จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 747

หยวนหยาเหว่ยดีใจเป็นอย่างมาก ในที่สุดก็ง้างปากเถ้าแก่ได้

ที่จริงเขาก็เข้าใจดี "ของล้ำค่าของร้าน" อะไรนั่น เอาไว้หลอกคนเล่นเท่านั้น ขอแค่ให้ราคาที่พอใจ ยังไงก็ต้องซื้อได้แน่นอน

ฉีเจิ้นเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง "หยาเหว่ย ซื้อหินก้อนหนึ่งในราคาสามล้าน จะไม่ขาดทุนเหรอ?"

หยวนหยาเหว่ยพูดด้วยความมั่นใจในตัวเองมาก "ประธานฉี หินก้อนนี้มีความบริสุทธิ์สูงมาก ขนาดก็ใหญ่มาก ขอแค่พัฒนาได้อย่างสมเหตุสมผล สามารถแปรรูปออกมาเป็นสินค้าจำพวกหยกแขวน กำไลข้อมือ สร้อยคอหลายๆ ชิน และห่อหุ้มให้ดี ไม่ว่าแบบไหนก็สามารถขายได้ราคาสูงถึงสองสามล้าน หินก้อนนี้ ผมสามารถได้กำไรสูงสามถึงห้าเท่าเลยทีเดียว!"

ความปรารถเป็นสิ่งที่สวยงาม

หยวนหยาเหว่ยพูดกับเถ้าแก่ว่า "เปิดให้ผมดูอีกหน่อยเถอะ"

"ก็ได้"

เถ้าแก่เปิดกล่องอีกครั้ง

ครั้งนี้ หยวนหยาเหว่ยยื่นมือไปหยิบหินขึ้นมาดู ถือเล่นอยู่ในมือ แล้วสำรวจดูอย่างละเอียด

การดูครั้งนี้ ก็เพื่อสำรวจตรวจสอบสินค้า

สามล้านไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ถ้าเกิดเป็นของปลอมขึ้นมาคงขาดทุนยับเลย

ดูไปดูมา หยวนหยาเหว่ยก็มั่นใจว่านี่เป็นของธรรมชาติ ไม่ใช่ของที่คนทำขึ้นมา จึงกล้าที่จะซื้อเอาไว้

"ซื้อ!" หยวนหยาเหว่ยพูดอย่างอารมณ์ดี

แต่ขณะนั้นเอง เจียงชื่อกลับพูดขึ้นอย่างกะทันหันว่า "ด้านในหินก้อนนี้มีหยกอยู่น้อยมากๆ อย่าซื้อเลย ขาดทุนเปล่าๆ"

แค่ประโยคเดียวทำเอาทุกคนตกใจกันหมด

สายตาของทุกคนหันไปมองที่เจียงชื่อ

เถ้าแก่จ้องมองแล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย "คุณพูดแบบนี้หมายความว่าไง? บอกว่าสินค้าผมเป็นของปลอมเหรอ?"

เจียงชื่อส่ายหน้า "เป็นของธรรมชาติแท้ไม่มีผิดแน่ แต่ด้านในไม่มีค่าอะไร ความบริสุทธิ์ต่ำมาก ใครซื้อไปก็ขาดทุน"

เถ้าแก่แสยะยิ้มออกมา "อ้อ? ดูไม่ออกเลยว่าคุณก็เป็นผู้เชี่ยวชาญด้วย? งั้นคุณลองพูดมาสิ ว่าหินก้อนนี้ของผมมีความบริสุทธิ์ต่ำยังไง?"

"คือ......"