จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 618

"มานั่งเร็วเข้า"

ครอบครัวสี่คนนั่งลงที่โต๊ะอาหาร

บรรยากาศวันนี้ค่อนข้างกลมกลืนมาก ติงเมิ่งเหยนได้คีบเนื้อชิ้นหนึ่งไปให้เจียงชื่อและพูดว่า "ที่รัก คุณชิมดูก่อน"

ที่รัก?

ติงฉี่ซานกับซูฉินต่างมองหน้ากัน และในขณะเดียวกันก็แสดงท่าทางประหลาดใจ

นิสัยของลูกสาวเป็นอย่างไร คนเป็นพ่อแม่จะไม่รู้ได้อย่างไร?

อย่ามองว่าติงเมิ่งเหยนกับเจียงชื่อแต่งงานมาหลายปีและยังมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เพราะติงเมิ่งเหยนเป็นคนที่ขี้อายมาก ยิ่งไปกว่านั้น คำว่า 'ที่รัก' เธอไม่ค่อยหรือไม่เคยใช้เรียกสามีเธอเลยด้วยซ้ำ

แต่วันนี้เธอกลับเรียกขึ้นก่อน และยังเรียกต่อหน้าคนแก่สองคนนี้ด้วย หึ ๆ ช่างเป็นเรื่องลึกซึ้งที่ชวนคิดตามจริงๆ

ติงฉี่ซานกระแอมเบาๆ แล้วพูดว่า "พวกเธอ มีอะไรกันใช่ไหม?"

ติงเมิ่งเหยนหน้าแดงขึ้นมาทันที "เราเป็นสามีภรรยากันนะพ่อ มีอะไรน่าแปลกใจล่ะ? เราจะมีอะไรกันมันก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอคะ?"

"ก็จริงเหมือนกัน" ติงฉี่ซานพูดเสริม "งั้นรีบมีหลานกันสักคนสิ? พ่อกับแม่อยากอุ้มหลานมานานแล้วนะ"

"พ่อ!!! พูดอะไรล่ะ ไม่คุยกับพ่อเล่า"

"เฮ้อ พ่อเปล่าไร้สาระนะ พ่อแค่......"

ซูฉินรีบเอาเนื้อยัดปากติงฉี่ซาน "คุณรีบกินฉันวไป ไร้สาระไปวันๆ เด็กเขาจะทำยังไงก็เรื่องเขาสิ คุณไม่ต้องตัดสินใจแทนหรอก"

ติงฉี่ซานแทบจะสำลักตาย

ไม่ง่ายเลยที่เขาจะกลืนเนื้อในปากเข้าไปได้ หลังจากนั้นเขามองไปที่เจียงชื่อกับติงเมิ่งเหยนแล้วพูดอย่างกระอักกระอ่วนว่า "เอ่อ คือว่า เมิ่งเหยน ชื่อเอ๋ย ที่พวกเธอไม่ยอมมีลูกกันสักที เพราะพวกเธอไม่ค่อยคุ้นเคยกับครั้งแรกใช่ไหม? หรือว่าจะให้พ่อที่เคยมีประสบการณ์คนนี้ลองสอนดูไหม ว่ามันควรใช้วิธีไหนบ้าง?"

เป็นคำพูดที่ทำให้ทุกคนต้องเขินจนหน้าแดงกันหมด

ซูฉินรีบผลักติงฉี่ซานออกไป "ตาเฒ่าหัวงู กินฉันวกันอยู่ คุณพูดอะไรกันแน่? ไป ๆ ๆ ไปขัดหม้อไป ไม่ต้องกินแล้ว!"

"บางทีการปฏิเสธมันไม่ได้หมายถึงไม่เต็มใจหรอกนะ มันเป็นแค่สัญชาตญาณเฉยๆ อันที่จริงแล้วในใจของนางคาดหวังให้ 'ลงมือ' กับนางมานานแล้วด้วยซ้ำ หรือบางที ผู้หญิงยิ่งปฏิเสธ ยิ่งตะโกนเสียงดังมากเท่าไร นางก็ยิ่งมีความต้องการมากเท่านั้นนะ"

"ส่วนปฏิกิริยาเหล่านั้นมันก็แค่ระบายความตึงเครียดเฉยๆ"

"ลูกเข้าใจไหม?"

เป็นคำพูดที่ปลุกคนให้ตื่นจากความฝันจริงๆ สมแล้วที่เป็นคนมีประสบการณ์!

เพราะที่ผ่านมาเจียงชื่อแตะเนื้อต้องตัวติงเมิ่งเหยนทีไร เธอก็จะปฏิเสธทุกที และเขาก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน?

"อะแฮ่ม! ครับแม่ ผมเข้าใจแล้วครับ"

"เข้าใจก็รีบเลยสิ รีบกินรีบอาบน้ำแล้วเริ่มงานเลย ลูกไม่ต้องห่วงนะ แม่กับพ่อจะกลับไปในห้องแล้ว ปิดประตูแน่นๆ แล้วพวกเธอจะตะโกนยังไงก็ได้ เราไม่ได้ยินหรอก"

ซูฉินพูดด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง "ชื่อเอ๋ย ลูกไม่ต้องห่วงนะ แม่จะสนับสนุนลูกเต็มร้อยเลยล่ะ!"