จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 690

ทุกคนต่างก็รู้สึกระวังตัวขึ้นมา

ติงเมิ่งเหยนถามไปตรงๆ ว่า "ไม่มีเรื่องก็คงไม่มา พูดเถอะ ว่าวันนี้พี่มาที่นี่ทำไม?"

"จิ๊ๆ น้องเล็กนี่เป็นคนที่ไม่อ้อมค้อมจริงๆ " ติงเฟิงเฉิงหยิบตั๋วออกมาสี่ใบ "วันนี้ฉันได้ตั๋วของเมืองเล่นมาสี่ใบ มันได้มายากมาก ต่อให้มีเงินก็ใช่ว่าจะซื้อได้! ว่าแล้วเลยอยากชวนพี่ใหญ่น้องเล็กกับเจียงชื่อไปเล่นด้วยกันหน่อย"

คำพูดแบบนี้ใครมันจะไปเชื่อกัน?

ติงฉี่ซานพูดไปตรงๆ ว่า "ฮึ แกคิดจะทำอะไรชั่วๆ อีก? ฟ้าก็มืดแล้ว เมิ่งเหยนของเราไม่ออกไปเถลไถลกับแกหรอก"

ติงฉี่ซานทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว

"อาสามครับ นี่อามองผมไร้ค่าเกินไปหรือเปล่าครับ?"

"ผมยอมรับ ว่าเมื่อก่อนผมทำหลายอย่างกับน้องเล็กและเจียงชื่อเกินไปจริงๆ แต่เรื่องวันนี้มันไม่เหมือนกัน ฉันอยากออกไปพร้อมกับพวกเธอจากใจจริงนะ"

"ผมไม่กลัวพวกอาจะหัวเราะเยาะผม พูดจริงๆ นะ ที่ผมมาวันนี้ ก็ตั้งใจมาคืนดีกับพวกอาจริง"

"ถ้าจะนับกันจริงๆ เราต่างก็เป็นญาติกัน"

"ใครๆ ต่างก็พูดกัน ว่าควรจะแก้ไขความขัดแย้ง ไม่ใช่เอาแต่สร้างความขัดแย้ง ยิ่งไปกว่านั้นคือเราเป็นญาติที่เลือดข้นกว่าน้ำไม่ใช่เหรอครับ?"

"น้องเล็ก ทำไมเราไม่มาใช้โอกาสนี้ ทำให้เราดีกันเหมือนตอนแรก กลับไปเป็นเหมือนสมัยเด็ก ทุกคนต่างปล่อยวางความระแวงและความอิจฉาริษยา แล้วกลายมาเป็นครอบครัวที่รักใคร่ปรองดองล่ะ?"

คำพูดเหล่านี้ได้พูดไปจนถึงในใจของติงเมิ่งเหยน

ชีวิตนี้ของเธอ สิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจมากที่สุดก็คือ การทะเลาะกับญาติที่สนิทชิดเชื้อจนไม่อาจอยู่ร่วมกันได้

หัวใจของเธอนั้นอ่อนโยนมาก

กับคนนอกก็ช่างมัน แต่กับคุณปู่ พี่ใหญ่ พี่รองนั้น เธอไม่อยากอยู่อย่างโกรธแค้นแบบนี้ไปทั้งชีวิตจริงๆ

ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นคนมาขอคืนดีเอง งั้นก็ควรให้โอกาสอีกสักครั้ง

ติงเมิ่งเหยนเสยผมไปทีหนึ่ง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ตกลง คืนนี้เราออกไปเล่นกันให้เต็มที่เลยนะคะ!"

"เมิ่งเหยน!" ติงฉี่ซานตกใจมาก ทำไมลูกสาวของตัวเองถึงได้โง่ถึงขนาดนี้? เห็นๆ อยู่ว่ามันเป็นกับดัก แล้วยังจะโดดลงไปเองเนี่ยนะ?