จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 514

เธอยังคงไร้เดียงสาเกินไปจริงๆ เพิ่งจะรู้ความน่ากลัวของหนานเฉิงแห่งนี้

ถ้าไม่มีเจียงชื่อ เธอคงคิดว่าเหยาฮังเป็นคนดีจริงๆ และเธอคงจะทำดีกับเขา เปิดประตูให้หมาป่าเข้าบ้าน จุดจบจะเป็นยังไงแม้แต่เธอยังไม่กล้าคิดเลย

อีกด้านหนึ่ง เหยาฮังชี้ไปที่เจียงชื่อแล้วพูดว่า "อย่าหาว่ากูไม่ให้โอกาสมึงนะ วันนี้ ถ้ามึงยอมจ่ายเงินหนึ่งพันล้าน เรื่องนี้มันก็จบ แต่ถ้าไม่......"

เจียงชื่อพูดแทรกขึ้นมาทันทีว่า "อย่าฝันไปหน่อยเลย แม้แต่เงินสักแดงคุณก็ไม่มีทางได้จากผมไปหรอก"

สีหน้าของเหยาฮังยิ่งไม่พอใจมากกว่าเดิม

"ไอ้เด็กน้อย แกคิดว่าแกมีเงินแล้วจะใหญ่ค้ำฟ้างั้นเหรอ?"

"จะบอกให้แกรู้เอาไว้นะ ที่นี้คือหนานเฉิง เป็นถิ่นของข้า!"

"แกก็เห็นอยู่ว่าข้ามีลูกน้องตั้งกี่คน ถ้าไม่อยากตายก็เอาเงินออกมาซะโดยดี ไม่อย่างนั้น พวกแกทั้งสามอย่าหวังจะได้เห็นพระอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้อีก!"

เจียงชื่อถอนหายใจ

จากนั้นถามว่า "สมัยนี้ คนที่มีตังค์ถึงจะมีอำนาจ ผมมีเงินมากกว่าคุณนะ แล้วทำไมคุณยังกล้าอวดเบ่งต่อหน้าผมอีก?"

เหยาฮังหัวเราะและพูดว่า "มีเงินแล้วมีอำนาจงั้นเหรอ? ฮ่า ฮ่า ฮ่า สมองแกแมร่งมีปัญหาใช่ไหม? แกมีเงินแล้วจะทำไม? พวกข้ามีตั้งยี่สิบกว่าคน คนละตีนแกก็ถูกเหยียบตายคาที่แล้ว"

เจียงชื่อพูดขึ้นอีกครั้ง "จริงเหรอ? แต่ผมมีเงิน ผมจะหาคนมาเพิ่มให้มากกว่าคนของคุณ มันก็ไม่ยากหรอกนะ"

"เหอะๆ แล้วแกจะหามาจากไหน?"

"ที่นี่คือหนานเฉิง เป็นถิ่นของข้า! ต่อให้แกจะมีเงินก็เถอะ เงินช่วยอะไรแกไม่ได้หรอก!"

เหยาฮังแสดงสีหน้ามั่นใจว่าจะชนะเจียงชื่อ

เป็นความจริงเหมือนกัน ที่ผ่านมาในการ 'ล่า' คนรวยของเขา ใช่ว่าจะไม่มีใครขัดขืนเขาเลย แต่ต่อต้านไปก็ไร้ประโยชน์ เพราะในเขตหนานเฉิงแห่งนี้ นอกจากกลุ่มผู้มีอิทธิพลอย่างองค์กรฟ้าน้ำยังไม่เคยมีใครรอดพ้นจากเนื้อมือของเหยาฮังได้สักคน

ยิ่งขัดขืน ก็ยิ่งต้องตายอย่างอนาถ

ดังนั้น เขาจึงไม่ได้สนใจคำพูดของเจียงชื่อเลยแม้แต่น้อย