จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 608

หยางจุนหรูตื่นตระหนกและถามว่า "พวกคุณเป็นใคร?"

ชายชุดสูทยิ้มพูดอย่างเย้นหยัน "ผมขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อเหยียนไคเหวิน เป็นที่ปรึกษาทางด้านกฎหมายของบริษัทอสังหาริมทรัพย์หรงกวาง"

หลัวเฟิงเดิมเป็นโค้ชของ 'สโมสรฟุตบอลหนันเจียง' และบริษัทอสังหาริมทรัพย์หรงกวางก็คือบริษัทแม่ของสโมสรฟุตบอลหนันเจียง

หยางจุนหรูถามต่อ "พวกคุณไล่พี่เฟิงออกแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วมาหาถึงที่อีกทำไม?"

เหยียนไคเหวินยิ้มพูด "ไล่ออกแล้วก็จริง แต่เรายังไม่ได้คิดบัญชีกันเลยนะครับ"

จากนั้นเขาหยิบสัญญาออกมา "หลัวเฟิง คุณยุยงให้นักเตะล้มบอล เป็นเหตุทำให้สโมสรฟุตบอลหนันเจียงและบริษัทอสังหาริมทรัพย์หรงกวางต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงและเกิดความเสียหายครั้งใหญ่ ตอนนี้เรายื่นศาลอุทธรณ์สำเร็จแล้ว ในนี้คือสัญญาชดเชยจากศาล ซึ่งกำหนดให้หลัวเฟิงต้องชดใช้ค่าเสียหายกับสโมสรฟุตบอลหนันเจียง 3 ล้าน และบริษัทอสังหาริมทรัพย์หรงกวางอีก 3 ล้าน รวมเป็นเงินชดเชยค่าเสียหาย 6 ล้าน และคุณต้องดำเนินการทันที ห้ามรอช้า!

กลั่นแกล้งเกินเหตุจริงๆ

บริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่อย่างบริษัทอสังหาริมทรัพย์หรงกวาง ถ้าจะเล่นงานหลัวเฟิงมันก็แค่เรื่องกระจ้อยร่อยไม่ใช่หรือ?

อีกอย่าง การล้มบอลจนเป็นเหตุทำให้บริษัทอสังหาริมทรัพย์หรงกวางต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง ถ้าพวกเขาจะเรียกร้องค่าเสียหายจริงๆ มันก็สมเหตุสมผล

เพียงแต่ว่า......

หลัวเฟิงที่ได้ยินเช่นนี้ก็ตะโกนออกมาอย่างโกรธเคืองทันที "ผมไม่ได้ล้มบอลนะ! พวกนักเตะต่างหากที่แอบไปเซ็นสัญญาเอง ผมไม่เกี่ยวด้วย พวกคุณใส่ร้ายผม!"

เหยียนไคเหวินยักไหล่ "คุณจะถูกใส่ร้ายหรือไม่ ผมไม่สน แต่ถ้าคุณคิดว่าคุณถูกใส่ร้าย คุณไปแจ้งตำรวจหรือไปฟ้องศาลได้ มันไม่เกี่ยวอะไรกับผม"

"ที่ผมต้องรับผิดชอบคือ การขอเงินชดใช้ค่าเสียหายจากคุณ 6 ล้าน"

"หลัวเฟิง หยางจุนหรู อย่าเสียเวลาเลย จ่ายเงินเถอะ"

จ่ายเงิน?

เอาเงินที่ไหนมาจ่าย?

เงินทั้งหมดในบ้านเอาให้หลัวเฟิงไปใช้ในค่ารักษาหมดแล้ว และตอนนี้ทั้งบ้านยากจนไม่เหลืออะไรแล้วด้วย แล้วจะเอาเงิน 6 ล้านนี้มาจากไหน?

อย่าว่าแต่ตอนนี้ไม่มีเงินจ่ายเลย แม้แต่ตอนที่หลัวเฟิงยังเป็นหัวหน้าโค้ชก็ไม่มีเงินก้อนนี้หรอก

แต่ตอนนี้มันจบแล้ว

สามีขาหักและยังเป็นแพะรับบาปให้คนอื่น แค่นี้ยังไม่พอ ตอนนี้เธอต้องติดหนี้ก้อนโตอีก 6 ล้านหยวนอีก

ไม่มีเงินจ่ายจริงๆ

เธอทำได้แค่เฝ้ารอความตายในบ้านหรือ?

แรงกดดันที่อัดอั้นไว้ทั้งหมดได้ปะทุออกมา หยางจุนหรูนั่งลงและสองมือกุมหัวจากนั้นร้องไห้ฟูมฟายออกมา

สิ้นหวัง หมดหนทาง

เธอมองไม่เห็นความหวังในชีวิตของเธออีก

เธอ ไม่มีวันพรุ่งนี้แล้ว