จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 512

เมื่อเจ้าของร้านเห็นว่าเจียงชื่อหน้าตาคล้ายกับคนต่างถิ่น และฟังจากน้ำเสียงก็เหมือนกับคนต่างถิ่นอีกด้วย ทันใดนั้นความคิดไม่ดีก็ผุดขึ้นในหัวของเขา

"โอ้ คุณผู้ชายตาดีนะครับ นี่คือสมบัติที่มีค่าที่สุดในร้านเราเลยนะ มันเป็นเครื่องเคลือบโบราณที่ตกทอดมาจากสมัยเฉียนหลง เล่ากันว่ามันเป็นถ้วยที่จักรพรรดิเฉียนหลงใช้ดื่มชาทุกคืน เพราะฉะนั้นประเมินค่ามันไม่ได้นะครับ!"

ฟังดูก็รู้ว่าเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาเอง

แม้แต่ซินยุ่นที่ไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ยังดูออกว่าชามใบนี้เป็นสินค้าด้อยคุณภาพ และยังเป็นของลอกเลียนอีกด้วย

แต่เจียงชื่อกลับดูเหมือนคน 'ปัญญาอ่อน' ขึ้นมาทันที เขาพูดด้วยความประหลาดใจว่า "เป็นชามที่จักรพรรดิเฉียนหลงใช้ดื่มชาทุกคืนเลยเหรอครับ? โห เป็นของดีเลยนะครับ ผมต้องเก็บไว้ซะแล้ว ไม่ทราบว่าราคาเท่าไหร่ครับเถ้าแก่?"

เจ้าของร้านชูนิ้วขึ้นมาอย่างมีเลศนัย

"หนึ่งล้าน? โอ้ ถูกมากเลยนะครับ! " เจียงชื่อพูดด้วยความตื่นเต้น

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนต่างก็ตะลึงงันไปหมด

ที่จริงแล้วเจ้าของร้านแค่จะบอกว่า 1 พันหยวนเท่านั้น แต่แน่นอนว่าถ้าต่อราคาอีก คงได้มันไปในราคาสองร้อยหยวนแน่ แต่ไม่คิดเลยว่าลูกค้ากลับเสนอราคา 1 ล้านหยวนเอง แล้วยังจะต่ออะไรอีก?!

ซึ่งก็ทำให้เจ้าของร้านดีใจจนหาที่เปรียบไม่ได้แล้ว

แต่แน่นอนว่ามันก็ทำให้เหยาฮังเจ็บใจจนหาที่เปรียบไม่ได้เหมือนกัน ชามกระจอกแบบนั้นราคา 1 ล้านหยวนจริงหรือ? เล่นตลกอะไรกันอยู่? อย่าว่าแต่ 1 ล้านหยวนเลย 1 ร้อยหยวนก็ยังไม่คุ้มด้วยซ้ำ!

เจียงชื่อไม่เพียงแต่ไม่คิดจะวางชามนั้นลง แต่ยังพูดจาเห่อเหิมกับเหยาฮังว่า "คุณเหยา คุณน่าจะไม่รู้ว่าผมชอบสะสมของโบราณพวกนี้มาก บ้านผมมีของพวกนี้เต็มไปหมดเลยนะ ไม่ว่าจะเป็นกาน้ำชาของเฉียนหลง เก้าอี้ของจูหยวนจาง แท่นฝนหมึกของมหากวีซูตุงพอ หรือดาบของหลี่ไป๋ ของพวกนี้บ้านผมมีเต็มไปหมดเลยล่ะ!"

"ถ้าว่างเมื่อไหร่ ต้องพาคุณไปเที่ยวชมของมีค่ามากมายที่บ้านผมหน่อยแล้ว"

แม้เหยาฮังจะยิ้มออกมา แต่ในใจก็เต็มไปด้วยคำด่าที่สาดเสียเทเสียต่อเจียงชื่อ ซื่อทื่อมะลื่อแบบนี้ ที่บ้านคงมีแต่วัตถุโบราณจากเศษขยะที่ซื้อมาจากข้างถนนแน่

เจียงชื่อทำปากแบะกับเหยาฮังแล้วพูดว่า "ต้องขอโทษด้วยนะครับ วันนี้ต้องทำให้คุณเสียเงินอีกแล้ว"

"ไม่เป็นไรครับๆ แค่นี้สบายมาก"