จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 542

ผู้คนเบียดเสียดและเหยียบย่ำกันเอง

แม้ว่าลูกน้องของสุ่ยชิงเหยาจะวิ่งหนีแต่ก็ไม่มีที่ให้หนี พวกเขาถูกคนของกองเทพพิชิตฟ้าต่อยล้มลงกับพื้นหมัดแล้วหมัดเล่า

กลุ่มหนึ่งเป็นสิงโต อีกกลุ่มหนึ่งอย่างมากก็เป็นแค่หมา

ระดับต่างกันลิบลับ

ในไม่ช้า คนของกองเทพพิชิตฟ้าก็จัดการคนขององค์กรฟ้าน้ำได้ทั้งหมด แต่ละคนนอนชักกระตุกอยู่บนพื้น คนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บก็แกล้งนอนเจ็บอยู่บนพื้น ไม่มีใครกล้าลุกขึ้นสู้อีก

เดิมทีวางแผนไว้ว่าจะซุ่มโจมตีเจียงชื่อ แต่กลับพลาดท่า เป็นฝ่ายถูกเล่นงานเสียเอง

สุ่ยชิงเหยาจะรู้ได้อย่างไรว่าเรื่องจะจบลงแบบนี้?

"คุกเข่าลง!!!"

หนึ่งในนั้นกดหัวไหล่ของสุ่ยชิงเหยา ให้เขาคว่ำลงกับพื้น

ไม่เคยคิดมาก่อนว่าสิงโตร้ายที่น่าเกรงขามผู้ตะลุยทั่วหนานเฉิงมาครึ่งค่อนชีวิตจะมีจุดจบเช่นนี้ในวันหนึ่ง

เขาเงยหน้าขึ้นมองเจียงชื่อแล้วหัวเราะคิกคัก

"พรสวรรค์จากรุ่นสู่รุ่น สืบทอดมาเป็นเวลาหลายร้อยปี"

"ผมแพ้แล้ว"

"เจียงชื่อ คุณเก่งมาก คุณทำให้ผมยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยใจจริง"

เจียงชื่อให้คนสวมเสื้อคลุมให้เสี่ยวเตี๋ยโดยไม่มองเขาสักนิด พยุงเธอมานั่งที่โต๊ะ จิบเหล้าบริสุทธิ์เพื่อทำให้ร่างกายอบอุ่น

พอหันมา เจียงชื่อจึงพูดกับสุ่ยชิงเหยาว่า "ที่หนานเฉิงปกปิดคนโกงกินก็เพราะมีคนอย่างคุณอยู่! ที่คนเลวอย่างสุ่ยจุนซินทำตามอำเภอใจ ก็เพราะมีคุณคอยหนุนหลังเขา"

"สุ่ยจุนซินว่าน่ารังเกียจแล้ว คุณยิ่งน่ารังเกียจกว่าเขาเสียอีก!"

สุ่ยชิงเหยาพ่นลมหายใจออกมา "นี่คือวิถีของผม อยู่ก็เช่นนี้ ตายก็เช่นนี้"