จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 619

ในกลางดึก คืนที่พระจันทร์สองแสง

เจียงชื่อเดินเข้าไปในห้องนอนและสบตากับติงเมิ่งเหยนแล้วพูดด้วยความไม่มั่นใจว่า "ผมไปอาบน้ำก่อนนะ"

อาบน้ำเหรอ?

ติงเมิ่งเหยนมองเจียงชื่อที่กำลังเดินไปห้องน้ำและรู้สึกถึงความผิดปกติของเขา

ในตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้นกับเธอแล้ว

หรือว่า คืนนี้เขาอยากจะ?

เธอทั้งคาดหวังและกลัวมาก พูดตามจริง ตอนนี้เธอไม่ได้มีอคติต่อเจียงชื่อในเรื่องนี้แล้ว ถึงเวลาที่เธอต้องยอมมอบร่างกายให้กับเขา แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังเป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์อยู่ แค่คิดว่าต้องมีอะไรกับเจียงชื่อ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น

"คุณจะเอาจริงๆ เหรอ?"

"ไม่ดีกว่ามั้ง"

"ว่าแต่ ทำไมเราถึงรู้สึกคาดหวังกับมันล่ะ?"

ติงเมิ่งเหยนเองก็ลังเล หลังจากนั้นไม่นาน เจียงชื่อก็อาบน้ำเสร็จและเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอมองเจียงชื่อที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น จากนั้นถอยกลับไปที่เตียงด้วยสัญชาตญาณของเธอ

"เมิ่งเหยน"

"หืม?"

"ผม ผมอยาก......"

เทพแห่งสงครามชูร่าที่สามารถจัดการกับศัตรูหนึ่งต่อร้อยได้ในสนามรบ แต่ในตอนนี้เขากลับตื่นเต้นจนพูดไม่เป็นประโยค

ไม่พูดดีกว่า

เขากลืนน้ำลาย แล้วปีนขึ้นไปบนเตียง

คืนนี้จำเป็นต้อง......

"เฮ๊ย!!!"

ติงเมิ่งเหยนตะโกนขึ้นมาอย่างกะทันหัน เจียงชื่อเองก็รู้สึกสับสนเหมือนกัน เพราะทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยเธอก็ตะโกนออกมาแล้ว?

ติงเมิ่งเหยนเปิดผ้าห่มอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นผ้าปูที่นอนที่กลายเป็นสีแดง เธอก็รู้ว่ามีเลือดไหลออกมาจากกระโปรงของเธอ จากนั้นเธอก็พูดด้วยความเขินอายว่า "อัน......อันนั้นของฉันมา"

บู้ม!

ราวกับฟ้าผ่าลงกลางใจ

มันไม่ง่ายเลยที่เจียงชื่อจะรวบรวมความกล้า ทั้ง ๆ ที่ทุกอย่างเตรียมการเสร็จแล้ว แต่กลับเจอเรื่องนี้?

ดูเหมือนว่าฟ้าไม่เป็นใจเลยจริงๆ

เรื่องมันก็มาถึงจุดนี้แล้ว เขาจะทำอะไรได้อีก? จากใบหน้าของเจียงชื่อสามารถเห็นได้ถึงความผิดหวังที่รุนแรง ซึ่งเป็นความผิดหวังที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย

ติงเมิ่งเหยนพูดด้วยความรู้สึกผิดมาก "ที่รัก ฉันขอโทษนะ"

ทำไมเธอถึงต้องขอโทษด้วยล่ะ?

คนที่ผิดไม่ใช่เธอสักหน่อย

ถ้าจะโทษ คงต้องโทษโชคชะตา!

ในคืนนี้ เจียงชื่อหลับไปพร้อมกับความผิดหวังที่ไร้จุดสิ้นสุด ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยรู้สึกผิดหวังเหมือนตอนนี้มาก่อนเลย

เช้าวันต่อมา

เจียงชื่อตื่นขึ้นเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอย่างไม่หยุด

เมื่อเปิดดูโทรศัพท์ ก็เห็นว่าเป็นสายโทรเข้าจากหยางเมิ่นหยุนผู้จัดการทีมรถเฟอร์รารี่

"ครับ เมิ่นหยุน มีเรื่องอะไรเหรอครับ?"

"พี่เจียงชื่อ พี่ยังจำเรื่องที่ตกลงกับพ่อหนูไว้ไหมคะ?"

"จำได้สิ ต้องการให้ผมช่วยทีมรถเอาชนะในการแข่งขันทัวร์นาเมนต์ไง"

ทันทีที่รถหยุด หลินเมิ่นหยุนกับเถียนจีก็วิ่งเหยาะๆ เข้ามา เพราะพวกเขาไม่ได้เจอเจียงชื่อเป็นมานานแล้ว จึงคิดถึงเจียงชื่อมาก

"พี่ใหญ่ พี่มาสักทีนะ! ผมคิดถึงพี่จะแย่อยู่แล้ว"

นับตั้งแต่เจียงชื่อช่วยชีวิตเขาไว้ เถียนจีก็นับเจียงชื่อเป็นพี่ใหญ่ของเขา และยังแยกแยะความสัมพันธ์ของเขากับกัปตันทีมหยางจุนเทียนได้อย่างชัดเจน

หลินเมิ่นหยุนก็เดินเข้ามา และเธอก็เห็นรอยจูบบนคอของเจียงชื่อทันที

หัวใจของผู้หญิงนั้นอ่อนไหวมาก

แม้ว่าหลินเมิ่นหยุนไม่ถึงขั้นรักเจียงชื่อขนาดนั้น แต่เธอก็รู้สึกดีกับผู้ชายคนนี้เพราะความสามารถที่ยอดเยี่ยมของเขา และหลังจากเห็นรอยจูบบนคอ ความโกรธในใจของเธอก็ก่อตัวขึ้นทันที

"พี่ใหญ่เจียง เมื่อคืนพี่น่าจะโรแมนติกมากเลยสินะ"

เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของหลินเมิ่นหยุนนั้นแย่มาก

เจียงชื่อยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพลางเอามือปิดรอยที่คอของเขา "ภรรยาผมตั้งใจกวนผม ไม่มีอะไรหรอก"

ภรรยาเหรอ?

เจียงชื่อแต่งงานแล้วเหรอ?

หลินเมิ่นหยุนตัวแข็งทื่อทันที ยังไม่ทันได้เริ่มต้นก็จบลงแล้ว

เมื่อคิดดูแล้วมันก็จริงเหมือนกัน ผู้ชายที่มากความสามารถอย่างเจียงชื่อ ไม่รู้ว่าจะเป็นที่หมายปองของสาวๆ สักกี่คน เมื่อถึงมือเธอดอกเดย์ลิลลี่คงเหี่ยวเฉาไปก่อนแล้วล่ะ

ในขณะที่ทั้งสามกำลังคุยกันอยู่ หยางจุนเทียนก็พาสมาชิกในทีมเดินเข้ามา

เมื่อเห็นท่าทางที่แข็งกร้าวของพวกเขา ก็รู้ว่าต้องพวกเขาต้องมาด้วยเจตนาที่ไม่ดีอย่างแน่นอน

เถียนจีเตือนว่า "พี่ใหญ่ ระวังตัวด้วยนะ ไอ้สัตว์ร้ายหยางจุนเทียนมันร้ายกาจมาก มันไม่พอใจพี่ใหญ่มานานแล้วด้วย ผมก็ไม่รู้ว่าครั้งนี้มันจะวางแผนทำร้ายพี่ใหญ่ยังไงอีก"

ซึ่งหยางจุนเทียนได้ยินคำพูดทั้งหมดนี้แล้ว

เขาจึงทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ "เถียนจี พูดแบบนี้หมายความว่าไง? ฉันเป็นกัปตันนะไม่รู้เหรอ?!"