบบุหรี่อยู่ เขาก็มองไปทางเจียงชื่อ เขาเริ่มรู้สึกว่าคนตรงหน้าคนนี้หน้าคุ้นมาก เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

หืม?

ในขณะนี้ เจียงชื่อได้หันมองมาที่ซานเชียน

ทันทีที่ทั้งสองมองหน้ากัน ซานเชียวก็ตกตะลึง บุหรี่ในมือก็ร่วงลงและควันสีเทามุมโค้งก็ลอยขึ้นกลางอากาศ

เขาเองหรือ?

ซานเชียนตกใจมาก เขานึกแล้วนึกอีก แต่ก็นึกไม่ถึงเลยว่าคนที่เขาต้องจัดการก็คือเจียงชื่อ

แล้วจะจัดการยังไงดี?

ฝีมืออันแข็งแกร่งของเจียงชื่อก็เคยแสดงให้เขาเห็นบนรถไฟมาแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ลูกน้องของเขาท้าวจตุมหาราชาก็เคยถูกเจียงชื่อเตะจนปลิวเหมือนลูกฟุตบอลไปแล้ว ฝีมือมันแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว แล้วยังต้องสู้อีกหรือ?

แต่ข้าวหลามตัดสามไม่เคยรู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ

เขาจึงยิ้มพูดว่า "ไอ้หนู พวกแกจบแล้ว! รู้จักลูกพี่ข้าไหม? พูดออกไปพวกแกต้องกลัวจนหัวหดแน่ ลูกพี่ข้าเป็นหัวหน้ากลุ่มเมืองหนานเฉิง--ซานเชียน"

ซานเชียนขมวดคิ้วว่า "พอ พอ พอได้แล้ว หยุดโม้ได้แล้ว"

ข้าวหลามตัดสามยังนึกว่าซานเชียนแค่ถ่อมตัว เขาจึงไม่ได้หยุดพูด แต่ยังพูดต่ออย่างไม่สนใจใครว่า "ไม่เพียงแต่ลูกพี่ข้าที่เก่งหรอกนะ ท้าวจตุมหาราชาทั้งสี่คนที่อยู่ด้านหลังลูกพี่ข้าก็เป็นคนดังในหนานเฉิง! พวกเขาต่างก็เป็นยอดฝีมือที่ไร้เทียมทานกันทั้งนั้น ไอ้หนู พวกแกรอตายได้เลย!"

แต่ในเวลานี้ ท้าวจตุมหาราชาทั้งสี่ที่เขาพูดถึงนั้นกลับก้มหัวลงและไม่มีใครกล้ามองหน้าเจียงชื่อเลยสักคน

ไหนยอดฝีมือที่ไร้เทียมทาน?