จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 686

หยางจุนหรูเจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออก

เธอครวญครางออกมาด้วยความเจ็บปวด กรีดร้อง และตะโกนคำว่า 'ช่วยด้วย' ออกมาอย่างสุดชีวิต!

แต่มันก็ไม่มีความหมาย

ในสถานที่ที่ห่างไกลผู้คนแบบนี้ ในรัศมีหลายกิโลเมตรก็ยังไม่เห็นบ้านคนสักหลัง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการที่จะมีใครผ่านทางมาเลย

พื้นที่รกร้างที่กว้างใหญ่

เสียงร้องไห้ของหยางจุนหรูดังก้องกังวานอยู่ในพื้นที่รกร้าง แต่ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ เลย

ยิ่งเธอร้องไห้หนักมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งกระตุ้นความเป็นโรคจิตของชายเหล่านี้มากขึ้นเท่านั้น ยิ่งทำให้ความป่าเถื่อนของพวกมันเพิ่มมากขึ้น

ชายคนหนึ่งจ้องมองรูปลักษณ์ที่งดงามของหยางจุนหรู มองจนสายตาเป็นประกายแวววาวแล้ว ไม่รู้ว่าน้ำลายได้ไหลออกมาเท่าไหร่แล้ว

ไอ้ชีตบเข้าไปที่หัวของเขาไปทีหนึ่ง

"หึ ห้ามทำผิดกติกา ฉันก่อน"

"รู้แล้วครับพี่ใหญ่ นี่ผมกำลังจะควบคุมไม่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? พี่ต้องเร่งมือหน่อยแล้ว พวกเราทุกคนกำลังรออยู่นะ"

ไอ้ชีมองบนใส่เขา "แกนี่มันพูดมากจริงๆ รีบร้อนขนาดนั้นเลย? แล้วทำไมแกยังไม่รีบไปปูที่นอนให้ฉันล่ะ?"

"รับทราบ ผมจะไปปูเดี๋ยวนี้เลยครับ"

ถึงจะบอกว่าปูที่นอน แต่จริงๆ แล้วก็แค่เอาที่นอนมาวางที่พื้น จากนั้นก็เอาผ้าห่มมาปู แล้วดึงให้เรียบก็เท่านั้น

ชายฉกรรจ์ทั้งหลายได้โยนหยางจุนหรูลงไปบนผ้าห่ม

เนื่องจากแขนขาถูกมัดไว้ ต่อให้หยางจุนหรูอยากหนีก็หนีไม่ได้ จึงได้แต่ใช้แรงถอยหลังไปเท่านั้น

แต่โกดังมันเป็นสถานที่ที่แคบขนาดนี้ แล้วเธอจะสามารถถอยหนีไปไหนได้ล่ะ?

สุดท้าย หยางจุนหรูที่ร่างกายมอมแมมก็มาขดตัวอยู่ที่มุมกำแพง เสื้อผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าส่ายไปมาเหมือนกับกลองป๋องแป๋ง น้ำตาไหลพรากออกมาไม่ยอมหยุด

"อย่านะ ขอร้องล่ะ อย่านะ"

"พวกคุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันรับปากว่าพอออกไปแล้วฉันจะไม่แจ้งตำรวจ ฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น"

ไอ้ชีรู้สึกสนุกขึ้นมาแล้ว

"นี่น้องสาวไม่ต้องกลัวนะ พี่จะไม่รุนแรงกับเธอมากหรอก ขอแค่เธอยอมให้ความร่วมมือดีๆ ฉันก็จะทำให้เธอมีความสุขจนได้ขึ้นสวรรค์เลย"