จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 74

บทที่74 เงินค้างชำระงวดสุดท้ายที่หายไป

อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์คือความคิดถึงอย่างจริงใจของเจียงชื่อที่มีต่อเจียงโม่น้องชายของเขา

เป็นเวลาหลายวันแล้วที่เจียงชื่อทุ่มพลังทั้งหมดให้กับบริษัทเข้าทำการซื้อสองกิจการเป็นงานใหญ่ก่อนอันดับแรกและดำเนินการควบรวมกิจการได้สำเร็จ

ในเวลาเดียวกันการก่อสร้างฐานที่มั่นของอุตสาหกรรมบันเทิงและวัฒนธรรมเองก็ได้เริ่มต้นแล้วเช่นกันและสามารถสร้างเสร็จได้ในระยะเวลาเพียงหนึ่งเดือนอย่างรวดเร็วที่สุด

ทางด้านของเฉิงดันถิงได้ดำเนินการสองเรื่อง เรื่องแรกคือเปิดช่องทางทุกช่องในเมืองเจียงหนานเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการวางทรัพยากรไว้บนหิ้งในอนาคต เรื่องที่สองคือการออกประกาศรับสมัครดึงดูดผู้มีพรสวรรค์อันโดดเด่นด้านงานบันเทิงอย่างต่อเนื่อง

การดำเนินการทั้งหมดนี้เป็นไปอย่างคึกคักและรวดเร็ว

ถึงแม้จะต้องใช้เงินลงทุนในช่วงแรกค่อนข้างมาก แต่เจียงชื่อมองว่าความพยายามทั้งหมดนั้นคุ้มค่า

วันนี้หลังจากทำงานเสร็จแล้ว เจียงชื่อลากร่างกายที่เหนื่อยล้ากลับมาที่บ้าน

ทันทีที่เข้าไปในบ้านก็รู้สึกว่าบรรยากาศไม่ค่อยจะปกตินัก

ติงฉี่ซานพ่อตานั่งใช้สองมือกุมหัวอยู่บนโซฟา ดวงตาจ้องมองบัตรเครดิตธนาคารที่อยู่บนโต๊ะกาแฟ คิ้วขมวดแน่น ไม่รู้ว่ากำลังครุ่นคิดเรื่องอะไรอยู่

ติงเมิ่งเหยนและซูฉินทั้งหมดยืนอยู่ข้างๆ บนหน้าล้วนแต่มีสีหน้ากังวลทั้งสองคน

“พ่อ แม่ เมิ่งเหยน พวกคุณเป็นอะไรงั้นเหรอ?” เจียงชื่อเดินเข้าไปถาม

ติงเมิ่งเหยนดึงเขาออกไปด้านข้าง “ไม่มีอะไรค่ะ คุณรีบไปพักผ่อนเถอะ”

ไม่มีอะไร?

นี่มันเหมือนไม่มีอะไรหรือไง?

เจียงชื่อพูดว่า “ผมไม่ได้โง่นะครับ ใบหน้าพวกคุณแต่ละคนเต็มไปด้วยความหม่นหมอง ยังจะบอกผมอีกว่าไม่มีเรื่องอะไร?”

ติงเมิ่งเหยนถอนใจ “คุณเพิ่งหางานทำได้ไม่ใช่หรือไง เห็นคุณทำงานยุ่งวันเลยไม่อยากรบกวนคุณ”

เจียงชื่อยิ้ม “ทำงานยุ่งแต่ก็ไม่อาจจะไม่สนใจคนในครอบครัวได้หรอกนะครับ บอกผมมา ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” หลังจากลังเลอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าติงเมิ่งเหยนก็พูดความจริงออกมา

เธอชี้ไปที่บัตรเครดิตบนโต๊ะแล้วพูดว่า “บ่ายวันนี้ ผู้อำนวยการแผนกของพ่อยื่นบัตรเครดิตให้กับเขา ให้เขาไปธนาคารเพื่อชำระเงินงวดสุดท้ายของโครงการสำนักงานทรัพยากรน้ำ รวมทั้งหมดสามสิบกว่าล้าน หลังจากที่พ่อไปที่นั่นถึงได้พบว่าภายในบัตรไม่มีเงินเลยสักหยวนเดียว พอโทรไปถามผู้อำนวยการ ผลคือผู้อำนวยการยืนยันว่าบทที่เขามอบบัตรให้ยังมีเงินอยู่เลย”

“จู่ๆเงินสามสิบกว่าล้านก็หายไป ตอนนี้พ่อของฉันก็ไม่อาจหาคำมาโต้แย้งได้ คนอื่นๆต่างคิดว่าเขาเขมือบเงินไปแล้ว เขากำลังเป็นกังวลเพราะเรื่องนี้ เขานั่งมาตลอดบ่ายจนถึงตอนนี้ แต่ก็คิดวิธีไม่ออก”

สามสิบกว่าล้าน นั่นไม่ใช่จำนวนน้อยๆเลย ถ้าหากว่าเป็นสามแสนกว่าหยวนก็ยังพอที่จะเอาเงินจากที่บ้านมาอุดไว้ก่อน ；แต่น่ากลัวว่าจำนวนสามสิบกว่าล้าน ถึงจะกัดฟันเอาไว้ก็อุดไม่อยู่แล้ว

ปัญหาก็คือ สามสิบกว่าล้าน ขายบ้านก็ยังอุดไม่อยู่！

เจียงชื่อคิ้วขมวด “เมิ่งเหยน นี่ยังเรียกว่าไม่มีอะไรงั้นเหรอ?”

ติงเมิ่งเหยนถอนหายใจหลายครั้ง “ไม่ใช่เพราะฉันกลัวคุณจะกังวลใจเหรอ ยิ่งไปกว่านั้นบอกคุณไปก็ไม่มีประโยชน์ ดังนั้นเลยไม่อยากให้คุณรู้ ฉันกลัวว่าเรื่องนี้จะส่งผลกระทบต่องานใหม่ของคุณด้วย”

ในขณะที่กำลังพูด รถ BMW สีขาวคันหนึ่งขับมาจอดอยู่หน้าประตูบ้านของตระกูลติง เมื่อประตูรถเปิดออก ชายวัยกลางคนที่หัวล้านพุงโตคนหนึ่งได้เดินออกมา

เขาคือผู้อำนวยการแผนกของติงฉี่ซาน ----เมิ่งเจี้ยนซู่

มองเห็นเมิ่งเจี้ยนซู่เดินเข้ามาในบ้าน ติงฉี่ซานรีบเข้าไปต้อนรับ ขณะที่เชิญเมิ่งเจี้ยนซู่นั่งลงไปพลาง ก็เอ่ยถามอย่างร้อนใจไปพลางว่า “ผู้อำนวยการครับ คุณช่วยตรวจสอบให้ผมแล้วหรือยังครับ เงินสามสิบกว่าล้านหายไปไหนกันแน่?”

เมิ่งเจี้ยนซู่ถอนหายใจอย่างหนักหน่วงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “ฉี่ซาน ไม่ใช่ว่าผมจะว่าคุณนะ คุณเองก็แก่แล้ว ทำไมเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็ทำไม่ได้? ไปชำระเงินงวดสุดท้ายของโครงการ คุณก็ยังก่อความวุ่นวายได้ขนาดนี้”