จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 484

เจียงชื่อถามเขาว่า "คุณ อยากจัดการพวกผมงั้นหรือ?"

ซานเชียนไหลถึงกับเหงื่อเย็นไหลเต็มหน้าผาก ใครจะจัดการใครกันแน่？

เขาหันกลับไปดูพวกที่เหลือ ท้าวจตุมหาราชาทั้งสี่ต่างก็ส่ายหัวเพื่อจะบอกว่าพวกเขาไม่อยากสู้กับเจียงชื่ออีกแล้ว เพราะฝันร้ายในครั้งที่แล้วยังคงตามหลอกหลอนพวกเขาไม่จบ พวกเขาไม่อยากเจอซ้ำสองอีก

ซานเชียนจึงได้แต่ถอนหายใจแล้วพูดอย่างหมดหนทางว่า "ขอโทษนะครับ ผมผิดไปแล้ว เชิญพวกคุณกลับไปก่อนเถอะครับ ส่วนลูกน้องของผม เดี๋ยวผมจะสั่งสอนมันเองนะครับ"

คำพูดของเขาแทบทำให้ข้าวหลานตัดสามหัวใจวาย

จากคนนิสัยแข็งกระด้างคนหนึ่งที่มีนามว่าซานเชียน แต่จะมีวันที่เผยความอ่อนแอออกมาได้งั้นหรือ？

ดูทรงแล้ว เหมือนมดน้อยที่กำลังเล่นกับไฟอย่างไรอย่างนั้น

ทำไมกัน เด็กหนุ่มคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ？

ข้าวหลามสามสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนหน้านี้เขายังเรียกร้องให้คนอื่นมาเป็นลูกน้องเขาอยู่เลย เหอะ ๆ ตอนนี้แม้แต่ลูกพี่ของเขายังไม่กล้าแตะต้องชายคนนี้ด้วยซ้ำ แล้วเขามีสิทธิ์อะไรที่จะให้ชายคนนี้มาเป็นลูกน้องของเขาล่ะ？

ช่างเป็นเรื่องตลกสิ้นดี!

ซินจื่อหมินก็สามารถดูออกว่าซานเชียนคนนี้เป็นแค่เสือกระดาษเท่านั้น ภายนอกดูเก่งแต่ภายในปอดแหก ต่อเจียงชื่อเขาไม่กล้าทำอะไรเลย

ดังนั้นเขาจึงรวบรวมความกล้าแล้วพูดว่า "ซานเชียว คืนของของผมมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! แล้วก็ของที่คุณรับปากกับผมก็เอามาด้วยกันซะ!"

ซานเชียนกัดฟันแน่นๆ

ถ้าหากไม่มีเจียงชื่อ เขาสามารถจัดการซินจื่อหมินคนนี้ได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว แต่ว่าต่อหน้าเสือโคร่งที่ดุร้ายอย่างเจียงชื่อ สุนัขจิ้งจอกที่แอบอ้างบารมีเสืออย่างเขาจะทำอะไรได้?

เขาจึงได้แต่ระงับความโกรธแล้วพูดว่า "ของของคุณถูกผมจัดการไปแล้ว คงจะหามาคืนให้คุณไม่ได้แล้วล่ะ"

"ว่าไงนะ?" ซินจื่อหมินเหมือนถูกมีดแทงเข้ากลางอก เพราะของชิ้นนั้นเขาต้องเสียเงินจำนวนมากกว่าจะได้มา "แล้วของที่คุณรับปากจะให้ผมล่ะ?"

ซานเชียนหยิบการ์ดวีไอพีออกมาจากกระเป๋าใบหนึ่งแล้วยื่นให้กับซินจื่อหมิน "นี่คือของที่คุณต้องการ"

เจียงชื่อส่งสายตาให้กับธนู

จากนั้นธนูก็ได้หยิบการ์ดใบนั้นมาแล้วยื่นให้ซินจื่อหมิน

และหลังจากได้รับการ์ดใบนั้น ซินจื่อหมินถึงค่อยสบายใจขึ้น "ถ้ามีการ์ดใบนี้ ก็ถือว่ายังโอกาส"