จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 687

ไอ้ชีก้มลงไปเก็บท่อเหล็กที่หล่นตรงพื้นขึ้นมาท่อนหนึ่ง จากนั้นก็เดินตรงไปที่เจียงชื่อ

คนที่ลงมืออย่างโปรโหดเหี้ยมอย่างเขาที่ผ่านมาก็ไม่เคยเกรงกลัวใครมาก่อน มีความมั่นใจว่าการสู้ตัวต่อตัวนั้นไม่มีใครสู้เขาได้แน่นอน

ซิ่ว!

มือของไอ้ชีเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว แค่กะพริบตาครั้งเดียวก็ถูกเขาโจมตีเข้าให้แล้ว

และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ท่อเหล็กได้ฟาดเข้าไปที่ใบหน้าฝั่งซ้ายของเจียงชื่ออย่างแม่นยำ

ไอ้ชีหัวเราะชอบใจออกมา "นี่ไอ้ไก่อ่อน ตอนนี้รู้ซึ้งถึงความร้ายกาจของกูรึยัง? กล้ามาขัดจังหวะสนุกของกู กูจะเด็ดหัวมึงลงมาเตะเป็นลูกบอลเลยคอยดู!"

ชายฉกรรจ์คนอื่นก็พากันหัวเราะออกมา

ตรงมุมของกำแพง หยางจุนหรูมองดูเจียงชื่อที่ถูกโจมตีเข้าอย่างจัง ความรู้สึกเมื่อยล้าในใจก็ได้ปะทุขึ้นมา ถ้าดึงให้เจียงชื่อต้องมาตายที่นี่ละก็ชีวิตนี้ของเธอก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อไปแล้ว

ท่ามกลางการหัวเราะเยาะเย้ยของพวกไอ้ชี ก็เห็นเจียงชื่อค่อยๆ ยกมือขึ้น แล้วจับท่อนเหล็กที่ฟาดใส่ใบหน้าเขาเอาไว้

"เกิดเป็นผู้ชายทั้งที แรงของนายมันน้อยไปนะ" เจียงชื่อพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ยังพูดได้อีกเหรอ?

ไอ้ชีกับคนอื่นๆ ต่างก็ช็อกไปตามๆ กัน

การถูกท่อเหล็กท่อนใหญ่ขนาดนี้ฟาดไปที่หัว ไม่เพียงไม่ตายในทันที แต่กลับยังสามารถทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย แม้แต่หนังยังไม่ถลอกเลย ความต้านทานการโจมตีของชายคนนี้มันมากเกินไปมั้ยเนี่ย?

มันก็แน่อยู่แล้ว

ก่อนที่ท่อนเหล็กท่อนนี้จะฟาดออกมา เจียงชื่อก็มองแรงโจมตีของเหล็กท่อนนี้ออกแล้ว จึงไม่มีความตั้งใจที่จะหลบเลย

ไอ้ชีเริ่มร้อนใจแล้วอยากดึงท่อนเหล็กกลับมา แต่ไม่ว่าเขาจะออกแรงยังไง ก็ไม่มีทางแย่งท่อนเหล็กออกจากมือของเจียงชื่อได้เลย

"นายมันอ่อนแอเกินไป"

เจียงชื่อดึงท่อนเหล็กกลับมา แล้วเหวี่ยงมันลงไป กระแทกเข้าที่ขาของไอ้ชีอย่างแรง ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงแกปรากฏดังขึ้น ขาของไอ้ชีได้หักไปอย่างสมบูรณ์แล้ว

"อ้า~~"

เสียงกรีดร้องที่เจ็บปวดดังขึ้นทันที ไอ้ชีนอนลงกับพื้น กอดขาตัวเองแล้วโอดครวญหาพ่อหาแม่

การโจมตีในครั้งนี้ทำขาเขาหักไปเลย เกรงว่าต่อไปคงไม่มีทางเดินได้อีกแล้ว

เจียงชื่อไม่ได้ 'ซ้ำเติม' เขาแค่เดินข้ามไอ้ชีไปเฉยๆ

"พวกเรา ฆ่ามัน!" ไอ้ชีตะโกนออกมาเสียงดัง

ไม่นาน คนอื่นๆ ก็พากันพุ่งเข้ามา ในมือของทุกคนต่างก็ถือท่อเหล็กไว้ด้วย คนมากรุมคนน้อย ดูแล้วยังไงก็ต้องชนะอยู่แล้ว แต่ทว่า สิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ นั้นมันช่างแตกต่างจากสิ่งที่พวกเขาคิดมาก

เจียงชื่อเคลื่อนไหวราวกับสายฟ้า พุ่งผ่านร่างกายของพวกเขาไป และใช้ความเร็วที่ไม่มีทางป้องกันได้ทันหวดใส่ขาของทุกคนไปทีหนึ่ง

ในเวลาไม่ถึงสองวิ ชายฉกรรจ์ทุกคนก็ได้ล้มลงไปนอนกับพื้นแล้ว แต่ละคนต่างก็กอดขาแล้วนอนโอดครวญอยู่บนพื้น

เจียงชื่อไม่ได้ทำอะไรพวกเขาไปมากกว่านั้น เขาแค่เดินตรงไปที่หยางจุนหรู