จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 541

พวกที่ยังไม่กระโจนเข้าไปล้วนหยุดนิ่ง แต่ละคนหันหน้ามองออกไปนอกร้านเหล้า

สุ่ยชิงเหยาก็หันหน้ามองออกไปเช่นกัน

ฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ ท้องฟ้าแจ่มใสในเวลานี้ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆก้อนใหญ่

"อากาศเปลี่ยนแล้วเหรอ?"

ขณะที่สุ่ยชิงเหยากำลังสับสน ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าพื้นดินเกิดสั่นสะเทือนขึ้นมา

แผ่นดินไหว?

ไม่เหมือนเลย

ทุกคนพากันมองไปทางด้านข้างโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่นานความจริงก็บอกพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ไม่นานหลังจากนั้น กลุ่มชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่ได้มาถึงด้านนอกประตู พวกเขาแต่ละคนได้รับการฝึกฝนเป็นอย่างดี สายตาเผยความอาฆาตแค้น

มากมายและเนืองแน่นจนมองไม่เห็นท้ายแถว

พวกเขาคือกองเทพพิชิตฟ้าที่เจียงชื่อภาคภูมิใจมาก!

ผู้ใต้บังคับบัญชากลุ่มนี้ตามเขาไปสู้รบในฐานที่มั่นของศัตรูที่เวสเตอร์แลนด์อย่างแข็งแกร่งและไม่ยอมแพ้

แม้แต่เหล่าศัตรูที่น่ากลัวที่สุดในเวสเตอร์แลนด์ก็สามารถกำจัดให้สูญสิ้นได้ นับประสาอะไรกับตัวเล็กตัวน้อยที่ไม่มีค่าพอจะกล่าวถึงที่อยู่ตรงหน้าเหล่านี้?

ในที่สุด สีหน้าของสุ่ยชิงเหยาก็เปลี่ยนไป

ในที่สุดจิ้งจอกเฒ่าตัวนี้ก็มีช่วงเวลาที่หวาดกลัวเช่นกัน เขาเป็นเจ้าพ่อแห่งองค์กรฟ้าน้ำมาหลายปี คิดว่าตนเองเก่งกาจที่สุดในโลกใบนี้ จะรู้ได้อย่างไรว่าเหนือคนยังมีคนเหนือฟ้ายังมีฟ้า

สุ่ยชิงเหยาย่อมมองเห็นว่าคนกลุ่มนี้เก่งกาจเพียงใด

ไม่เพียงแต่เก่งกาจ แต่ยังมีจำนวนมากอีกด้วย!

หมาป่าเอาชนะสิงโตไม่ได้ นับประสาอะไรกับกลุ่มสิงโต!

หมาป่าหนึ่งตัวต่อสู้กับสิงโตร้อยตัว ยังต้องคิดถึงผลลัพธ์อีกหรือ?

สุ่ยชิงเหยาในเวลานี้ มักจะเผชิญหน้าอยู่กับสถานการณ์เช่นนี้เป็นนิจ กองทัพที่ไม่เป็นโล้เป็นพายของเขา ข่มเหงรังแกได้แต่ประชาชนคนดี แต่จะให้จัดการกับกลุ่มทหารที่ได้รับการฝึกฝนเป็นอย่างดีมากมายขนาดนี้ มันเป็นเรื่องเพ้อฝันอย่างสิ้นเชิง!

สุ่ยชิงเหยาหันหน้ามองไปทางเจียงชื่อ

"คุณเป็นใครกันแน่?"

เจียงชื่อยกชามเหล้าขึ้นมาจิบ "คนตาย ไม่จำเป็นต้องรู้มาก"

คนตาย เป็นคำนิยามที่เจียงชื่อมอบให้กับสุ่ยชิงเหยา