จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 721

ประตูหอบรรพบุรุษไม่ได้ปิดสนิท เมื่อมีลมพัดมา ประตูก็เปิดออก

ใบไม้ที่แห้งเหี่ยวถูกลมพัดปลิวเข้ามาทางรอยแตกของประตู ลอยเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ

ซ่า.....

ลมหนาวพัดมาปะทะใบหน้าของติงจ้ง ปลุกเขาให้ตื่นจากสภาวะงงงันทึ่มทื่อ เนื้อตัวสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง หันไปมองเจียงชื่อด้วยความงุนงง

น่าแปลกใจอะไรอย่างนี้

ในใจของเขาไม่ได้เกิดความรู้สึกผันผวนมากนัก ทั้งไม่มีความรู้สึกตื่นตระหนกด้วย

เขาในเวลานี้ เป็นเหมือนกับคนที่เดินอยู่บนถนนสายหลักสักสายหนึ่ง แล้วจู่ๆ ก็ถูกรถบรรทุกที่วิ่งมาเต็มความเร็วพุ่งชนเข้าอย่างจัง

ตัวเขาสับสนแล้ว ในหัวสมองก็สับสนไม่ต่างกัน

เหมือนกับว่าโลกใบนี้ตัดขาดจากเขาไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว เขาไม่รู้อะไรเลย ทั้งยังคิดอะไรไม่ออกเลยสักอย่าง

เขาลืมคิดไตร่ตรองให้ถ้วนถี่

ดวงตาคู่นั้นสับสนมึนงง สภาพเหมือนคนตายที่ร่างยังเดินได้แต่ไร้วิญญาณ

หลังจากผ่านไปเนิ่นนาน ภาพฉากมากมายก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในสมองของติงจ้ง

เขาหวนนึกถึงภาพฉากที่เจียงชื่อได้ช่วยติงเมิ่งเหยนเซ็นสัญญาครั้งใหญ่ หวนนึกถึงฉากที่เจียงชื่อหลบหนีจากสถานการณ์อันตรายได้อย่างปลอดภัย หวนนึกถึงฉากที่เจียงชื่อหลบหนีจากหายนะได้ อีกทั้งยังแก้ปัญหาวุ่นวายจนสำเร็จได้ครั้งแล้วครั้งเล่า

ติงจ้งในอดีต ครั้งหนึ่งเคยถูกความเกลียดชังบดบังดวงตาทั้งสองข้างจนมืดบอด

เขาคิดว่า ทั้งหมดที่เจียงชื่อทำได้เป็นเพราะแค่โชคดีเฉยๆ แต่แท้ที่จริง ขอแค่นั่งลงแล้วลองคิดไตร่ตรองเงียบๆ สักพัก ก็จะพบว่าหลายสิ่งหลายอย่างไม่ใช่เรื่องที่จะใช้แค่คำว่า 'โชคดี ' มาอธิบายได้ง่ายๆ แล้วจบไปแค่นั้นหรอก

แต่ไหนแต่ไรมา ติงจ้งไม่เคยเต็มใจมองเจียงชื่อด้วยสายตาที่ประเมินเขาไว้ในระดับสูงเลยสักครั้ง ซึ่งนี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่อธิบายได้ว่า ทำไมเขาถึงได้ถูกเจียงชื่อจูงจมูกเดินอยู่เสมอนั่นเอง

ถ้าเอาแต่ปฏิเสธที่จะเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ของคุณ แล้วจะเอาชนะคู่ต่อสู้ของคุณได้ยังไงล่ะ?

ตอนนี้ ต่อให้ติงจ้งไม่อยากเผชิญหน้าก็ทำไม่ได้ซะแล้ว

"เขตเจียงหนาน ผู้บริหารระดับสูง?"

ในดวงตาของติงจ้ง ไม่หลงเหลือความกล้าหาญอยู่แม้แต่น้อยนิด สภาพเขาไม่ต่างกับเครื่องจักร ทำได้แค่แอบชำเลืองมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าตัวเองอย่างเงียบๆ

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่า เขาไม่รู้จักผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เลยจริงๆ

คุ้นเคยแต่ก็แปลกหน้า

ใช่สิ มีแค่สถานะของผู้บริหารระดับสูงของเขตเจียงหนานเท่านั้น ถึงจะสามารถทำทั้งหมดนี้ได้

ใช่แล้ว มีแค่สถานะของผู้บริหารระดับสูงของเขตหนานเจียงเท่านั้น ที่จะสามารถได้รับธงสดุดีสูงสุดถึงสามผืน

ยิ่งเวลาผ่านไป บนใบหน้าของติงจ้งก็ค่อยๆ เหลือแค่ความขมขื่นให้เห็น

น้ำตาไม่รักดีที่คลออยู่ในดวงตา ก็พากันไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

ติงจ้งนอนคว่ำลงไป ใช้มือทั้งสองข้างทุบพื้นแรงๆ "ทำไม? ทำไมความจริงมันถึงเป็นแบบนี้?"

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าสิ่งที่เจียงชื่อพูดมาทั้งหมด ล้วนเป็นความจริงทุกประการ

เจียงชื่อไม่ได้สนใจทรัพย์สินเงินทองเล็กๆ น้อยๆ ของตระกูลติงของพวกเขาจริงๆ