จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 75

บทที่ 75 ได้กำไรและไม่ขาดทุน

บรรยากาศในห้องจับตัวแน่นขึ้นมาในชั่วพริบตา

ติงเมิ่งเหยนและซูฉินนั้นยังดี แค่ขมวดคิ้วเท่านั้น คิดเพียงว่าเจียงชื่อพูดจาใหญ่โตไม่เจียมตัวไปหน่อย แต่ว่าติงฉี่ซานไม่ใช่เช่นนั้น ติงฉี่ซานถลึงตาจ้องมองด้วยความโกรธแล้วตะโกนใส่เจียงชื่อว่า “แกหุบปากไปเลยนะ! ยังขายหน้าไม่พอใช่ไหม? สามสิบล้านนะ แกรู้ใช่ไหมว่าสามสิบล้านคืออะไร? ชั่วชีวิตนี้แกก็หาไม่ได้!”

“รีบกลับไปที่ห้องเลยนะ ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก”

ซูฉินรีบขยิบตาให้กับเจียงชื่ออย่างรวดเร็ว “พ่อของคุณกำลังโกรธ คุณกลับไปก่อนเถอะ”

เจียงชื่อไม่ได้พูดอะไร ท่าทางของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างไม่ใส่ใจ

ภายในห้องนั่งเล่น

เมิ่งเจี้ยนซู่ยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ฉี่ซาน ไม่ใช่ว่าผมจะว่าคุณนะ คุณเลือกตัวอะไรมาเป็นลูกเขยกันเนี่ย? หน้าไม่อายไปแล้วสินะ? ตอนนั้นตกลงกันดีแล้วว่าให้ลูกสาวของคุณหย่ากับเขา แล้วกลับเนื้อกลับตัวมาแต่งกับลูกชายผม พวกเราทั้งสองเป็นญาติกันจะดีกว่าแล้วจะได้ไม่ต้องมาคอยโกรธขนาดนี้ด้วย”

ติงฉี่ซานส่ายหัวไม่หยุด “เฮ้อ จนปัญญาน่ะสิครับ ผู้อำนวยการคิดว่าผมไม่อยากจะขับไล่เจ้าตัวมอดที่เกาะผู้หญิงกินนี่ออกจากบ้านเหรอครับ? ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องชั่วร้ายที่ผู้หญิงสองคนนี้ได้ทำนั่นแหละ!”

ใบหน้าของซูฉินและติงเมิ่งเหยนข่มอารมณ์ไว้ไม่อยู่แล้ว

พวกเขาจะต้องสนับสนุนอารมณ์ของเจียงชื่ออย่างแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ติงฉี่ซานกำลังโกรธทั้งยังเกิดปัญหาใหญ่ เพื่อไม่เป็นการกวนให้ติงฉี่ซานโกรธต่อไปไม่หยุด พวกเธอจึงไม่พูดอะไร

ติงฉี่ซานลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า: “ผู้อำนวยการครับ คงต้องทำให้คุณต้องเดือดร้อนแล้ว คืนนี้ไม่ว่ายังไงช่วยปกปิดเรื่องนี้ให้ผมก่อนเถอะนะครับ เบื้องบนจะต้องไม่รู้เรื่องนี้เด็ดขาด”

“คุณวางใจได้ มีผมอยู่ คุณสบายใจได้ เพียงแต่ไม่สามารถที่จะปิดบังแบบนี้ได้ตลอด พรุ่งนี้จะทำยังไงล่ะ?”

ติงฉี่ซานพูดว่า: “ตอนนี้ผมจะคิดหาวิธีชดเชยเงินที่หายไป”

เมิ่งเจี้ยนซู่ตบไหล่ติงฉี่ซาน “งั้นคุณก็สู้ๆแล้วกัน ไม่ใช่ว่าผมจะขู่คุณ พรุ่งนี้ถ้าคุณเอาเงินมาคืนไม่ได้ คงจะต้องติดคุกจริงๆ สามสิบล้านไม่ใช่จำนวนน้อยๆ อาจจะโดนติดคุกมากกว่าสิบปี คุณลองคิดด้วยตัวเองดู”

พูดจบเมิ่งเจี้ยนซู่ก็ลุกขึ้นแล้วจากไป

ในบทที่เมิ่งเจี้ยนซู่เพิ่งจะจากไป ติงเมิ่งเหยนพูดทันทีว่า “พ่อคะ หนูรู้สึกว่าเรื่องนี้มีปัญหา”

ติงฉี่ซานเหลือบมองเธอ “ปัญหาอะไร?”

“พ่อ หนูรู้สึกว่าเจียงชื่อพูดถูก ถ้าบทที่แผนกการเงินเอาบัตรนั้นออกไม่มีปัญหาจริงๆ หลังจากที่พ่อรับช่วงต่อก็ไม่มีข้อผิดพลาด ถ้าอย่างนั้นก็มีเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆระหว่างสองช่วงนี้เท่านั้นในช่วงเวลานี้เป็นเมิ่งเจี้ยนซู่ที่ถือบัตร”

“ยิ่งไปกว่านั้นนะคะพ่อ มีเรื่องที่หนูไม่พูดไม่ได้ คราวก่อนพ่อจัดให้หนูนัดบอดกับเมิ่งจื้อติ้งลูกชายของเมิ่งเจี้ยนซู่ ตอนนั้นหนูปฏิเสธเขา มันทำให้เขาโกรธมาก แล้วยังพูดว่าเดี๋ยวได้เห็นดีกัน พ่อคิดว่าเป็นไปได้หรือเปล่าว่าเมิ่งเจี้ยนซู่จงใจหลอกลวงพ่อ?”

ติงฉี่ซานได้ฟังแล้วก็โมโหใหญ่โต เขาทุบโต๊ะแล้วตะโกนว่า “แกกำลังพูดถึงอะไร? นัดบอดคราวก่อนแกด่าเมิ่งจื้อติ้ง เมื่อฉันหันกลับไปไม่เพียงแต่หัวหน้าเมิ่งจะไม่ตำหนิฉัน แต่ยังพูดขอโทษฉันด้วย บอกว่าลูกชายของเขาเลวเอง เป็นผู้อำนวยการที่ดีอะไรอย่างนี้? แกจะมาตัดสินคนอื่นลวกๆแบบนี้ได้ยังไง?”

“ฉันคิดว่าระยะหลังมานี้แกอยู่กับเจียงชื่อนานเกินไปแล้ว สมองเลยทึบตามไปด้วย!”

“อีกอย่างถ้าผู้อำนวยการต้องการแกล้งฉัน ก็สามารถไสหัวฉันออกไปได้เลยโดยตรง ทำไมจะต้องใช้วิธีนี้? นี่มันมีประโยชน์อะไรกับเขางั้นเหรอ?”

“พวกแกนี่น้า เอาความคิดต่ำๆไปว่าคนมีคุณธรรมสูง เมิ่งเหยน พ่อขอแนะนำต่อจากนี้ให้แกอยู่กับเจียงชื่อให้น้อยลง ถ้ามีโอกาสก็หย่าแล้วช่างมันไปเถอะ ไอ้เจ้านั่นเป็นเศษสวะที่นำพาความซวย แค่เห็นเขาก็คลื่นไส้แล้ว”

“ตั้งแต่เขากลับมาจากกองทัพ ครอบครัวของเราไม่เคยสงบสุขเลย!”

ติงเมิ่งเหยนถูกด่าอย่างรุนแรงจึงไม่รู้จะพูดอะไร แล้วนั่งอยู่ข้างๆด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

ซูฉินรีบเข้ามาไกล่เกลี่ย “ตาแก่อย่าโกรธไปเลย มีเวลาก็ควรคิดหาวิธี ว่าจะเอาเงินสามสิบล้านมาจ่ายคืนได้ยังไง พรุ่งนี้ไม่มีเงินจ่าย คุณจะต้องเข้าคุก นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ”