จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 485

รถสปอร์ตเปิดประทุนแล่นไปตามถนนที่มุ่งไปยังโรงแรม

ภายในรถ

ซินจื่อหมินดูอารมณ์ดีมาก เขาสูดอากาศที่สดชื่นเข้าไปเต็มปอดแล้วพูดกับเจียงชื่อว่า "ครั้งนี้ผมคิดว่าจะไม่มีทางรอดแล้ว ตกไปอยู่ในกำมือของพวกมันแบบนี้ แทบจะไม่มีโอกาสรอดด้วยซ้ำ ผมกลัวที่สุดก็คือซินยุ่นจะมาช่วยผม เพราะถ้าผมทำให้เธอต้องลำบากไปด้วย ผมคงนอนตายตาไม่หลับแน่เลย"

"ยังดีที่มีคุณนะ เจียงชื่อ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมคงไม่รอดแน่ ผมเป็นหนี้บุญคุณชีวิตคุณจริงๆ ครั้งนี้ผมไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงแล้ว"

"ถ้าเป็นไปได้ ผมยอมยกซินยุ่นให้เป็นผู้หญิงของคุณ หรือกระทั่งเป็นเมียน้อยของคุณเลยก็ได้!"

ห๊ะ......

เจียงชื่อแทบจะเสียการควบคุมพวงมาลัย ถ้าติงเมิ่งเหยนได้ยินคำนี้เข้า เข้าต้องตายแน่

"ไม่ ไม่เป็นไรครับ"

เขายิ้มพูดต่อ "คุณท่านครับ คุณเป็นพ่อของซินฉี่นะครับ แล้วซินฉี่ก็เป็นพี่น้องร่วมรบของผมด้วย ตอนอยู่เวสเตอร์แลนด์ เขาช่วยชีวิตผมจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ถ้าไม่มีซินฉี่ ผมคงป่วยหรือเจ็บตายไปนานแล้วครับ แต่ตอนนี้ เมื่อเขาจากไปแล้ว หนี้บุญคุณทั้งหมดของผมก็ต้องคืนกับคุณสิครับ"

"เพราะฉะนั้น ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ผมสมควรทำมากกว่านะครับ"

ทั้งสองต่างก็ให้เกียรติซึ่งกันและกัน

ซินจื่อหมินยิ่งมองเจียงชื่อก็ยิ่งรู้สึกโปรดปราน แต่ในขณะเดียวกันก็อดเศร้าใจไม่ได้

ผู้ชายดีๆ แบบนี้ทำไมถึงแต่งงานกันหมด?

เป็นเพราะฟ้าไม่มีตาจริงๆ!

มันจะดีแค่ไหนถ้าเจียงชื่อยังโสดอยู่? หรือให้เขาเป็นพ่อม่ายก็ยังดี อย่างน้อยซินยุ่นก็ยังมีโอกาสได้อยู่กับเขาไม่ใช่หรือ?