จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 746

ทั้งสามคนลงจากรถตามๆ กันมา แล้วมาถึงทางเข้าโรงงานหิน

เจียงชื่อมองไป รู้สึกว่าด้านในเหมือนตลาดสดที่หรูหราแห่งหนึ่ง เมื่อผ่านประตูเข้าไปแล้ว มีร้านค้ามากมาย ทุกร้านตกแต่งอย่างหรูหรา ดูโอ่อ่าตระการตามาก

ภายในร้านทุกร้านมีหินจำนวนมากมาย สามารถเลือกซื้อได้ตามใจชอบ

ขณะเดียวกัน ด้านในนี้มีผู้เชี่ยวชาญในการผ่าหินอยู่ทุกจุด หินที่ซื้อมาสามารถผ่าดูได้เลย เพื่อให้ทุกคนได้เห็นโดยทั่วกัน เมื่อซื้อก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าเป็นหินมีค่าหรือไม่

หยวนหยาเหว่ยกระชับเสื้อผ้า แล้วยื่นมือออกมาพลางเอ่ยพูด "ประธานฉีครับ ไปครับ พวกเราไปดูทีละร้านเถอะ"

"อืม ไปดูกัน"

พวกเขาเดินเข้าไปในร้านแรก ด้านในมีหินวางอยู่จำนวนมาก เถ้าแก่เข้ามาต้อนรับด้วยความเป็นมิตร

"ทุกท่าน มาดูสินค้าหรือครับ?"

"อืม"

หยวนหยาเหว่ยกวาดตามองโดยรอบ เพื่อสำรวจหินที่อยู่ภายในร้าน

เจียงชื่อก็กำลังมองดูเช่นกัน

ดูไปดูมา จู่ๆ เจียงชื่อก็รู้สึกว่า "ชี่" ที่อยู่ภายในร่างกายของตัเองเหมือนจะมีเสียงตอบสนองกับหินภายในร้าน

ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจมาก

พลัง "ชี่" นี้เป็นพลังที่เขาฝึกเพื่อใช้ในวิชาการแพทย์ สำหรับด้านการต่อสู้ก็มีส่วนช่วยได้อยู่แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า จะมีเสียงตอบสนองกับหินที่อยู่ภายในร้านด้วย

เจียงชื่อรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนอยู่กลางป่าไม้อันกว้างใหญ่ หินทุกก้อนก็เหมือนต้นไม้ บนต้นไม้มีจักจั่นอยู่

จักจั่นบางตัวร้องเสียงดังมาก บางตัวก็ค่อนข้างอ่อนแอ

เจียงชื่อขมวดคิ้ว นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?

เขาทำใจให้สงบนิ่งแล้วสัมผัสถึงเสียงร้องเรียกเหล่านั้น จากนั้น เขาก็ค่อยๆ รับรู้ถึงเคล็ดลับ

ดูเหมือนว่า เสียงจักจั่นร้องดังมากเท่าไหร่ เสียงตอบสนองของชี่ก็ทรงพลังมากเท่านั้น แสดงให้เห็นว่าความบริสุทธิ์ภายในหินก็ยิ่งมีสูงขึ้น

ถ้าหากเป็นอย่างนี้จริงๆ งั้นก็......

เจียงชื่อไม่กล้าคิด

เท่ากับว่ามีสายตาที่มองได้ทะลุปรุโปร่งคู่หนึ่ง สามารถมองทะลุผ่านตู้เซฟได้ มองได้ถึงด้านในว่ามีเงินซ่อนอยู่เท่าไหร่

หินเหล่านี้ไม่รอดพ้นสายตาของเขาไปได้หรอก เขาสามารถแยกหินได้อย่างง่ายดายและแม่นยำว่าหินก้อนไหนมีมูลค่าสูง ก้อนไหนเป็นแค่ขยะ

ตอนนี้เอง หยวนหยาเหว่ยได้กวาดตามองหินในร้านหนึ่งรอบ

เขาพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า "ในร้านนี้ไม่มีของดีอะไรเลย ไปกันเถอะ ไปร้านอื่นกัน"

เถ้าแก่ได้ยินก็ร้อนใจ

"เอ๊ะ ลูกค้าท่านนี้ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะ? บอกว่าในร้านของผมไม่มีของดีอะไรเลยหมายความว่ายังไง?"

หยวนหยาเหว่ยพูดด้วยสีหน้าเย็นชา "ฉันหยวนหยาเหว่ยพูดคำไหนคำนั้น บอกว่าร้านคุณไม่มีของดี ก็คือไม่มีของดี"

เถ้าแก่ได้ฟัง ก็เอ่ยถามด้วยความตกตะลึง "คุณก็คือตาไฟตาทองของเครื่องประดับดาวฤกษ์ หยวนหยาเหว่ย?"

"ใช่แล้ว"

หยวนหยาเหว่ยเชิดหน้าขึ้น ชื่นชอบคำชมแบบนี้เป็นอย่างมาก

เขาพูดพลางเตรียมเก็บของ

หยวนหยาเหว่ยรีบขวางเอาไว้

"เถ้าแก่ คุณบอกราคามา ผมต้องการหินก้อนนี้!"

เถ้าแก่โบกปัดมือ "ไม่ขาย เงินมาแค่ไหนก็ไม่ขาย นี่เป็นของล้ำค่าของร้านผม ไม่ใช่ของซื้อของขาย"

หยวนหยาเหว่ยร้อนใจขึ้นมาจริงๆ ของดีขนาดนี้ ถ้าไม่เห็นก็แล้วไป แต่เห็นแล้วจะไม่ซื้อได้ยังไงกัน?

เขายกนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว

"หนึ่งล้าน ผมขอซื้อหนึ่งล้าน!"

นี่เป็นราคาสูงเสียดฟ้าแล้ว

แต่เถ้าแก่กลับส่ายหน้า

"สองล้าน!"

เถ้าแก่ยังคงส่ายหน้าต่อไป

"สามล้าน!"

ตอนที่ได้ยินตัวเลขนี้ เถ้าแก่เริ่มหวั่นไหวแล้ว เขาเงยหน้ามองหยวนหยาเหว่ย แล้วพูดอย่างจริงใจว่า "ผู้จัดการหยวน คุณอยากได้ขนาดนี้เลยเหรอ?"

"อยากได้!"

เถ้าแก่พยักหน้า "นี่เห็นเป็นคุณหรอกนะ ถ้าเป็นคนอื่นผมไม่มีทางสนใจหรอก เห็นแก่ที่คุณจริงใจขนาดนี้ ผมตอบตกลงก็ได้ ราคาสามล้านขาดตัว แล้วเอาไปเลย"