จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 607

"จงเถา?! คุณเป็นไรไหม?"

เพื่อนร่วมชั้นหลายคนรีบช่วยกันพยุงจงเถาให้ลุกขึ้น จากนั้นมีคนโทรเรียกรถพยาบาลและรีบยกเขาขึ้นรถแล้วส่งไปที่โรงพยาบาลทันที

เดินตามหลังผู้ใหญ่ หมาไม่กัด

เจียงชื่ออุตส่าห์หวังดี แต่กลับถูกเขาเข้าใจผิด ตอนนี้คงต้องลำบากแย่เลย

เพราะเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นนี้ จึงทำให้บรรยากาศของงานเลี้ยงเพื่อนร่วมชั้นแย่ลง ทุกคนจึงไม่มีกะจิตกะใจที่จะกินต่อ และหลังจากพูดคุยอีกสักพักพวกเขาต่างก็เลิกรากันไป

ติงเมิ่งเหยนกับหยางจุนหรูเดินออกจากร้านอาหารด้วยกัน

ในช่วงเวลานั้น หยางจุนหรูพูดว่า "เมิ่งเหยน สามีเธอเป็นหมอเทวดา ฉันอยากรบกวนเขา......"

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ติงเมิ่งเหยนก็พยักหน้าตอบอย่างมั่นใจ "ไม่ต้องพูดก็ได้ ฉันรู้ว่าเธออยากพูดอะไร ไม่มีปัญหาหรอก ต่อให้เธอไม่พูด ฉันก็จะให้เจียงชื่อไปช่วยรักษาสามีเธออยู่แล้ว ไหน ๆ ตอนนี้ก็ว่างอยู่ งั้นเราไปกันเลยนะ"

"ขอบใจนะ เมิ่งเหยน"

"เราเป็นพี่น้องกันนะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก"

ติงเมิ่งเหยนมองไปรอบๆ "จุนหรู รถเธอจอดอยู่ไหนเหรอ? เดี๋ยวฉันขับตามไปนะ"

หยางจุนหรูลูบผมแล้วตอบอย่างลำบากใจว่า "ฉันนั่งรถบัสมาน่ะ"

"หืม? แล้วรถเธอล่ะ?"

"ขายไปแล้ว"

"อ้าว ทำไมล่ะ?"

"พี่เฟิงต้องใช้เงินรักษาเยอะ มันจำเป็นน่ะ"

จากการสนทนากับหยางจุนหรู ติงเมิ่งเหยนสามารถเห็นได้ว่าชีวิตช่วงนี้ของหยางจุนหรูนั้นไม่ราบรื่นเลย

ติงเมิ่งเหยนจึงกุมมือหยางจุนหรูไว้ "ชีวิตของเธอยากเย็นลำบากขนาดนี้ ทำไมเธอไม่มาขอความช่วยเหลือกับฉันล่ะ? เธอก็รู้ว่าขอแค่เธอพูด ฉันต้องช่วยเธออยู่แล้ว"

หยางจุนหรูรู้สึกซาบซึ้งและน้ำตาก็ไหลพรากลงมา